ฉึก ฉึก ฉึก...
กู้เทียนเฉาและคนอื่นๆ เริ่มอ่อนล้า ลำแสงพลังวิญญาณบางส่วนทะลุผ่านโล่และโจมตีโดนเหล่านักกลั่นยา
ไม่ช้าหลายคนก็บาดเจ็บหรือถึงขั้นเสียชีวิตอย่างน่าสยดสยอง คนที่พยายามหลบหนีก็ถูกลำแสงพลังวิญญาณแทงทะลุทันทีที่พวกเขาออกจากโล่
เฉินผิงกำลังร้อนรน แม้ว่าลำแสงพลังวิญญาณของอาคมจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป สำนักเหลี่ยงอี๋และเหล่านักกลั่นยาคงตายกันหมด!
ในขณะนั้นจ้าวมารสีชาดก็พูดขึ้น “เจ้าหนู ให้ข้าช่วยไหม? วงแหวนอาคมแบบนี้ ข้าไม่คิดว่าความสามารถของเจ้าในตอนนี้จะทำลายได้!”
“จ้าวมาร คุณรู้เรื่องอาคมด้วยเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย
เขาไม่เคยได้ยินจ้าวมารสีชาดบอกว่ารู้เรื่องวงแหวนอาคมมาก่อน
“เปล่า แต่ก็ต้องทำไม่ใช่หรือ? การทำลายวงแหวนอาคมแบบนี้ไม่จำเป็นต้องมีความรู้เรื่องอาคม”
“แค่ตบครั้งเดียวข้าก็ทำลายมันได้แล้ว แต่ร่างกายของเจ้าจะทนได้หรือไม่นั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง” จ้าวมารสีชาดกล่าว
เฉินผิงครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “เอาเลย ผมทนได้ แต่คุณต้องเบามือหน่อย อย่ารุนแรงเกินไป ยั้งมือไว้บ้าง!”
แม้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเสี่ยง เฉินผิงก็ยังเตือนจ้าวมารสีชาด
หากจ้าวมารสีชาดคลั่งและปลดปล่อยพลังทั้งหมดของจอมมารแห่งอาณาจักรแดนสรวง ร่างกายของเฉินผิงคงทนไม่ไหวแน่
“อย่ากังวล ข้ายังต้องให้เจ้าช่วยรวบรวมร่างของข้า ข้าจะไม่ทำลายวิญญาณของเจ้าหรอก”
ทันทีที่จ้าวมารสีชาดพูดจบ เขาก็เข้าควบคุมร่างของเฉินผิงทันที!
ชั่วพริบตานั้นดวงตาของเฉินผิงก็มืดลง และร่างเกราะทองคำที่มักจะห่อหุ้มตัวเขาก็ค่อยๆ สลายไป มันถูกแทนที่ด้วยชั้นหมอกสีดำจางๆ
เฉินผิงซึ่งปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำดูราวกับจอมมารกระหายเลือด
พอยกมือขึ้น รัศมีมารไร้ขอบเขตก็เริ่มพวยพุ่ง มันแผ่ขยายออกไปก่อนจะลอยไปข้างหน้า
ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นเฉินผิงเป็นอย่างนั้น
ตูม!
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...