หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4371

เฉินผิงกลับมาที่ทะเลมรณะ เขารู้ว่าทะเลมรณะจะสร้างข้อได้เปรียบหากเขาจะเอาคืนหนิงจื้อและพรรคพวก หากเผชิญหน้ากับหนิงจื้อและผู้ใช้วิชามารพวกนั้นบนบก โอกาสชนะของเขาคงริบหรี่

แม้ว่าผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นจะลงไปในทะเลมรณะได้เมื่อมีไฟของหนิงจื้อคุ้มครอง แต่เฉินผิงก็รู้ว่าเมื่อเกราะไฟนั้นถูกทำลาย ทะเลมรณะก็จะละลายพวกเขาในพริบตา

เฉินผิงลอยอยู่เหนือทะเลมรณะและมองสำรวจก่อนจะดิ่งลงไป เขารู้ว่าหนิงจื้อและคนของเขาน่าจะกลับไปที่แผ่นดินใหญ่โดยใช้เส้นทางนี้

เฉินผิงเดินไปตามพื้นใต้ทะเลและสังเกตภูมิประเทศ ก่อนจะกดมือลงบนพื้นที่เป็นโคลนของก้นทะเล สัมผัสได้ถึงรัศมีใต้ดินและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ยิ่งเขาเข้าใกล้ความร้อนที่แกนโลกมากเท่าไร น้ำทะเลก็จะยิ่งเป็นอันตรายกับผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นมากขึ้น ในขณะที่ความร้อนทำอะไรเฉินผิงไม่ได้

พื้นที่ดังกล่าวเป็นที่ราบ ล้อมรอบด้วยยอดเขาสูงตระหง่านที่ก่อตัวเป็นหุบเขาใต้ท้องทะเล หากไม่นับน้ำทะเลที่อยู่รอบๆ ที่นี่ก็ดูคล้ายกับภูมิประเทศหุบเขาไม่มีผิด

ยอดเขาบางแห่งทะลุไปถึงพื้นน้ำจนเกิดเป็นเกาะเล็กๆ ที่หนิงจื้อและพรรคพวกอาจหยุดพักระหว่างเดินทางกลับ

การเดินทางทางอากาศอย่างต่อเนื่องสิ้นเปลืองพลังวิญญาณอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการต่อสู้เมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นการเหาะเป็นระยะทางไกลจึงเหนื่อยล้าเกินไปสำหรับพวกเขา

เมื่อเฉินผิงเลือกจุดได้แล้ว เขาก็เริ่มจารึกอักขระอาคมที่ตีนเขา

พื้นภูเขาใต้ทะเลทอดยาวไปไกลหลายสิบไมล์ และเฉินผิงวางแผนที่จะเชื่อมอักขระอาคมที่ตีนเขาแต่ละแห่งให้เป็นอาคมขนาดใหญ่

แม้ว่าจ้าวมารสีชาดจะมีพลังมหาศาล แต่เขาไม่ใช่ปรมาจารย์อาคมและรู้เรื่องอาคมไม่มากนัก

“ก็ต้องรู้อยู่แล้ว เจ้าหนู ข้าเคยติดอยู่ในอาคมนี้มาก่อน ข้าถึงจำมันได้ แม้ว่าวงแหวนอาคมพิชิตมารจะเอาไว้ปราบมาร แต่พวกมันเป็นเพียงผู้ใช้วิชามาร ไม่ใช่มารตัวจริง ดังนั้นฤทธิ์เดชของอาคมจะอ่อนแอลงมากเมื่อใช้กับพวกมัน อีกอย่างถ้าเจ้าจะจัดการกับพวกกระจอกแบบนั้น การสร้างอาคมขนาดใหญ่แบบนี้มันเกินจำเป็น แค่ปล่อยให้ข้าควบคุมร่างกายของเจ้าสักพัก แล้วข้าจะกำจัดพวกเวรนั่นให้เอง” จ้าวมารสีชาดแนะนำเสียงเรียบ

เฉินผิงกลอกตา “ไม่เอา ถ้าผมจัดการผู้ใช้วิชามารพวกนั้นด้วยตัวเอง ผมก็คงไปจากที่นี่โดยไร้บาดแผล แต่ถ้าปล่อยให้คุณสิงร่างของผม สุดท้ายผมก็คงเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณ”

ขณะที่กำลังคุยกับจ้าวมารสีชาด มือของเฉินผิงก็ยังขีดเขียนต่อไป เขาจารึกอักขระด้วยสมาธิแน่วแน่