หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4277

แม้ว่าจะมีทรัพยากรบำเพ็ญเพียรกองโตอยู่ตรงหน้าเขา แต่เฉินผิงไม่รู้สึกอยากฝึกฝน อาการป่วยปริศนาที่ยังไม่คลี่คลายของอสูรวิญญาณกดดันเขา

เขานอนอยู่บนเตียงและจ้องมองแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมกับคิด อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้อสูรวิญญาณเหล่านั้นล้มป่วย? เขาตรวจดูพวกมันอย่างถี่ถ้วนแต่ไม่พบสัญญาณของโรคใดๆ

ขณะที่เฉินผิงพลิกตัวไปมา เสียงต่ำๆ ดังเป็นจังหวะก็ลอยเข้าหูของเขา เสียงนั้นเบาแต่ทุ้มราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวในพื้นดิน เฉินผิงลุกขึ้นนั่งฟังอย่างตั้งใจ จากนั้นจึงรีบออกจากห้องไปตรวจสอบ

หลังจากได้ยินเสียงนั้น เขาก็ประหลาดใจที่พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในบ้านของเหล่าอสูรวิญญาณที่ล้มป่วย อสูรวิญญาณเหล่านั้นซึ่งอาบแสงจันทร์ดูหวาดกลัว พวกมันขดตัวอยู่ในมุมห้อง ส่งเสียงหอนด้วยความเศร้าโศกพลางข่วนพื้น

เฉินผิงขมวดคิ้ว ในบ้านหลังนี้ไม่มีอะไรดูผิดปกติ แต่อสูรวิญญาณกลับมีพฤติกรรมเหมือนกับว่าถูกความกลัวครอบงำ

เฉินผิงเดินเข้าไปใกล้ด้วยความสนใจ วงแหวนอาคมที่ปกป้องบ้านเป็นเพียงของเด็กเล่นสำหรับคนที่มีฝีมือระดับเฉินผิง และเขาผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเข้าไปข้างใน อสูรวิญญาณแทบไม่ตอบสนองต่อการปรากฏตัวของเฉินผิง พวกมันยังคงขดตัวด้วยความกลัว กรงเล็บของพวกมันขูดพื้นราวกับพยายามขุดลงไปในดิน เฉินผิงคุกเข่าลงและวางมือลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา

ทันทีที่มือของเขาสัมผัสพื้น ความรู้สึกแสบร้อนก็พุ่งขึ้นอย่างกะทันหัน และเขารู้สึกว่าพื้นดินใต้ฝ่ามือสั่นไหวเล็กน้อย

เฉินผิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหรี่ตามอง มีบางอย่างซ่อนอยู่ใต้พื้นดิน แต่เขาสัมผัสไม่ได้ว่ามันคืออะไร