ตูม!
เมื่อเฉินผิงชกออกไป โลกทั้งใบก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทอง การปะทะกันของแสงสีทองและสีแดงเป็นภาพอันน่าตื่นตะลึง
แสงสีแดงที่ออกมาจากถันหรงคุนหรี่ลงและเริ่มจางเมื่อปะทะกับพลังของหมัดเซิ่งกวงของเฉินผิง ซึ่งสุดท้ายก็ถูกกลืนหายไปในแสงสีทอง
เฉินผิงคว้าโอกาสนี้ไว้และกระโจนเข้าใส่ทันที เขาเข้าประชิดถันหรงคุนอย่างรวดเร็ว พร้อมที่จะปลดปล่อยการโจมตีครั้งต่อไป
“ผมไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิชามารแบบไหน มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
เฉินผิงที่อยู่กลางอากาศแผ่แสงสีทองออกมา และสะบัดกระบี่พิฆาตมังกรอีกครั้ง
คราวนี้ไม่เพียงแต่แผ่แสงสีทองเท่านั้น แต่กระบี่ยังถูกห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงลุกโชนด้วย
พลังวิญญาณ พลังจุติและพลังแห่งมังกรถูกเฉินผิงอัดลงในกระบี่พิฆาตมังกรในคราวเดียว
กระบี่พิฆาตมังกรส่งเสียงอย่างต่อเนื่อง รัศมีกระหายเลือดแผ่กระจายออกมาจากกระบี่ราวกับว่ามันโหยหาการต่อสู้
เฉินผิงฟาดฟันกระบี่อย่างรุนแรงและปลดปล่อยพลังของมันออกมา และทุกคนต่างประหลาดใจเมื่อปราณกระบี่กลายเป็นมังกรทองอันงดงาม มังกรพุ่งเข้าหาถันหรงคุนด้วยเสียงคำรามอันทรงพลัง
เมื่อรู้สึกได้ถึงปราณกระบี่ของเฉินผิง ดวงตาของถันหรงคุนก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ รูม่านตาของเขาหดตัว
พลังในการฟันกระบี่เพียงครั้งเดียวช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่ง มันน่าเกรงขามกว่ามากเมื่อเทียบกับตอนที่เฉินผิงเผชิญหน้ากับมู่ชิงในการประลอง
“โลหิตเร้นกาย!”
แม้ว่าถันหรงคุนจะไปถึงขั้นมหายานระดับสองแล้ว เขาก็ยังไม่กล้าปะทะตรงๆ กับกระบี่ของเฉินผิง
แสงสีแดงเปล่งออกมาจากอกของเขา จากนั้นร่างกายทั้งหมดของเขาก็กลายเป็นหมอกเลือดและหายไป
ฟุ่บ!
ขณะที่เฉินผิงฟาดกระบี่ลงไป มันก็ตัดผ่านอากาศและทำให้มิติตรงหน้าเขาแตกร้าวด้วยแรงจากการฟัน
ทุกคนในที่แห่งนั้นสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่แผ่ออกมาจากกระบี่ของเฉินผิงที่มาพร้อมกับเจตจำนงสังหารรุนแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...