หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4304

ผู้บำเพ็ญเพียรชราคนหนึ่งที่มีเคราสีขาวพูดกับเฉินผิง “เจ้าหนู เสียสติไปแล้วหรือไงที่ไปเดิมพันข้างเฉินผิง แถมยังเป็นเงินมากมายขนาดนี้ ได้ยินมาว่าเฉินผิงเป็นแค่ผู้ทุกข์ยาก ต่อให้เป็นผู้ทุกข์ยากระดับสูงสุดก็ไม่มีทางที่เขาจะสู้คุณชายมู่ชิงได้หรอก”

“ผิดแล้ว ผมได้ยินมาว่าเฉินผิงเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เก่งไม่แพ้มู่ชิง” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินผิง เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็รู้สึกประหลาดใจ พวกเขาเริ่มล้อเลียนเฉินผิง เพราะเชื่อว่าเขาแค่พูดจาไร้สาระ

ท้ายที่สุดแล้ว การอ้างว่าผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดสามารถโค่นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งได้นั้นช่างน่าขำ

“ใครกันที่บอกว่าผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดจะเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งได้? ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าใครที่กล้าพูดแบบนั้น” ในขณะนั้นก็มีเสียงอันเย็นชาดังขึ้น

วินาทีต่อมา ถันหรงคุนกับคนของเขาก็เดินเข้ามา

เมื่อเห็นถันหรงคุนปรากฏตัว ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากในบ่อนก็ตกตะลึงชั่วขณะและถอยห่างตามสัญชาตญาณ

รัศมีที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสองแผ่ออกมานั้นมากพอที่จะทำให้เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรหวาดกลัว

ท้ายที่สุดแล้ว ถันหรงคุนนั้นได้บรรลุถึงขั้นมหายาน ซึ่งเป็นระดับพลังที่ใกล้เคียงกับขั้นเซียนมากที่สุด หลายคนยังไปไม่พ้นระดับผู้ทุกข์ยากด้วยซ้ำทั้งที่ฝึกแทบตาย

แม้จะดูเหมือนว่ามีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานจำนวนมาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานถือว่าหายากเมื่อเทียบกับจำนวนผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดในอาณาจักรนิรันดร์

เมื่อซิงเฉียนเห็นถันหรงคุนมาถึงพร้อมกับลูกน้อง เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย กลิ่นคาวเลือดที่เด่นชัดบนตัวถันหรงคุนเป็นสัญญาณที่บอกว่าเขาเป็นผู้ใช้วิชามาร อีกทั้งยังเป็นพวกที่ชื่นชอบการเข่นฆ่า

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะมองถันหรงคุน เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ารัศมีของถันหรงคุนคล้ายคลึงกับของตี้ฉงจิงและเจ้าสำนักเจียง

“ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลาย ที่นี่คือบ่อน เป็นสถานที่จรรโลงใจสำหรับทุกคน ดังนั้นคำพูดบางคำไม่ควรจะถือสา” ซิงเฉียนก้าวไปข้างหน้า ใบหน้าของเขายิ้มแย้มขณะที่พูดกับถันหรงคุน

ซิงเฉียนกลัวว่าถันหรงคุนจะไม่พอใจเพราะคำพูดของเฉินผิงและก่อเรื่อง

ถันหรงคุนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และเร่งรัศมีของเขาให้รุนแรงขึ้น

เฉินผิงยังคงนิ่ง แม้เฉินผิงจะไม่ขยับเขยื้อน แต่คนอื่นรอบตัวเขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป

หลายคนกัดฟันต้านสุดกำลัง ในขณะที่บางคนถึงกับทรุดลงกับพื้น

“สหายผู้บำเพ็ญเพียร เห็นแก่สำนักว่านถงเถอะ อย่าก่อเรื่องที่นี่เลย” ใบหน้าของซิงเฉียนแดงก่ำขณะที่เขาพูดกับถันหรงคุน

ซิงเฉียนในขณะนั้นพยายามต้านรัศมีอย่างยากลำบาก และได้แต่อ้างชื่อสำนักว่านถงเพื่อห้ามถันหรงคุน

ถันหรงคุนสลายรัศมีของเขา หลังจากมองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ เขาก็หันหลังและพาลูกน้องออกไป