เรือวิญญาณแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฉินผิงและกลุ่มของเขากำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น
เมื่ออยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ไมล์ เฉินผิงและพรรคพวกก็หยุด
“ผู้ใช้วิชามารเหรอ? มีผู้ใช้วิชามารอยู่บนเรือวิญญาณลำนี้!”
เฉินเหวินเหลียงสัมผัสได้ถึงพลังของอีกฝ่าย
“ผู้ใช้วิชามารพวกนี้ไม่ได้ซ่อนตัวตนด้วยซ้ำ หรือว่าพวกเขาจะเป็นโจรสลัดที่เราพูดถึง?”
จงฉิงรู้สึกงุนงง สงสัยว่าทำไมผู้ใช้วิชามารเหล่านี้ถึงไม่ปกปิดรัศมีของตน
ต้องเข้าใจว่าในอาณาจักรนิรันดร์ผู้ใช้วิชามารถือว่ามีสถานะต่ำ หลายคนจึงซ่อนตัวตนและปกปิดรัศมีของตัวเอง
ทว่าผู้ใช้วิชามารเหล่านี้กลับมาถึงที่นี่โดยไม่ได้พยายามปกปิดตัวตนเลย
“เราควรจะบอกให้คนอื่นหนีไปก่อนดีไหม?”
เมื่อตระหนักว่าพวกเขาเป็นผู้ใช้วิชามาร เฉินเหวินเหลียงก็อดวิตกไม่ได้
“ยังก่อน เราจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”
เฉินผิงส่ายหัว
เฉินผิงได้พบกับผู้ใช้วิชามารมาแล้วหลายคน และตรงกันข้ามกับที่เชื่อกันอย่างแพร่หลาย พวกเขาไม่ได้ชั่วร้ายหรือเป็นอันตรายทุกคน
เพียงเพราะว่าคนในอาณาจักรนิรันดร์มักมองผู้ใช้วิชามารในแง่ลบ ที่เขาเทียนโหมวมีสำนักผู้ใช้วิชามารอยู่ไม่น้อย และพวกเขาต่างใช้ชีวิตร่วมกัน
ผู้ใช้วิชามารใช้ชีวิตเหมือนกับผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ทั่วไป แทบไม่ต่างกันเลย
ในเมื่อผู้ใช้วิชามารเหล่านี้เข้ามาโดยไม่พยายามปกปิดตัวตน ก็คงไม่มีปัญหาอะไร
ต่อให้พวกเขาหนีก็คงไม่มีทางหนีพ้นแน่นอน เฉินผิงจึงตัดสินใจเสี่ยงดวง
พวกเขาเดิมพันว่าผู้ใช้วิชามารบนเรือวิญญาณคงจะไม่ทำอันตรายพวกเขา
เรือวิญญาณมาถึงหน้าเฉินผิงและพรรคพวกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นอย่างนั้น หลิวจางเหล่าก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “สหายผู้บำเพ็ญเพียรตรงนั้น ทำไมพวกคุณถึงยังอยู่ที่นี่? เราอยู่ใกล้น่านน้ำพายุมากเกินไป พวกคุณควรจะหนีไปให้เร็วที่สุด!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...