หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4306

เมื่อเห็นท่าทางของผู้อาวุโสชู สั่วเทียนเจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเขาจึงพูดว่า “ก็ได้ ฉันรู้อยู่แล้วว่าอย่างคุณคงทำอะไรแคว้นเซียวไม่ได้ และฉันจะไม่ส่งคุณไปตายอย่างไร้ประโยชน์ ยังไงก็ตาม ฉันมีงานสำคัญให้คุณทำ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสชูก็รู้สึกโล่งใจทันที เขารีบถาม “คุณสั่ว คุณสั่งมาได้เลย ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

“ช่วงนี้มีการเคลื่อนไหวของสมาชิกสมาพันธ์ผนึกมารหลายคน แม้แต่ผู้ใช้วิชามารที่ร่วมมือกับเรายังเริ่มคิดที่จะทรยศ ฉันได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้ว่ามีคนให้ที่พักพิงผู้ใช้วิชามารจำนวนมากอย่างลับๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังช่วยพวกเขาหลบซ่อนตัว คุณควรจะพาคนไปสืบสวนให้ละเอียด เราจะปล่อยให้มีคนพวกนั้นอยู่ในแดนเหนือไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ใช้วิชามารที่ไม่ได้อยู่ใต้การควบคุมของ สมาพันธ์ผนึกมาร เราจะมีกำลังที่ทัดเทียมแคว้นเซียวได้ก็ต่อเมื่อเราควบคุมแดนเหนือได้อย่างเบ็ดเสร็จ ส่วนเฉินผิงให้ปล่อยเขาไป มีแต่คนอยากได้บรรณาการร้อยปี ยังไงก็ต้องมีใครสักคนลงมือกำจัดเขา” สั่วเทียนเจิ้งกล่าวกับผู้อาวุโสชู

“อะไรนะ? มีผู้ใช้วิชามารที่หลบซ่อนตัวจากเรา? ใครกันที่กล้าทำเรื่องแบบนั้น วางใจได้เลยคุณสั่ว ฉันจะตรวจสอบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด ผู้ใช้วิชามารคนใดก็ตามที่ปฏิเสธไม่ยอมจำนนต่อสมาพันธ์ผนึกมารจะต้องถูกกำจัด” ผู้อาวุโสชูเอ่ยอย่างมั่นใจ

ในขณะนั้นเขาเริ่มมีความหวังอีกครั้ง ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากตอนที่เขาได้รับมอบหมายให้จัดการกับแคว้นเซียว ท้ายที่สุดแล้ว จำนวนผู้ใช้วิชามารในแดนเหนือน่าจะลดน้อยลงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และพลังของพวกเขาไม่น่าจะแข็งแกร่งมากนัก ด้วยความที่ฐานใหญ่ของสมาพันธ์ผนึกมารตั้งอยู่ในแดนเหนือ จึงยากที่ผู้ใช้วิชามารจะอยู่รอดที่นี่ได้

“ไปได้แล้ว” สั่วเทียนเจิ้งโบกมือให้เขาออกไป

ผู้อาวุโสชูเดินออกไปช้าๆ และเริ่มพาลูกน้องทำการสืบสวนเรื่องนี้ทันที

ระหว่างนั้น ถันหรงคุนมาถึงบ้านตระกูลมู่ในแดนใต้พร้อมกับลูกน้อง แต่ถูกยามของตระกูลมู่ขวางไว้

ยามคนนั้นถามถันหรงคุน “คุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่บ้านตระกูลมู่?”

“เรามาหาคุณชายมู่ชิง ช่วยไปบอกเขาได้ไหม” ถันหรงคุนพูดอย่างสุภาพ

แต่ยามคนนั้นกลับปัดเหรียญวิญญาณสีม่วงออกจากมือของถันหรงคุนและพูดอย่างเฉยเมย “ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”

ถันหรงคุนในตอนนี้ชักโมโห ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นถึงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานผู้มากฝีมือ การถูกยามสองคนขวางทางช่างน่าขายหน้า

รัศมีของถันหรงคุนสั่นไหวเล็กน้อย ยามของตระกูลมู่ทั้งสองไม่มีเวลาตอบสนอง พวกเขาล้มลงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

ถันหรงคุนไม่ได้ฆ่ายามเหล่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว แค่สั่งสอนคงพอรับได้ แต่ถ้ากำจัดพวกเขาคงมีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยาก

“ไปกันเถอะ” ถันหรงคุนพร้อมกับลูกน้องเดินตรงเข้าไปในบ้านตระกูลมู่