หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4296

เพียงพริบตาเดียว อสูรทั้งหมดก็พากันวิ่งหนีไปจนไม่เหลือแม้แต่เงา ไม่ทิ้งร่องรอยความน่ากลัวเอาไว้เลย บางตัวถึงกับหวาดกลัวจนปัสสาวะรดตัวเอง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกสัตว์อสูรตัวใหญ่กว่าเจ้ากิเลนเพลิงเล็กๆ ตัวนั้นมาก แต่กลับวิ่งหนีอย่างขี้ขลาด!

“คุณเฉิน คุณนี่เก่งจริงๆ เจ้ากิเลนนั่นเป็นสัตว์เลี้ยงที่คุณฝึกไว้หรือเปล่าครับ?” เจ่อเยี่ยนถามด้วยความชื่นชม

“จะพูดแบบนั้นก็ได้ มันก็แค่เทพอสูรเท่านั้น ไม่มีอะไรน่าคุยนักหรอก!” เฉินผิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เทพอสูรหรือ?

คำตอบนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงราวกับโดนสายฟ้าฟาด

นั่นมันเทพอสูรนะ แต่เขากลับทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา!

ดวงตาของตี้ฉงจิงเบิกกว้างเมื่อเขาเข้าใจในทันทีว่าทำไมเหล่าสัตว์ปีศาจถึงต้องหนีไปด้วยความกลัว ไม่ว่าเจ้ากิเลนเพลิงจะตัวเล็กแค่ไหน แต่มันก็ยังเป็นเทพอสูร ไม่ใช่สิ่งที่พวกสัตว์อสูรจะกล้าต่อกร

เหมือนกับการที่เซียนเยาว์วัยจากแดนสวรรค์ลงมา ต่อให้ยังไม่เจนโลก แต่พลังของเขาก็เหนือกว่าผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรนิรันดร์อย่างไม่มีทางเปรียบ

บางคนเกิดมาโชคดี ในขณะที่บางคนต้องดิ้นรนตลอดชีวิตเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จ นี่คือความแตกต่างระหว่างกิเลนเพลิงและเหล่าสัตว์อสูรอื่นๆ

กิเลนเพลิงนั้นมีพลังพิเศษจากสวรรค์ การปะทะจึงกลายเป็นเรื่องที่เหนือความสามารถของสัตว์อสูรแห่งอาณาจักรนิรันดร์ ไม่ว่าพวกมันจะฝึกฝนมานานแค่ไหน ก็ไม่มีทางทัดเทียมเทพอสูรได้ พลังที่ต่างกันนี้ทำให้พวกมันไม่มีทางสู้ได้เลย

“แกมีเทพอสูรไว้ในครอบครองและยังพกพาตราของแคว้นเซียว แม้ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แต่ก็เห็นได้ว่าแกไม่ใช่คนธรรมดา ขอให้เราจบเรื่องวันนี้กันเสียเถิด ฉันจะรีบออกไปพร้อมกับคนของฉัน ขอให้เจ้าเมตตาเราด้วยเถอะ”ตี้ฉงจิงยอมรับความพ่ายแพ้

“เจ้าสำนักเจียง นายต้องการฆ่าฉันจริงๆ เหรอ?” ตี้ฉงจิงจ้องไปทางเจ้าสำนักเจียง หวังว่าเขาจะยอมปล่อยเขาไป

เพราะเรื่องนี้เป็นปัญหาระหว่างเขากับเจ้าสำนักเจียงโดยตรง ไม่เกี่ยวข้องอะไรมากนักกับเฉินผิง

“ตี้ฉงจิง เจ้าชั่วร้ายและทำบาปมากมายนับไม่ถ้วน วันนี้เจ้ายังกล้าโจมตีทั้งสำนักของฉันและพยายามจะทำร้ายลูกสาวฉัน ฉันต้องฆ่าแก” เจ้าสำนักเจียงกล่าวอย่างหนักแน่น ไม่ยอมละเว้นให้เพราะความสัมพันธ์ในอดีต

“แกเรียกฉันว่าชั่ว แต่เราเองก็ต่างไล่ตามผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น”ตี้ฉงจิงตอบกลับเสียงมั่นคง “บอกตรงๆ เลยนะ ต้าชีเซียงกับถันหรงคุน นั่นแหละที่ชวนฉันมาที่นี่วันนี้ ฉันมีหน้าที่ต้องแบ่งทรัพยากรที่ได้จากพวกแกให้กับพวกเขา”

เจ้าสำนักเจียงชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “แกพูดเหลวไหล! ต้าชีเซียง และถันหรงคุนไม่เคยพูดแบบนั้น พวกเขาปลีกตัวมานาน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกอีกแล้ว”

“ฮ่าๆๆ ในบรรดาพวกเราแกเป็นคนเดียวที่ยังยึดมั่นในกฎเกณฑ์น่าขันเหล่านั้น!” ตี้ฉงจิงหัวเราะเยาะ “และนั่นแหละคือสาเหตุที่แกมันอ่อนแอ”