หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4236

เรือวิญญาณแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฉินผิงและกลุ่มของเขากำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น

เมื่ออยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ไมล์ เฉินผิงและพรรคพวกก็หยุด

“ผู้ใช้วิชามารเหรอ? มีผู้ใช้วิชามารอยู่บนเรือวิญญาณลำนี้!”

เฉินเหวินเหลียงสัมผัสได้ถึงพลังของอีกฝ่าย

“ผู้ใช้วิชามารพวกนี้ไม่ได้ซ่อนตัวตนด้วยซ้ำ หรือว่าพวกเขาจะเป็นโจรสลัดที่เราพูดถึง?”

จงฉิงรู้สึกงุนงง สงสัยว่าทำไมผู้ใช้วิชามารเหล่านี้ถึงไม่ปกปิดรัศมีของตน

ต้องเข้าใจว่าในอาณาจักรนิรันดร์ผู้ใช้วิชามารถือว่ามีสถานะต่ำ หลายคนจึงซ่อนตัวตนและปกปิดรัศมีของตัวเอง

ทว่าผู้ใช้วิชามารเหล่านี้กลับมาถึงที่นี่โดยไม่ได้พยายามปกปิดตัวตนเลย

“เราควรจะบอกให้คนอื่นหนีไปก่อนดีไหม?”

เมื่อตระหนักว่าพวกเขาเป็นผู้ใช้วิชามาร เฉินเหวินเหลียงก็อดวิตกไม่ได้

“ยังก่อน เราจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

เฉินผิงส่ายหัว

เฉินผิงได้พบกับผู้ใช้วิชามารมาแล้วหลายคน และตรงกันข้ามกับที่เชื่อกันอย่างแพร่หลาย พวกเขาไม่ได้ชั่วร้ายหรือเป็นอันตรายทุกคน

เพียงเพราะว่าคนในอาณาจักรนิรันดร์มักมองผู้ใช้วิชามารในแง่ลบ ที่เขาเทียนโหมวมีสำนักผู้ใช้วิชามารอยู่ไม่น้อย และพวกเขาต่างใช้ชีวิตร่วมกัน

ผู้ใช้วิชามารใช้ชีวิตเหมือนกับผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ทั่วไป แทบไม่ต่างกันเลย

ในเมื่อผู้ใช้วิชามารเหล่านี้เข้ามาโดยไม่พยายามปกปิดตัวตน ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

ต่อให้พวกเขาหนีก็คงไม่มีทางหนีพ้นแน่นอน เฉินผิงจึงตัดสินใจเสี่ยงดวง

พวกเขาเดิมพันว่าผู้ใช้วิชามารบนเรือวิญญาณคงจะไม่ทำอันตรายพวกเขา

เรือวิญญาณมาถึงหน้าเฉินผิงและพรรคพวกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นอย่างนั้น หลิวจางเหล่าก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “สหายผู้บำเพ็ญเพียรตรงนั้น ทำไมพวกคุณถึงยังอยู่ที่นี่? เราอยู่ใกล้น่านน้ำพายุมากเกินไป พวกคุณควรจะหนีไปให้เร็วที่สุด!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวจางเหล่า ทั้งเฉินเหวินเหลียงและจงฉิงก็เริ่มรู้สึกละอายใจ

ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยเกลียดชังผู้ใช้วิชามารเข้ากระดูกดำ ในตอนที่ทุกคนต่างต่อต้านพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อไตร่ตรองดูแล้ว ดูเหมือนว่าผู้ใช้วิชามารจะไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย ความเกลียดชังนี้คงเป็นมรดกจากยุคศึกแห่งทวยเทพ

ท้ายที่สุดมันก็ผ่านมาหลายพันปีแล้ว และไม่ใช่ว่าผู้ใช้วิชามารทุกคนจะต้องเป็นคนเลวเสมอไป

“ผู้อาวุโสหลิว พวกคุณอาศัยอยู่บนเรือลำนี้มาตลอดหลายปีอย่างนั้นหรือ?” จงฉิงถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียทีเดียว หลายร้อยกิโลเมตรจากที่นี่ มีเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งที่พวกเราเคยอาศัยอยู่”

“เมื่อใดก็ตามที่ทะเลสงบ เราจะมุ่งหน้าออกทะเลเพื่อล่าสัตว์อสูร ครั้งนี้มีพายุพัดเข้ามาในน่านน้ำพายุ และพวกเราก็มาที่นี่เพื่อหาสมบัติ” หลิวจางเหล่าอธิบาย

“มีเกาะเล็กๆ อยู่แถวนี้จริงด้วย ฉันขอพาพวกเราไปพักชั่วคราวจะได้ไหม? เรายังมีสหายอีกหลายคนที่ถูกปล่อยให้ลอยอยู่กลางอากาศโดยไม่มีแผ่นดินให้อยู่” เฉินเหวินเหลียงถาม

ในตอนนั้นเฉินเหวินเหลียงเริ่มไว้วางใจหลิวจางเหล่า