หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4422

หากอยู่ข้างนอก เฉินผิงก็คงไม่กลัว เพราะเขาได้รับจุติอัสนีแล้ว ดูจากปราณอัสนีที่มีอยู่ไม่มากนัก เขาย่อมสามารถดูดกลืนและกลั่นมันได้

แต่ในขณะนั้น เขาไม่สามารถใช้วิชาบำเพ็ญเพียรได้เลย นอกจากใช้ความแข็งแกร่งทางกายของเขา

ในขณะที่อสูรสายฟ้าเดินมาข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง หลินเข่อติ้งก็ยื่นมือของเธอออกไปและสะบัดใส่สัตว์อสูรไม่หยุด

เธอต้องการใช้อักขระบนฝ่ามือเธอขับไล่อสูรสายฟ้า แต่ถึงแม้จะพยายามหลายครั้งก็ยังไม่เป็นผล

เมื่อเห็นอสูรสายฟ้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“คุณหลอกฉัน อาจารย์ มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

หลินเข่อติ้งหลั่งน้ำตาออกมา

เฉินผิงจ้องมองเธอ ตอนนั้นเองที่เขาเข้าใจในที่สุด นับตั้งแต่หลินเข่อติ้งเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพ เธอสงบและมีสติอยู่เสมอ ราวกับว่าเธอควบคุมทุกอย่างได้

ที่แท้เธอเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเธอเคยเข้ามาในสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งนี้และบอกทุกอย่างกับเธอ เป็นเหตุผลที่เธอยังคงสงบเยือกเย็น แต่ในขณะเดียวกัน การปรากฏตัวของอสูรสายฟ้าเป็นเรื่องที่เธอคาดไม่ถึง

เฉินผิงพยายามปลดปล่อยรัศมีพลังมังกร โดยหวังว่ามันจะข่มขู่อสูรสายฟ้าให้หยุดโจมตีได้

ในขณะที่เขากำลังจะทำแบบนั้น แสงสีขาวสองสายก็พุ่งออกมาจากแหวนเก็บของอย่างกะทันหัน

จากนั้น กิเลนเพลิงตัวเล็กและอสูรกลืนสวรรค์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงและหลินเข่อติ้ง

พวกมันตัวเล็กมากจนดูเหมือนสุนัขสองตัว ขณะที่พวกมันยืนอยู่ตรงหน้าอสูรสายฟ้าตัวใหญ่

ถึงกระนั้นพวกมันก็ไม่แสดงความกลัวเลย ทั้งสองตัวอ้าปากกว้างและเริ่มคำราม

เสียงคำรามของพวกมันทำให้อสูรสายฟ้ากลัวจนต้องถอยหนี

ท้ายที่สุดมันก็สะดุดล้มลงกับพื้นด้วยความตื่นตระหนกของมัน

สายฟ้าแปลบปลาบรอบตัวหายไปในทันที มันนอนนิ่งอยู่บนพื้น จ้องมองกิเลนเพลิงและอสูรกลืนสวรรค์ด้วยความหวาดกลัว

กิเลนเพลิงและอสูรกลืนสวรรค์เดินอย่างองอาจไปหาอสูรสายฟ้า

เผียะ! เผียะ! เผียะ!

ดูเหมือนว่าพวกมันจะคุ้นเคยกันดีในแหวนเก็บของของฉัน ทั้งที่อสูรกลืนสวรรค์มันเอาแต่หลับอยู่ตลอด แต่ไม่นึกเลยว่าจะโผล่ออกมาในวันนี้!

เฉินผิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ฉันโดนเจ้าเตี้ยสองตัวนั่นหยามหน้า!

เมื่อเห็นกิเลนเพลิงและอสูรกลืนสวรรค์เข้าไปในแหวนเก็บของของเฉินผิง ในที่สุดหลินเข่อติ้งก็เข้าใจว่าทำไมนกสีงาช้างถึงเกรงกลัวชายคนนั้น

เพราะเขามีสัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งขนาดนั้นถึงสองตัว!

เธอไม่รู้เลยว่ากิเลนเพลิงหรืออสูรกลืนสวรรค์คือตัวอะไร เธอจึงมองพวกมันว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของเฉินผิง

“ขออภัย ข้าใจร้อนเกินไป โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

อสูรสายฟ้าลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโค้งคำนับเฉินผิงไม่หยุด

หลินเข่อติ้งไม่รู้จักกิเลนเพลิงหรืออสูรกลืนสวรรค์ แต่เธอคงพูดแบบเดียวกันกับอสูรสายฟ้าไม่ได้

ต่อให้กล้าหาญมากขนาดไหน มันก็คงไม่กล้าขัดใจใครก็ตามที่เลี้ยงสัตว์อสูรสองตัวนั้น

“ไม่เป็นไร!” เฉินผิงโบกมืออย่างไม่ทุกข์ร้อน ทำเป็นเฉยเมยแม้ว่าเขาเพิ่งกลัวแทบตายก่อนหน้านี้

“คุณกำลังเพิ่มระดับเหรอ? คุณทำให้อัสนีบาตผ่าลงมาใช่ไหม?”