หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4297

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ขณะที่กล่าวต่อ “แต่ฉันสังเกตเห็นบางอย่างที่น่าสนใจ พลังชีวิตของแกนั้นเข้มแข็งเกินไปสำหรับคนที่ทำตัวอยู่ในกรอบธรรม พูดตามตรงเถอะ แกใช้การดูดเลือดมนุษย์มาบำเพ็ญเพียรใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางที่แกจะมาถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เก้าได้ ดังนั้น เลิกทำตัวศัสูงส่งเสียที อย่ามาสั่งสอนฉัน และอย่าทำตัวเป็นคนหน้าซื่อใจคด!”

สีหน้าของเจ้าสำนักเจียงพลันเคร่งขรึมลง

เจียงอวี้เหลียนและเจ่อเยี่ยน หันไปมองเขาด้วยความสงสัย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาฝึกฝนตนอย่างไรหลังจากปลีกตัวไปอยู่ในที่ลับ

แม้แต่ เฉินผิงเองก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจ้าสำนักเจียง เขาต้องยอมรับว่าการที่เจ้าสำนักเจียง บำเพ็ญเพียรจนก้าวมาถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เก้าได้ในระยะเวลาอันสั้นนั้นนับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ โดยปกติแล้วจะต้องมีพรสวรรค์เป็นเลิศหรือมีทรัพยากรมหาศาลจึงจะสำเร็จได้ แต่ชัดเจนว่า เจ้าสำนักเจียงไม่ได้เป็นอัจฉริยะหายากเช่นนั้นและสำนักวิญญาณปีศาจก็ไม่มีทรัพย์สินมากพอที่จะเร่งรัดการฝึกเช่นนี้ได้ จึงต้องมีอะไรเบื้องหลังการเติบโตอย่างรวดเร็วของเขา

เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาของทุกคน เจ้าสำนักเจียงก็หลบสายตาใบหน้าแฝงความกังวล

“ท่านพ่อ เป็นความจริงหรือ? ท่านใช้เลือดมนุษย์ในการฝึกฝนจริงๆ หรอคะ?” เจียงอวี้เหลียน ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“เจ้าสำนักเจียง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? บอกความจริงกับพวกเราเถอะ” เฉินผิงเอ่ยขึ้นเช่นกัน

เจ้าสำนักเจียงเหลือบมองเฉินผิงด้วยสีหน้าอึดอัด ก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักหน่วงและยอมสารภาพ “ความจริงคือ เลือดที่ผมใช้ไม่ใช่เลือดมนุษย์… มันคือเลือดของสัตว์อสูร ผมเลี้ยงพวกมันไว้อย่างลับๆ และในระหว่างที่ปลีกตัวผมได้ใช้เลือดสดของพวกมันฝึกฝน ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อคำสาบานที่ให้ไว้กับอาจารย์ ผมไม่ควรหันมาใช้การดูดซับเลือดเพื่อบำเพ็ญเพียร” เสียงของเขาสั่นเครือไปด้วยความสำนึกผิด ร่างกายสั่นเล็กน้อย ดวงตาแสดงถึงความทุกข์อย่างชัดเจน

เฉินผิง สังเกตท่าทางของ เจ้าสำนักเจียง และอยากเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

“ไอ้หนู ตายเสียเถอะ!” ขณะที่เฉินผิงกำลังจดจ่ออยู่กับเจ้าสำนักเจียงตี้ฉงจิงก็ฉวยโอกาสโจมตี

ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ตี้ฉงจิงยกขลุ่ยกระดูกขึ้นและชี้ตรงไปยังเฉินผิง ทันใดนั้น มีลำแสงสีแดงพุ่งออกมา เปลี่ยนเป็นสายพลังวิญญาณสีแดงที่ปกคลุมท้องฟ้า ครอบคลุมทุกสิ่งในสายตา

ฟู่!

“เจ้าหนุ่ม ถึงคราวของแกแล้ว…” ตี้ฉงจิงพูดอย่างเย้ยหยันก่อนจะฟาดขลุ่ยกระดูกลงไปที่เฉินผิงโดยตรง

เฉินผิงที่ยังคงถูกตรึงอยู่ไม่สามารถหลบการโจมตีอันร้ายกาจได้

“คุณเฉิน!” เจียงอวี้เหลียนและเจ่อเยี่ยนพุ่งเข้าหาตี้ฉงจิงด้วยความมุ่งมั่นสุดชีวิต พวกเขาคือสองคนสุดท้ายที่ยังยืนอยู่ แม้จะรู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับความตาย แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

แต่ขลุ่ยกระดูกของตี้ฉงจิงซึ่งเปล่งแสงสยองขวัญ กำลังจะถึงอกของเฉินผิง ก่อนที่เจียงอวี้เหลียนและเจ่อเหยี่นจะเข้าถึงตัวเขาเสียอีก

และทันทีที่ขลุ่ยกระดูกใกล้จะทะลวงอกของเฉินผิง ตี้ฉงจิงก็หยุดนิ่งทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

ในชั่วพริบตานั้น เฉินผิงก็ยกมือขึ้นมาจับขลุ่ยไว้อย่างมั่นคง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า ขณะที่เขาหยุดการโจมตีได้อย่างง่ายดาย