หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4388

เมื่อเผชิญกับหมัดอันดุดันของจูหยวนจื่อ ริมฝีปากของฉีเหิงก็ยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ตั้งแต่ที่เขาผ่านขั้นผู้ทุกข์ยากมาถึงขั้นมหายาน ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากก็ไม่อยู่ในสายตาของเขาอีกต่อไป

ทันทีที่จูหยวนจื่ออยู่ในระยะหมัด ฉีเหิงก็ชกออกไป หมัดของเขาแฝงด้วยปราณอัคคี

ดูเหมือนว่าฉีเหิงจะได้รับการชี้แนะจากหนิงจื้อ เพราะเหตุนี้เองเขาจึงสามารถขึ้นไปถึงขั้นมหายาน

ตูม!

หมัดของพวกเขาปะทะกัน ทำให้เกิดเสียงระเบิดที่สั่นสะเทือนแผ่นดิน

เมืองจูเจียสั่นเพราะแรงปะทะ จากนั้นทุกคนก็เห็นร่างหนึ่งร่วงลงมาจากกลางอากาศ

ร่างนั้นคือจูหยวนจื่อ ที่อกของเขามีรอยไหม้ และเขากระอักเลือดจำนวนมากจากปากของเขา

หลังจากจูหยวนจื่อล้มลงกับพื้น แรงกระแทกก็ได้สร้างหลุมที่ลึกกว่าสิบเมตร

“ท่านพ่อ!”

“ท่านเจ้าเมือง!”

จูชิงเยวี่ยพุ่งไปข้างหน้า และชาวเมืองก็พุ่งเข้าหาหลุมขนาดยักษ์เช่นกัน

เมื่อจูชิงเยวี่ยพาจูหยวนจื่อออกจากหลุมก็พบว่าอาการของเขาร่อแร่ ใบหน้าของเขาซีดเผือก

ชาวเมืองจูเจียจ้องมองฉีเหิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ฉีเหิงมองลงมาที่ฝูงชนด้วยสีหน้าเฉยเมยและพูดว่า “ถ้าใครไม่พอใจก็เข้ามาเลย”

“ฆ่ามัน!” มีคนตะโกนด้วยความโกรธก่อนจะพุ่งเข้าหาฉีเหิง

หลังจากนั้น คนจำนวนมากก็กรูเข้าต่อสู้กับฉีเหิง

เมื่อเห็นอย่างนั้น สมุนสองคนที่ฉีเหิงพามาก็ไปยืนต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม ฉีเหิงโบกมือ “พวกแกสองคนถอยไป พวกมันไม่คนามือฉันหรอก แค่สะบัดข้อมือครั้งเดียวก็เรียบร้อยแล้ว...”

ขณะเผชิญหน้ากับชาวเมืองจูเจีย เปลวไฟก็ลุกขึ้นบนฝ่ามือของฉีเหิง หลังจากนั้นพลังภายในตัวเขาก็พุ่งพล่าน

เปลวไฟนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พอเขาซัดฝ่ามือออกไป ริ้วเพลิงที่เลื้อยฉกเหมือนงูพิษก็พุ่งเข้าหาชาวเมืองจูเจีย

“อ๊าก!”

“ร้อน!”

“ช่วยฉันด้วย!”

ตูม!

ชาวเมืองจูเจียหลายสิบถูกกำจัดทันทีด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แม้ว่าจะไปถึงขั้นผู้ทุกข์ยากแล้ว แต่พวกเขาก็ไร้ทางสู้อย่างสิ้นเชิง

“ไม่นะ!”

เมื่อเห็นการตายอันน่าสลดใจ จูชิงเยวี่ยก็ส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น

แต่ทันทีหลังจากนั้นฉีเหิงก็ฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง ทำให้ตายไปอีกหลายสิบคน

“ฉันยอมแล้ว! ฉันจะยอมถ้าแกไว้ชีวิตชาวเมือง ฉันจะให้แกทำตามที่ต้องการ...”

จูชิงเยวี่ยยอมแพ้แล้ว

ขณะที่ฉีเหิงกำลังยินดีกับชัยชนะและพร้อมที่จะจับตัวจูชิงเยวี่ย เสียงหนึ่งก็ขึ้นจากระยะไกล

“เป็นแค่มหายานระดับหนึ่งทำไมถึงโอหังเพียงนี้?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ดวงตาของจูชิงเยวี่ยก็เป็นประกายทันที