หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4389

“คุณเฉิน คุณเฉิน!”

จูชิงเยวี่ยตะโกนเสียงดัง และร่างของเฉินผิงที่อยู่ต่อหน้าเธอก็ลอยเข้ามาจากระยะไกล

ชาวเมืองจูเจียต่างยินดีเมื่อเห็นว่าความช่วยเหลือมาถึงแล้ว

ฉีเหิงขมวดคิ้วขณะมองเฉินผิงพุ่งเข้ามา เขาไม่นึกว่าจะมีคนมาขวาง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงเข้ามาใกล้ ฉีเหิงก็หัวเราะออกมาทันที

เขาเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แต่กลับพูดจาเสียใหญ่โต

เมื่อเห็นระดับบำเพ็ญเพียรของเฉินผิง ความตื่นเต้นของชาวเมืองจูเจียก็หายไปในทันที

พลังระดับแค่นี้ไม่มีทางที่เขาจะช่วยได้

มีเพียงจูชิงเยวี่ยที่ตัวสั่นเทาและมองดูเฉินผิงด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แต่ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมานั้นไม่ธรรมดา

จูชิงเยวี่ยรู้เรื่องนั้นดี

“เจ้าหนู แกเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด แต่กลับกล้าเข้ามาสู้กับฉัน แกอยากตายมากสินะ”

ฉีเหิงมองเฉินผิง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามขณะที่พูด

เฉินผิงไม่ได้สนใจเขา แต่กลับมองไปที่จูชิงเยวี่ยและถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จูชิงเยวี่ยเป็นคนรักขององค์ชายเซียว ด้วยความที่แคว้นเซียวต้อนรับเฉินผิงเป็นอย่างดี จึงเป็นเรื่องจำเป็นที่เขาต้องดูแลจูชิงเยวี่ย

“คุณเฉิน ฉันไม่เป็นไร...”

จูชิงเยวี่ยพยักหน้า

เมื่อเฉินผิงเห็นว่าจูชิงเยวี่ยไม่บาดเจ็บ เขาจึงหันไปมองฉีเหิง

เมื่อเห็นเฉินผิงซึ่งเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับล่างไม่สนใจเขา ฉีเหิงก็โกรธขึ้นมาทันที

“แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง? ถ้ายังอยากมีชีวิตก็ไสหัวไปซะ แกเป็นใครถึงเข้ามายุ่งเรื่องของฉัน? ไม่รู้จักเจียมตัวบ้างเลยหรือ?” ฉีเหิงเยาะเย้ย

“ขยะ”

เมื่อเฉินผิงพูดจบและฉีเหิงยังไม่ทันจะรู้ตัว แสงสีทองก็สว่างวาบตรงหน้าพวกเขา

เฉินผิงโบกมือไล่ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองแล้วพูดว่า “พวกคุณสองคน กลับไปบอกว่าเฉินผิงผู้นี้เป็นคนฆ่าเขา หากตระกูลฉีอยากล้างแค้นก็มาหาผมได้เลย!”

ในขณะนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองรับรู้ในที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อได้ยินชื่อเฉินผิง พวกเขาก็ตัวสั่นและหันหลังวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก

พวกเขารู้ว่าเฉินผิงคือคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัวด้วยบรรณาการร้อยปี

เฉินผิงค่อยๆ ลอยลงมา และจูชิงเยวี่ยก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขาทันทีแทนคำขอบคุณ

เมื่อเห็นเช่นนั้น ชาวเมืองจูเจียต่างทำตามและคุกเข่าลงเช่นกัน

แม้หลายคนจะไม่รู้ว่าเฉินผิงเป็นใคร แต่คนที่สามารถสังหารฉีเหิงได้ด้วยการฟันดาบเพียงครั้งเดียวย่อมไม่ใช่คนธรรมดา

ไม่แน่อาจจะมีกลุ่มอำนาจหนุนหลังเขาอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็อาจจะเป็นทางรอดของเมืองนี้ พวกเขาไม่ต้องอยู่ด้วยความหวาดกลัวเมืองฉีเจียอีกต่อไป

“ฉันชื่อจูหยวนจื่อ เป็นเจ้าเมืองจูเจีย ขอบคุณมากที่ช่วยพวกเราไว้...”

แม้ว่าจูหยวนจื่อจะบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังทรุดลงคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง

เฉินผิงยกมือขึ้นช้าๆ และแผ่พลังออกมาจนทุกคนรู้สึกได้ ราวกับเขากำลังพยุงทุกคนให้ลุกขึ้น