เปลวเพลิงคำรามอย่างควบคุมไม่ได้ มันสาดซัดราวกับฝนห่าใหญ่
“หมอนี่ใช้ปราณอัคคีได้ถึงขั้นนี้เลยเหรอ?”
มู่ชี่เฟิงตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะควบคุมปราณอัคคีได้อย่างง่ายดายเช่นนี้
ทันทีที่เฉินผิงเคลื่อนไหว ท้องฟ้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
มู่ชี่เฟิงพึมพำเสียงเบา จากนั้นก็ลากอักขระอาคมอันซับซ้อนในอากาศด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่กี่วินาทีต่อมา โล่อาคมก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
ในฐานะเจ้าสำนักจ่านเทียน ความเชี่ยวชาญของมู่ชี่เฟิงในด้านวงแหวนอาคมนั้นไม่มีใครเทียบได้ เขาวาดอาคมด้วยทักษะอันเหนือชั้น
เปลวเพลิงพุ่งพล่านถูกโล่ที่อยู่ตรงหน้าเขาสกัดไว้
อย่างไรก็ตาม พลังมหาศาลนั้นบังคับให้มู่ชี่เฟิงต้องถอย
“จงสลาย!”
มู่ชี่เฟิงตะโกนเสียงดัง และโล่ป้องกันที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ระเบิดในทันที โล่กระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้าพร้อมกับเปลวไฟและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ไอ้หนู สำหรับคนที่เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับหก พลังของแกเทียบเท่าขั้นมหายานแล้ว แกเป็นอัจฉริยะตัวจริง ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงเคารพในฝีมือและปล่อยแกไป แต่ตอนนี้ไม่ว่าแกจะเก่งแค่ไหนฉันก็จะไม่ปล่อยให้รอดไปได้!”
หลังจากที่มู่ชี่เฟิงพูดจบ แสงสีแดงก็ส่องประกายในดวงตาของเขา
ในขณะที่เกิดประกายในดวงตาของมู่ชี่เฟิง ท้องทะเลที่อยู่รอบๆ เกาะขนาดเล็กก็เริ่มโหมกระหน่ำ
คลื่นสาดซัดอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่สัตว์อสูรนับไม่ถ้วนกระโจนออกมาจากทะเล แต่ละตัวดิ้นรนหลบหนี
อักขระที่เปล่งแสงระยิบระยับเริ่มปรากฏขึ้นจากส่วนลึกของมหาสมุทร
อักขระอาคมจำนวนมหาศาลครอบคลุมทะเลเป็นระยะทางหลายไมล์ มันล้อมเกาะไว้ทุกด้าน
เฉินผิงขมวดคิ้ว
วงแหวนอาคมที่กว้างใหญ่ขนาดนี้คงใช้เวลาวางไว้ล่วงหน้าหลายปีนี่คงเป็นไม้ตายของสำนักจ่านเทียนพวกเขาคงวางวงแหวนอาคมนี้ไว้ใต้ทะเลเมื่อนานมาแล้ว
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...