บอดซ้ายขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็โบกมือทำลายคลื่นกระแทกที่พุ่งเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
ร่างทั้งสองที่แวบไปมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเทียนชาและเทียนหลัว ซึ่งกำลังเข้ามาอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่มาถึงปากถ้ำ พวกเขาก็ลอยลงมาจากกลางอากาศ
บอดซ้ายลุกขึ้นยืนขณะถือดาบในมือ สายตาของเขาจ้องศัตรูไม่วางตา
ในขณะนั้นท่าทีใจเย็นของบอดซ้ายหายไป ท้ายที่สุดแล้วเทียนชาและเทียนหลัวไม่ใช่คนที่เขาจะประมาทได้
ทั้งคู่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสอง
พลังระดับนั้นพบเห็นได้ยากในแดนตะวันออก ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองยังเป็นผู้ใช้วิชามารเช่นเดียวกับ บอดซ้ายอีกด้วย
การที่ผู้ใช้วิชามารจะบรรลุถึงขั้นนั้นได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ด้วยความที่พื้นที่ปลอดภัยสำหรับผู้ใช้วิชามารในอาณาจักรนิรันดร์มีจำกัด ทรัพยากรที่พวกเขาหามาได้ก็น้อย ดังนั้นการไปถึงขั้นมหายานจึงเป็นการเดินทางที่ยากลำบาก
เมื่อเห็นบอดซ้าย เทียนหลัวและเทียนชาก็ตกใจเล็กน้อย พวกเขาไม่นึกว่าจะได้พบกับผู้ใช้วิชามารด้วยกัน
ยิ่งกว่านั้น รัศมีที่แผ่ออกมาจากบอดซ้ายช่างน่าสะพรึงกลัว พวกเขาดูไม่ออกว่าความสามารถของอีกฝ่ายอยู่ที่ขั้นไหน
เทียนชาพยักหน้าให้บอดซ้ายอย่างนอบน้อมเป็นการทักทาย ก่อนที่เขาจะเดินนำเทียนหลัวเข้าไปในถ้ำ
อย่างไรก็ตาม บอดซ้ายยกมือขึ้น ทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก
“สหายผู้บำเพ็ญเพียร ขอถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงขวางเรา? คุณต้องการอะไรหรือ?” เทียนชาถาม
“ถ้าอยากเข้าไปก็ต้องจ่ายศิลาวิญญาณหนึ่งแสนก้อนต่อคน” บอดซ้ายกล่าว
“ศิลาวิญญาณหนึ่งแสนก้อน?” เทียนชาและเทียนหลัวตะลึงทันที
พวกเขาอยู่ใต้บัญชาของผู้อื่น ทำหน้าที่เป็นสมุนของสมาพันธ์ผนึกมาร ดังนั้นไม่มีทางที่พวกเขาจะมีศิลาวิญญาณหนึ่งแสนก้อน
เทียนหลัวขมวดคิ้วและรีบคว้าดาบสีแดงเลือดทันที อะไรของตาแกนี่ นี่มันโจรปล้นริมทางชัดๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...