หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4412

หลังจากที่พวกเขาเดินต่อไปอีกสักพัก ทิวทัศน์โดยรอบก็เริ่มเปลี่ยนไป ดินแดนที่เคยรกร้างว่างเปล่าตอนนี้ปกคลุมไปด้วยต้นไม้เขียวขจี

ภูเขาทั้งสองข้างก็เริ่มปรากฏขึ้นอย่างไร้ที่มา

อากาศบริสุทธิ์พัดเข้ามา ทำให้รู้สึกสดชื่นทั้งร่างกายและจิตใจ

มีหุบเขาลึกอยู่กลางเทือกเขา

มีคนจำนวนมากยืนอยู่ที่ทางเข้าหุบเขา ดูเหมือนจะกำลังมองลงไปในหุบเขา แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

เมื่อเฉินผิงและคนอื่นๆ มาถึง ฝูงชนก็เปิดทางให้ทันที

ตอนนี้ทุกคนในสมรภูมิแห่งทวยเทพเป็นคนธรรมดา พวกเขาจึงระมัดระวังมากขึ้น หากเกิดความขัดแย้ง ก้อนหินเพียงก้อนเดียวก็สามารถบดขยี้พวกเขาตายได้อย่างง่ายดาย

ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ฝึกฝนมาหลายปีแล้ว แต่หากไม่มีพลังวิญญาณ ความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาก็อาจจะด้อยกว่าคนธรรมดาด้วยซ้ำ

หลังจากที่ทุกคนถอยไป ในที่สุดเฉินผิงและคนอื่นๆ ก็เห็นว่ามีรูปปั้นสามอันอยู่ที่ใจกลางหุบเขา รูปปั้นเหล่านี้ไม่ได้ใหญ่โตนัก มีขนาดเท่ามนุษย์คนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม รอบๆ รูปปั้นมีคนนอนนิ่งอยู่สองสามคน ยากที่จะแยกแยะว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

รูปปั้นทั้งสามดูธรรมดามาก แต่ใบหน้าของพวกมันบิดเบี้ยวและแสดงสีหน้าที่ต่างกันไป ทำให้ผู้ที่เห็นต่างรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลินเข่อติ้งมองคนข้างๆ เธอแล้วถาม

ชายชราคนนั้นตอบว่า “รูปปั้นทั้งสามนี้ไม่ปกติ เมื่อเข้าไปใกล้ จิตใจของคุณจะสับสน ภาพลวงตาจะปรากฏขึ้น และในที่สุดก็จะหมดสติไป ฉันเพิ่งหนีออกมาได้เมื่อครู่นี้เอง”

หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็ตระหนักได้ว่าผู้คนรอบๆ รูปปั้นหมดสติอยู่

หลินเข่อติ้งมองเฉินผิงและถามว่า “คุณเห็นอะไรผิดปกติบ้างไหม?”

เนื่องจากเฉินผิงรู้เรื่องการสร้างอาคม บางทีรูปปั้นทั้งสามนี้อาจจะเหมือนหินก้อนใหญ่ที่พวกเขาผ่านมา อาจเป็นบางอย่างที่คล้ายกับอาคมลวงตาก็ได้

“บอดขวา แม้ว่าตอนนี้จะมีจิตดาบ แต่แกก็ยังเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ป้องกันตัวเองจากการโจมตีด้วยปราณสัมผัสแบบนั้นไม่ได้ ฉันมีวิชาป้องกันตัว ฉันจะไม่เป็นอะไร...”

หลินเข่อติ้งพูดกับบอดขวาขณะที่เธอก้าวต่อไปโดยไม่หยุด

ในไม่ช้าหลินเข่อติ้งก็มาถึงด้านหน้าของรูปปั้นทั้งสาม แต่ทันทีที่เธอเดินไปข้างหน้า เธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันใด และมิติตรงหน้าเธอเริ่มหมุนวนและบิดเบี้ยว

ทันใดนั้นภาพลวงตานับไม่ถ้วนก็ฉายผ่านจิตของหลินเข่อติ้ง แทรกซึมเข้าไปในจิตสำนึกของเธอ

หลินเข่อติ้งรู้สึกเหมือนว่ามีเงาอยู่ข้างหน้าเธอ จากนั้นเงานั้นก็โอบกอดเธอทันที

“คุณหนูหลิน เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เสียงของเฉินผิงดังขึ้น