หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4298

“แกยังขยับได้ยังไง?” ใบหน้าของตี้ฉงจิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ตี้ฉงจิงพยายามยื้อแย่งขลุ่ยกระดูกจากมือของเฉินผิง กล้ามเนื้อของเขาตึงขณะใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามดึงขลุ่ยนั้น แต่ไม่ว่าจะออกแรงมากเพียงใด เฉินผิงก็ยังกำขลุ่ยไม่ปล่อย ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิดและไม่อยากจะเชื่อ เขาซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งกลับด้อยพลังกว่าเฉินผิงที่เป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด

“คิดเหรอว่าขยะแบบนี้จะควบคุมผมได้ ฝันไปเถอะ!” เฉินผิงฉีกยิ้ม

ทันใดนั้น หมอกสีแดงเข้มที่ปกคลุมเฉินผิงก็สลายไปและไม่เหลือร่องรอยใดๆ เฉินผิงที่หลุดออกมาได้ยืนขึ้นอย่างมั่นใจ รัศมีของเขาแผ่พลังออกมา ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดอย่างเขารับมือกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งได้อย่างไม่ยากเย็น

ตี้ฉงจิงพลาดแล้วถ้าคิดว่าจะควบคุมฉันได้ด้วยวิธีนี้

เฉินผิงที่ถือขลุ่ยกระดูกในมือสะบัดเท้าออกไป

ตูม!

ในระยะประชิดแบบนี้ ตี้ฉงจิงไม่ทันได้ตอบสนองก่อนที่ลูกเตะอันรวดเร็วของเฉินผิงจะทำให้เขาลอยไปในอากาศ ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวมารสีชาดปรารถนาอยากเห็นตี้ฉงจิงตายช้าๆ อย่างทรมาน การโจมตีครั้งแรกของเฉินผิงอาจทำให้เขาจบชีวิตได้อย่างง่ายดาย

ก่อนที่ตี้ฉงจิงจะถึงพื้น เฉินผิงก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน หมัดของเขาพุ่งใส่ตี้ฉงจิงราวสายฟ้าฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ทั้งหมัดและลูกเตะระดมใส่ไม่หยุดยั้ง ทำให้ตี้ฉงจิงไม่มีโอกาสได้ป้องกันตัวและหมดหนทางโต้ตอบ

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานเสียท่าผู้ทุกข์ยากจนไร้พลังที่จะสู้กลับ ตี้ฉงจิงบิดตัวและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ตกอยู่ในกำมือของคู่ต่อสู้อย่างสิ้นเชิง

มีแต่คนอย่างเฉินผิงเท่านั้นที่จะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้

เหล่าศิษย์สำนักเซวี่ยกู่มองดูด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่มีใครกล้าก้าวออกมาช่วยตี้ฉงจิง ต่างคนต่างกลัวจนตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นพลังของเฉินผิง

หลังจากอัดตี้ฉงจิงจนน่วม เฉินผิงก็คว้าคอเสื้อของตี้ฉงจิงไว้แน่น

ตี้ฉงจิงก้มหน้าลง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและความพ่ายแพ้ ความเย่อหยิ่งที่เคยแสดงออกมาหายไปหมดสิ้น

“แกส่งอะไรเข้ามาในตัวฉัน?” ตี้ฉงจิงถามด้วยความกลัว

“อ้อ ไม่มีอะไรพิเศษหรอก แค่เครื่องจับเท็จน่ะ แล้วคุณจะต้องเสียใจถ้าโกหก” เฉินผิงพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ และปล่อยตัวตี้ฉงจิง

ตี้ฉงจิงตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติในร่างกายของเขา ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเริ่มผ่อนคลาย เขาก็รู้สึกถึงความทรมานแสนสาหัส ราวกับว่ามีกรงเล็บนับร้อยกำลังข่วนหัวใจของเขา ร่างกายเริ่มกระตุกอย่างไม่อาจควบคุม

“ดูเหมือนคุณจะโกหก ก่อนพูดอะไรควรจะคิดให้ดี...” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเมื่อเห็นท่าทีของตี้ฉงจิง

ตี้ฉงจิงบิดตัวด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปนขึ้นจากความทุกข์ทรมานที่กัดกินใบหน้า หลังจากกัดฟันทนอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดออกมา “ยอมแล้ว! ฉันยอมแล้ว! กระดูกชิ้นอื่นอยู่กับต้าชีเซียงกับถันหรงคุน!”

ทันทีที่คำพูดหลุดจากปาก ความเจ็บปวดแสนสาหัสก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย