หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 435

อู่ซีเดินตามเขาไป แค่ไม่กี่วินาทีเกาไป่เชิ้งก็ดูแก่ขึ้นเป็นสิบปี เขาดูเปราะบางและพูดขึ้นอย่างน่าสังเวช “ได้โปรดยกห้องของผมให้คุณเฉินด้วยเถอะครับ ผมมันไม่คู่ควร”

อู่ซีพยักหน้าและบอกข้อความนั้นให้เฉินผิงฟัง เขายอมรับข้อเสนออย่างเต็มใจแล้วเข้าไปในห้องที่อยู่ปลายสุดทางเดิน

พอตกกลางคืน ท้องถนนก็กลับมามีชีวิตชีวา

เฉินผิงแนะนำ “อู่ซี ทำไมไม่พาผมเที่ยวรอบๆ ที่นี่สักหน่อยล่ะ? อาจจะมีอะไรน่าสนใจก็ได้”

อู่ซีพยักหน้าตอบรับขันแข็ง “ได้ครับคุณเฉิน เดี๋ยวจะผมพาไปถนนวาณิช มันเป็นพื้นที่ชั่วคราวที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อส่งเสริมการแลกเปลี่ยนสินค้าพิเศษที่เกี่ยวกับทักษะการต่อสู้”

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ไปถึงถนนวาณิชที่คึกคักด้วยเสียงจอแจ มีทั้งร้านขายสมุนไพร ยา หยก หม้อยา ดาบและอาวุธมากมาย!

ระหว่างที่เฉินผิงเดินดูรอบๆ เขาผิดหวังที่ไม่เจออะไรน่าสนใจ สินค้าทุกอย่างเป็นแค่ของทั่วไปที่มีขายในที่อื่น เขากำลังมองหาอุปกรณ์พลังชี่ที่อาจจะช่วยเขาสร้างสุดยอดเครื่องป้องกันให้ซูอวี่ฉี

อู่ซีสังเกตเห็นผิดหวังของเขาจึงอธิบาย “ของดีๆ ทุกอย่างถูกตำหนักยาซื้อไปแล้วทันทีที่ถูกวางขาย คุณจะไม่เจออะไรน่าตื่นตาตื่นใจที่นี่หรอก เป็นเหตุผลว่าทำไมตำหนักยาถึงได้จัดตั้งงานชุมนุมศิลปะการต่อสู้ในครั้งนี้”

ระหว่างเฉินผิงที่ฟัง เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมียาฟื้นกำลังเหลืออยู่ เขาถามขึ้น “ต้องทำอะไรบ้างถึงจะขายของที่นี่ได้?”

อู่ซีส่ายหัว “ไม่มีวิธีตายตัว คุณแค่ต้องหาพื้นที่ว่างตั้งร้าน” เขาพูดต่อ “คุณมีของที่อยากขายเหรอ คุณเฉิน?”

“ใช่ ผมอยากขายยาฟื้นกำลังสักหน่อย”

เมื่อพูดดั้งนั้น เฉินผิงจึงตามหาพื้นที่ว่างและรีบจับจองทันที จากนั้นเขาก็นำยาออกมา

อู่ซีเพ่งพินิจยาสีดำในมือเฉินผิง รู้สึกแคลงใจจนเขาถามขึ้น “ยานั้นมีชื่อว่าอะไรเหรอครับ คุณเฉิน?”

“ยาฟื้นกำลัง” เฉินผิงตอบเสียงเรียบ

อู่ซีรีบกระซิบ “คุณเฉิน เขาคือพ่อบ้านแห่งตำหนักยา เป็นไปได้สูงว่าเขาจะซื้อทุกอย่างที่คุณเสนอครับ”

ได้ยินดังนั้น เฉินผิงจึงเข้าใจว่าเขาต้องการอะไรและพยักหน้าหนักแน่น

หลังจากชิมยาเสร็จ ตาของเขาก็เป็นประกาย “ยาพวกนี้แต่ละเม็ดราคาเท่าไหร่หรือพ่อหนุ่ม?”

“สองล้าน” เฉินผิงตอบหน้านิ่ง

“โอเค ตามนั้น! ผมขอซื้อหมดเลย” เหล่าชิวตอบเฉียบขาด แล้วสั่งให้ลูกน้องนับยา “ยังไงก็เถอะ พ่อหนุ่มช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นคนปรุงยาพวกนี้?”

“ผมทำเอง” เฉินผิงตอบอย่างภาคภูมิ

“เธอน่ะเหรอ?” เหล่าชิวมองเขาอย่างอัศจรรย์ใจ