นักกลั่นยาคนอื่นๆ เดินตามหลังโดยมีศิษย์สำนักจ่านเทียนล้อมรอบ ไม่มีใครกล้าต่อต้าน
“เจ้าสำนักมู่ ยังมีนักกลั่นยากลุ่มหนึ่งติดอยู่ในพายุ ชะตากรรมของพวกเขาไม่มีใครรู้ เฉินผิง คนที่ถูกสมาพันธ์ผนึกมารตามล่าแลกกับบรรณาการร้อยปีก็อยู่กับพวกนั้น คุณควรส่งคนไปตรวจสอบ” ซู่เทียนซั่วกล่าว
“อ้อ เฉินผิงก็อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ? เยี่ยมมาก เราใช้ตัวเขาต่อรองกับสมาพันธ์ผนึกมารได้”
ดวงตาของมู่ชี่เฟิงเป็นประกายขณะที่เขาโบกมือให้ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเครา “ผู้อาวุโสหลิว พาคนขึ้นเรือวิญญาณไปตรวจสอบดู นำนักกลั่นยากลับมาด้วยหากเป็นไปได้ โดยเฉพาะเฉินผิง”
“รับทราบ!” หลิวจางเหล่าพยักหน้าแล้วพาคนจำนวนหนึ่งไปกับเรือวิญญาณ
สำนักจ่านเทียนได้รวบรวมนักกลั่นยามากมายเพื่อช่วยกลั่นยา พูดอีกอย่างคือนักกลั่นยาเหล่านี้ทำงานให้กับสำนักโดยไม่ได้รับค่าตอบแทน
หากใครคนหนึ่งตาย พวกเขาคงสูญเสียคุณค่าทั้งหมดไป
แม้ว่าเกาะเล็กๆ แห่งนี้จะมีทรัพยากรมากมาย แต่สำนักจ่านเทียนกลับไม่มีนักกลั่นยาของสำนัก ทำให้ทรัพยากรจำนวนมากเหล่านี้สูญเปล่า
นั่นคือเหตุผลที่หวังชิงซือพาศิษย์บางส่วนของสำนักออกไปเรียนวิชากลั่นยา และถึงกับพยายามยึดเกาะเทพโอสถเพื่อเพิ่มพูนความสามารถในการกลั่นยา
การอยู่บนเกาะห่างไกลแห่งนี้โดยไม่มีนักกลั่นยาเป็นแรงผลักดันให้หวังชิงซือทำแบบนั้น
ซู่เทียนซั่วและสมุนถูกนำตัวไปที่ห้องโถงหลักของสำนักจ่านเทียน แม้ว่าพวกเขาจะได้รับอาหารและเครื่องดื่มดีๆ แต่ก็สูญเสียอิสรภาพไป
พวกเขาถูกกักอยู่ในห้องที่ล้อมรอบด้วยวงแหวนอาคม นักกลั่นยาเหล่านี้ไม่มีความรู้เกี่ยวกับอาคม ดังนั้นจึงไม่มีทางหลบหนีได้
“ถ้ามีโอกาส ฉันจะฆ่าไอ้แก่เฟิงซิ่งซะ!” เป่าหลงซิงโกรธจัด
ซู่เทียนซั่วถอนหายใจเบาๆ “เลิกโวยวายและอยู่เฉยๆ ใครจะไปคิดว่าหลังจากวางแผนมาทั้งชีวิต เราจะถูกตลบหลังแบบนี้”
เขานอนลงบนเตียง ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
เมื่อเห็นเช่นนี้ เป่าหลงซิงก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดและนั่งลงที่โต๊ะ จมอยู่กับความทุกข์ของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...