หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 43

เมื่อเซียวเหล่ยมองไปแล้วเห็นว่านั่นคือเฉินผิง เขาจึงเดินเข้าไปด้วยสายตาอันเยือกเย็นและแพรวพราวในทันที

เมื่อเกิ่งซานซานเห็นก็เดินตามไปทันที สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้างสรรพสินค้าเมื่อครู่นี้ เกิ่งซานซานยังจำได้ดี!

“เฉินผิง คนอย่างแกเหมาะกับการมาที่นี่ด้วยเหรอ รู้หรือเปล่าว่าคนที่มาที่นี่เป็นคนแบบไหน “เซียวเหล่ยมองเฉินผิงด้วยท่าทางหยิ่งผยอง “แค่ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ ก็คิดว่าตัวเองกลายเป็นคนชั้นสูงไปแล้วหรือไง?”

เฉินผิงมองเสี่ยวเหล่ยอย่างเย็นชา ไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย

“เฉินผิง ไม่เกรี้ยวกราดเหมือนตอนอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแล้วเหรอ ยัยคุณหนูซูคนสวยของนายล่ะ ทำไมเธอถึงไม่พานายเข้าไป หรือว่าเธอเองก็เข้าไปไม่ได้เหมือนกัน? ...” เกิ่งซานซานถุยน้ำลายใส่เฉินผิงอย่างโหดเหี้ยดอีกครั้ง ครั้งนี้มีเซียวเหล่ยอยู่ด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าสั่งให้เธอเช็ดมัน!

เฉินผิงสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย “จำไว้ เดี๋ยวฉันจะให้เธอเลียมันเหมือนหมา!”

“ฮ่าๆ ...” เกิ่งซานซานหัวเราะออกมาเสียงดังและถ่มน้ำลายออกมาอีกครั้ง “นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาสั่งให้ฉันเลียมัน นายก็เป็นแค่นักโทษ ไม่เห็นจะมีอะไรเจ๋งเลย”

“ทุกคนดูนี่สิ ไม่คิดเลยว่าจะมีไอ้ขี้คุกแต่งตัวมาซะดูดีเพราะอยากจะเข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่เจียมกลาหัวเอาซะเลย!”

เกิ่งซานซานตะโกนเสียงดังทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเข้ามามุงดูกันอย่างมากมาย!

เฉินผิงไม่แยแส “เซียวเหล่ย คนนี้เป็นใครเหรอ ดูไม่คุ้นหน้าเลย”

เขามองเกิ่งซานซานทุ่มเทแสดงละครอย่างเงียบสงบ!

“เซียวเหล่ย คนนี้เป็นใครเหรอ ดูไม่คุ้นหน้าเลย!”

ในขณะนั้นมีหนุ่มสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเซียวเหล่ยเข้ามาถาม

คนที่มาที่นี่ล้วนมีแต่คนที่มีหน้ามีตาในหงเฉิง หรือไม่ก็เป็นคนในครอบครัว ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็รู้จักกันหรือเคยเจอกันมาก่อนทั้งนั้น!

แต่ว่าเฉินผิงดูแปลกหน้ามาก เขาไม่เหมือนกับคนที่อยู่ในแวดวงคนชั้นสูง ดังนั้นจึงมีคนถามเซียวเหล่ยด้วยความแปลกใจ

“เขาน่ะเหรอ เขาเป็นแฟนเก่าของแฟนสาวฉันเอง เขาเลียแข็งเลียขาแฟนสาวของฉันมาสามปี ติดหนึบขนาดที่ไม่ยอมปล่อยมือเลยเลยล่ะ ต่อมาก็โดนฉันทำให้เขาคุกไป กลายเป็นนักโทษถึงสามปี เพิ่งจะออกจากคุกมาเมื่อสองวันที่แล้วนี่เอง!”

เซียวเหล่ยอธิบายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

เมื่อเซียวเหล่ยพูดแบบนี้ คนที่อยู่รอบๆ ก็เริ่มมองเฉินผิงด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม เหมือนกับว่านักโทษอย่างเฉินผิงไม่สมควรจะมายืนร่วมวงกับคนชั้นสูงอย่างพวกเขา

ทุกคนเริ่มปลีกตัวออกห่างจากเฉินผิง คำพูดติฉินนินทาดังมาอย่างไม่ขาดสาย แต่กระนั้นเฉินผิงก็ยังมีท่าทีเมินเฉย เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินมัน!

“เฉินผิง นายอยู่ในคุกจนหน้าด้านไปหมดแล้วใช่ไหม ขนาดนี้แล้วนายยังมีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปอีกเหรอ?”

เกิ่งซานซานรู้สึกโกรธมาก แต่พอเห็นว่าซูอวี่ฉีกับเฉินผิงเดินเข้าไปทางประตูหลัง เธอก็ตอบสนองทันที “พี่เหล่ย พวกเขาคิดจะแอบเข้าทางด้านหลัง พวกเขาก็ไม่มีบัตรเชิญเหมือนกัน”

เมื่อเซียวเหล่ยเห็นแบบนั้นจึงรีบเข้าไปขัดขวางเฉินผิงกับซูอวี่ฉีไว้ “พวกคุณสองคนไม่มีบัตรเชิญจะแอบเข้าทางประตูหลังได้ยังไง ผมจะรายงานคุณ!”

“เซียวเหล่ย คุณโง่หรือไง? โรงแรวฟู่เหาแห่งนี่เป็นของตระกูลฉัน ฉันอยากจะเข้าทางไหนก็เข้าได้ ฉันกระโดดเข้าทางหน้าต่าง นายก็ขัดขวางฉันไม่ได้”

ซูอวี่ฉีมองพินิจพิเคราะห์เซียวเหล่ยแล้วพูดออกมา

เซียวเหล่ยโดนตอกกลับจนหน้าหงาย ถึงขนาดที่ไม่มีอะไรตะพูด!

“พวกนายสองสามคนจับตาดูพวกเขาให้ดี ถ้าพวกเขากล้าเข้าไปก็ไล่พวกเขาออกไปได้เลย!”

ซูอวี่ฉีกำชับกับเหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัย!

“ทราบแล้วครับคุณหนูใหญ่!”

เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยจับตามองเกิ่งซานซานกับเซียวเหล่ยตามคำสั่งโดยตรง

จากนั้นซูอวี่ฉีก็พาตัวเฉินผิงเข้าไปในโรงแรมผ่านทางประตูหลัง เมื่อเห็นสองทั้งสองคนนั้นเดินจากไป เซียวเหล่ยกับเกิ่งซานซานจึงกระทืบเท้าความความโกรธเคือง!