“เจ้าหนู เจ้าเข้าถึงอักขระศักดิ์สิทธิ์ได้แล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าวาดอักขระลงบนพื้นก็ได้ จากนั้นมันจะไปกระตุ้นวงแหวนอาคมที่อยู่บนพื้นและเผยให้เห็นอักขระของวงแหวนอาคม!” จ้าวมารสีชาดแนะนำเฉินผิง
ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย “จริงด้วย! นึกไม่ถึงเลย ไม่ยักรู้ว่าคุณรู้เรื่องวงแหวนอาคมมากขนาดนี้”
“หลังจากอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้ามานาน ข้าก็พอจะรู้อยู่บ้าง” จ้าวมารสีชาดหัวเราะเบาๆ
เฉินผิงเริ่มจารึกอักขระศักดิ์สิทธิ์โดยไม่รอช้า แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจในระดับของวงแหวนอาคมบนพื้น แต่เขาก็พยายามจารึกอักขระศักดิ์สิทธิ์อย่างสุดความสามารถ หากอักขระนั้นเรียบง่ายเกินไป มันก็คงไม่แข็งแกร่งพอที่จะกระตุ้นวงแหวนอาคม
ขณะที่เฉินผิงวาดอักขระศักดิ์สิทธิ์ พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย และอสูรวิญญาณที่อยู่บริเวณใกล้เคียงพากันส่งเสียงคำรามต่ำๆ เมื่ออักขระศักดิ์สิทธิ์ของเฉินผิงสัมผัสพื้น อักขระบนพื้นดินก็เริ่มเรืองแสงสว่าง เผยให้เห็นรายละเอียดทั้งหมดของวงแหวนอาคมอย่างชัดเจน
เฉินผิงเริ่มถอดอักขระอาคมโดยไม่รอช้า ภายในเวลาสิบห้านาที เขาก็สามารถถอดวงแหวนอาคมได้ แสดงให้เห็นว่าถึงแม้มันจะถูกซ่อนไว้ แต่ก็ไม่ใช่อาคมระดับสูง
ทันทีที่ถอดอักขระอาคมได้หมด พื้นดินใต้เท้าเฉินผิงก็พังทลายลง เผยให้เห็นหลุมดำสนิท คลื่นความร้อนพุ่งออกมาจากปากหลุม ทำให้เหล่าอสูรวิญญาณหวาดกลัวยิ่งขึ้น
หลังจากมองดูอยู่สักพัก เฉินผิงก็เข้าไปในหลุม
ทันทีที่เดินเข้าไป มิติรอบตัวเขาก็บิดเบี้ยว และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในมิติที่ต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่ใต้ดิน แต่เป็นมิติที่แยกออกมาต่างหากซึ่งสร้างขึ้นโดยวงแหวนอาคม
มิตินั้นไม่ได้กว้างใหญ่ แต่ความร้อนนั้นท่วมท้นราวกับว่าเขากำลังก้าวเข้าไปในเตาเผาที่ลุกเป็นไฟ โชคดีที่เฉินผิงมีจุติเพลิงและเพลิงน้ำแข็งจี๋หานอยู่ในตัว ความร้อนจึงไม่ใช่ปัญหา
เฉินผิงสำรวจบริเวณโดยรอบและมองหาแหล่งความร้อน
ตูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...