หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4226

จงฉิงเองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรและใช้เวลาส่วนใหญ่ในเมืองหยงเล่อ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับน่านน้ำนี้

หลังจากได้ยินคำพูดของจงฉิง ทุกคนก็เงียบไป

เฉินเหวินเหลียงขมวดคิ้วและถามว่า “แล้วเราจะทำยังไงดี? เราจะเอาแต่ดูซู่เทียนซั่วหนีและไม่ไล่ตามไม่ได้หรอก”

“ฉันคิดว่าเราควรกลับ ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า พวกนั้นก็จะไปที่อี้ไป๋อยู่ดี” เจินหยวนเต้าเสนอให้ล่าถอย

“ฉันเห็นด้วย ศิษย์ตระกูลโจวหลายคนได้รับบาดเจ็บและไม่มีแรงเหลือที่จะไล่ตามพวกเขา” โจวอี้เหว่ยกล่าวเสริม

ลูกชายของเขาเองก็บาดเจ็บเช่นกัน รวมถึงคนตระกูลโจวอีกหลายคนที่สาหัส พวกเขาจำเป็นต้องกลับไปพักฟื้น

หากไล่ตามต่อไปโดยเฉพาะเมื่อพายุรออยู่นั้นมีความเสี่ยง ขณะที่คนอื่นๆ อาจมีพลังมากพอจะหนีจากพายุได้ แต่คนตระกูลโจวบาดเจ็บเกินกว่าจะเอาตัวรอดได้

“เราปล่อยพวกมันไปไม่ได้! ซู่เทียนซั่วกับพรรคพวกเกือบจะฆ่าเราตายหมด ถ้าปล่อยพวกมันไปตอนนี้ก็เหมือนกับปล่อยเสือเข้าป่า เราต้องฆ่าพวกมัน!”

นักกลั่นยาบางคนยืนกรานที่จะไล่ตามต่อไป

“ใครจะรู้ว่ามีอันตรายแบบไหนแฝงอยู่ในน่านน้ำพายุ หากหลับหูหลับตาไล่ตามพวกมันคงเสี่ยงเกินไป” นักกลั่นยาอีกคนแย้ง

คนในกลุ่มเสียงแตก บางคนต้องการไล่ตามซู่เทียนซั่ว ในขณะที่บางคนเลือกที่จะถอย

เรือวิญญาณกลายเป็นจุดปะทะคารม

“พอแล้ว! ทุกคนเงียบ! ฟังที่คุณเฉินพูดก่อน!” เฉินเหวินเหลียงตะโกนท่ามกลางเสียงเอะอะ

ทุกคนเงียบลงทันทีและหันไปสนใจเฉินผิง

เฉินผิงและกลุ่มของเขาเดินทางไล่ตามซู่เทียนซั่วต่อไป

เรือวิญญาณแล่นอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดคลื่นในขณะที่เรือแล่นข้ามทะเลด้วยความเร็วสูง

หลังจากไล่ตามราวหนึ่งชั่วโมง เรือวิญญาณของเฉินผิงก็เริ่มเข้าใกล้เรือของซู่เทียนซั่ว

ท้องฟ้ายังคงแจ่มใส พื้นทะเลสะท้อนแสงระยิบระยับ ไม่มีสัญญาณของพายุแม้แต่น้อย

“คุณจง คุณบอกว่าที่นี่คือน่านน้ำพายุใช่ไหม แต่มันดูสงบมาก ไหนล่ะพายุ?” เฉินเหวินเหลียงถามด้วยความงุนงง

“ฉันรู้แค่เท่าที่ได้ยินมา และฉันไม่เคยเห็นพายุกับตาตัวเองด้วยซ้ำ แต่เราจะประมาทไม่ได้ ได้ยินมาว่าพายุนั้นรุนแรงอย่างน่าเหลือเชื่อ ครั้งหนึ่งมีเรือเหาะที่บรรทุกผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากกว่าร้อยคน แต่กลับถูกพายุทำลายจนเรือแตกทันที ไม่มีใครรอดชีวิต และไม่พบศพด้วยซ้ำ ดูจากข่าวลือนั้นและการที่ซู่เทียนซั่วกำลังมุ่งตรงมายังน่านน้ำนี้ น่านน้ำพายุจึงต้องมีอยู่จริง” จงฉิงกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินคำพูดของจงฉิง พวกเขาก็รู้สึกเครียด