หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4372

จ้าวมารสีชาดถาม “เจ้ารู้ไหมว่าการรักษาอาคมที่ใหญ่ขนาดนี้ต้องใช้ศิลาวิญญาณจำนวนมหาศาล เจ้าคิดจะใช้ทรัพยากรของตัวเองจนหมดหรือยังไง?”

“มีศิลาเพลิงมากมายบนพื้นทะเล ไม่จำเป็นต้องใช้ศิลาของผม”

เฉินผิงคิดเอาไว้แล้ว เพราะรู้ดีว่าทะเลมรณะมีศิลาเพลิงจำนวนมากที่เขาสามารถใช้เป็นแหล่งพลังได้

เขาจารึกอักขระอาคมต่อไป จนในที่สุดก็เขียนจนถึงบรรทัดสุดท้าย

เมื่อเขียนเสร็จ เขาก็นำศิลาเพลิงจำนวนมากออกจากแหวนเก็บของและวางไว้ตามอาคม เมื่อศิลาเพลิงสัมผัสอักขระก็เริ่มเรืองแสง มันค่อยๆ เชื่อมเข้าด้วยกันจนกระทั่งวงแหวนอาคมพิชิตมารทำงานอย่างสมบูรณ์

ศิลาเพลิงฉายแสงสีแดงไปทั่วจนปกคลุมอาคมขนาดใหญ่

ยิ่งใส่ศิลาวิญญาณลงในอาคมมากเท่าไหร่ พลังของอาคมก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ประสิทธิภาพของอาคมไม่ได้ขึ้นอยู่กับทักษะของปรมาจารย์อาคมอย่างเดียว

แม้จะเป็นปรมาจารย์อาคมที่เก่งกาจที่สุดก็คงทำแบบนี้ไม่ได้ หากไม่มีศิลาวิญญาณมากพอที่จะเติมพลังให้อาคม

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฉินผิงสังเกตศิลาเพลิงที่เติมพลังให้กับอาคม เขาก็ยังไม่พอใจ แกนกลางของอาคมต้องการศิลาวิญญาณคุณภาพดีที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้

ท้ายที่สุดแล้ว เขากำลังเผชิญหน้ากับหนิงจื้อและพวกผู้ใช้วิชามาร เขาไม่คิดที่จะประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไปหรือสร้างอาคมอย่างลวกๆ เพราะรู้ว่าความเสียใจอาจมาพร้อมบทเรียนราคาแพง

เฉินผิงเอื้อมมือเข้าไปในแหวนเก็บของและหยิบหินสีขาวออกมา ขนาดเท่ากำปั้นแต่เต็มไปด้วยปราณเซียน มันคือมณีสวรรค์

เฉินผิงวางไว้ที่แกนกลางของอาคม แล้วเฝ้าดูวงแหวนอาคมพิชิตมารส่องสว่างด้วยพลังมหาศาล

เมื่อวางอาคมเรียบร้อยแล้ว เฉินผิงก็จงใจแผ่รัศมีของเขาออกมาเพื่อดึงดูดความสนใจของหนิงจื้อและล่อให้มาติดกับ

ที่ด้านบนทะเลมรณะ หนิงจื้อและเหล่าผู้ใช้วิชามารกำลังตามหาร่องรอยของเฉินผิงและจูชิงซิ่วในพื้นที่

จากนั้นหนิงจื้อก็หยิบหม้อใบเล็กออกมาจากถุงใส่ของ ซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่กว่ามือของเขา มันมีรูปร่างกลมเกลี้ยงและมีรูด้านข้างที่ปล่อยควันสีแดงบางๆ ออกมา

เมื่อควันกระจายไปในอากาศ ความร้อนรอบตัวพวกเขาก็รุนแรงขึ้น

“นี่คือปราณอัคคีซึ่งมีค่าสูงมาก สูดมันเข้าไปซะ แล้วพลังของพวกแกจะฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว” หนิงจื้อพูดอย่างเย็นชา

เหล่าผู้ใช้วิชามารต่างซาบซึ้งและรีบขอบคุณหนิงจื้อ ก่อนที่จะสูดปราณอัคคีเข้าไปอย่างกระหาย

ปราณไหลทะลักเข้าสู่ร่างกายของพวกเขา ความเหนื่อยล้าหายไปทันทีและทำให้พวกเขาสดชื่น

“คุณหนิงจื้อ ปราณอัคคีวิเศษมาก! เราขอสูดเพิ่มอีกหน่อยได้ไหม?” ซิงยี่ถามด้วยความตื่นเต้น