หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 441

“เธอหายไปไหนแล้ว?” ไป๋จ่านถังงุนงงเมื่อมองไปเห็นหยินซู่ซู่

ใบหน้าของฉินเฟิงเปลี่ยนเป็นมืดคล้ำดูน่ากลัวหลังจากที่รู้ว่าหยินซู่ซู่หายตัวไป “บ้าเอ้ย! มีคนตัดหน้าพวกเรางั้นหรือ?”

“เร็วเข้า! ไปตามหาพวกเขาเดี๋ยวนี้!” ไป๋จ่านถังสั่งให้คนออกตามหาหยินซู่ซู่

ฉินเฟิงก็ส่งสัญญาณให้คนของเขาตามไปเช่นกัน

ขณะเดียวกัน สายลมกำลังพัดกระหน่ำเข้าใส่ใบหูของหยินซู่ซู่เพราะความเร็วในการเคลื่อนไหวของเฉินผิง ในที่สุดทั้งสองคนก็หยุดลง ณ สถานที่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่งหลังจากนั้นเขาจึงวางเธอลง

ทันใดนั้น เธอก็ฉวยโอกาสกัดลงไปที่แขนเขาอย่างแรง มือกำจี้หยกไว้แน่นจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัว

เฉินผิงมองรอยกัดบนแขนของตัวเองแล้วก็นิ่วหน้า “ผมช่วยชีวิตคุณ แต่คุณกลับกัดผมงั้นหรือ?”

“เชอะ! อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก! ฉันรู้ว่าคุณอยากได้จี้หยกของฉัน นี่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลหยิน ฉันยอมที่จำทำลายมันเสียยังดีกว่าที่จะปล่อยมันตกไปอยู่ในมือคุณ!” หยินซู่ซู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับจ้องเขาไม่วางตา

เฉินผิงเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เขาตามพวกเธอไปก็เพราะจี้หยกของเธอ แต่ว่าเขาไม่เคยคิดที่จะแย่งมันมา ตอนนี้เธอเข้าใจเขาผิด เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้าเธอเล่น “อืม น่าตลกดีนี่! ดูเหมือนคุณจะปกป้องจี้หยกนี้เสมือนเป็นสมบัติล้ำค่าใช่หรือเปล่า?” พอพูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปไม่สนใจเธออีก

เธอมองดูท่าทางขึงขังของเขา หยินซู่ซู่ถึงกับยืนอึ้งอย่างโง่งม พอเธอได้สติเขาก็เดินจากไปไกลหลายก้าวแล้ว เธอกัดฟันตัดสินใจวิ่งตามเขาไป

เฉินผิงเหล่สายตามองแล้วตะคอกถามออกไปว่า “คุณตามผมมาทำไม?”

“ฉัน…ฉันขอโทษ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจคุณผิดไป!” หยินซู่ซู่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงละอายใจ