หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4312

เฉินผิงไม่คิดจะออมมือ เขาอยากเห็นว่ากายาธรรมะเจินหัวของเขาทรงพลังแค่ไหน

รัศมีเปลวเพลิงอันน่าสะพรึงกลัวลุกท่วมตัวเฉินผิงจนมองไม่เห็นเขา ทุกคนเห็นเพียงร่างมหึมาของกายาธรรมะเจินหัว ร่างของเฉินผิงไม่ปรากฏอีกต่อไป

“คุณพระ นี่คือพลังที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากปลดปล่อยออกมาจริงเหรอ?”

“เฉินผิงเป็นสัตว์ประหลาดชัดๆ...”

“เหลือเชื่อ น่าเหลือเชื่อจริงๆ ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานเสียท่าให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากและไม่สามารถโต้กลับได้เลย”

ทุกคนมองดูเฉินผิงด้วยความตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้

พวกเขานึกว่ามู่ชิงจะล้มเฉินผิงได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ต่อยเตะไม่กี่ครั้ง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จะตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าของถันหรงคุนบิดเบี้ยว เขาไม่นึกไม่ฝันว่าเฉินผิงจะน่าเกรงขามขนาดนี้

แม้เขาจะรู้ว่าสมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัวเฉินผิงด้วยบรรณาการร้อยปี แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเฉินผิงที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากจะแสดงพลังที่เหนือกว่าขั้นมหายาน

มู่ชิงกัดฟันพร้อมเช็ดเลือดออกจากมุมปาก เขาค่อยๆ รวมร่างกับกายาธรรมะที่อยู่ข้างหลัง ดาบยาวในมือของเขาถูกกายาธรรมะจับไว้ มันขยายขนาดขึ้นเป็นร้อยเท่า

ดาบสีแดงเลือดเล่มยักษ์ชี้ไปที่เฉินผิง แสงของมันสว่างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

พลังที่ห่อหุ้มในแสงทำเอามิติสั่นสะเทือน มันมีพลังที่สามารถทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า แม้จะเคลื่อนที่ได้ช้า แต่มันปัดเป่าได้ทุกอุปสรรค

เกิดเสียงคำรามดังก้องกังวาน

กายาธรรมะเจินหัวของเฉินผิงถูกปลดปล่อยพร้อมกับมังกรเพลิงที่ปรากฎ มังกรเพลิงทำลายแสงนั้นในทันใด แต่เท้าของเฉินผิงยังคงไม่ขยับ

“อ๊าก!”

มู่ชิงรู้สึกว่าสติของเขาหลุดลอยไปขณะที่ฟาดดาบยาวไม่หยุด แต่ละครั้งที่ฟาดจะปลดปล่อยแสงเข้าใส่เฉินผิงราวกับสายฝนเทกระหน่ำ

สีหน้าของมู่ชิงบิดเบี้ยว ร่างกายของเขาแผ่รัศมีสังหารอันโหดเหี้ยม

“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม แต่ก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ตอนนี้เราผลัดกันรุกรับครบสิบกระบวนท่าแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะปลิดชีวิตคุณ”

"หยุดนะ..."

เมื่อเห็นอย่างนั้น หัวหน้าพ่อบ้านก็เดือดดาลทันที เจตจำนงสังหารฉายในดวงตาของเขา

คนอื่นๆ ก็ตกตะลึงไม่แพ้กันจนไม่ทันสังเกตว่ามู่ชิงถูกฆ่าตายไปแล้ว แม้แต่เสี้ยววิญญาณของเขายังไม่รอด

หัวหน้าพ่อบ้านรีบวิ่งไปที่วงแหวนอาคม แต่พลังที่ล้อมรอบวงแหวนอาคมหยุดเขาไว้และผลักร่างของเขาออกไปทันที

ถันหรงคุนตกตะลึงจนแน่นิ่ง เขาพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ

เขาไม่นึกเลยว่ามู่ชิงจะพบจุดจบกะทันหัน

เหตุใดผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งถึงลงเอยแบบนี้?

แม้ว่าเขาจะสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าจะถูกฆ่าง่ายๆ เช่นนี้

ช่างน่าเหลือเชื่อ...