หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4440

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะจูบเฉินผิง ทันใดนั้นเธอก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาและผลักเขาออกไป

ในขณะนั้น เฉินผิงก็ตั้งสติได้และจ้องมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกหวาดกลัวที่ยังไม่หายไป

เขาตระหนักว่าเขาเกือบจะถูกเธอควบคุมเข้าแล้ว

“ทำไมถึงไม่ห้ามผมล่ะ? จ้าวมาร” เฉินผิงถามอย่างไม่พอใจขณะพูดกับจ้าวมารสีชาดในทะเลจิตสำนึกของเขา ทั้งที่อยู่ในจิตสำนึก จ้าวมารสีชาดกลับไม่สามารถขัดขวาง

“ไม่ห้ามซะที่ไหน ข้าตะโกนบอกเจ้าตั้งนาน! เจ้าไม่ได้ยินข้าเลย พอเห็นผู้หญิงเจ้าก็หลุดไปแล้ว โดยเฉพาะผู้หญิงที่สวยสะดุดตาแบบนี้” จ้าวมารสีชาดตะคอก “นี่คือจุดอ่อนของเจ้า และข้าช่วยอะไรไม่ได้”

เฉินผิงรู้สึกอับอาย เขาเกาหัวและขอโทษ “จ้าวมาร ผมผิดเอง ผมห้ามตัวเองไม่ได้”

“เจ้าโชคดีที่เธอผลักเจ้าออกพอดี ไม่อย่างนั้นตอนนี้เจ้าคงกลายเป็นซากศพแห้งๆ” จ้าวมารสีชาดโต้ตอบ

เฉินผิงอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงล่อลวงเขาแต่กลับผลักเขาออกไป

“ทำไม... เจ้ามีสายเลือดมังกรทองอยู่ในตัวได้ยังไง? และไม่ใช่แค่สายเลือดมังกรทองธรรมดา แต่เป็นสายเลือดมังกรทองที่บริสุทธิ์ที่สุด” ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยความเหลือเชื่อ สายตาของเธอจ้องไปที่เฉินผิง

“ผมเป็นเชื้อสายของมังกรทอง ผมก็ต้องมีสายเลือดมังกรทองอยู่แล้ว ว่าแต่คุณเป็นใคร? และคุณรู้จักสายเลือดของผมได้ยังไง?”

เฉินผิงเริ่มสงสัย

เฉินผิงอยากรู้จริงๆ แม้บางคนจะสามารถสัมผัสสายเลือดมังกรทองของเขาได้หรือรู้ว่าเขาเป็นบุตรแห่งมังกร แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สัมผัสได้ถึงร่างแท้ของมังกรทองของเขา

แต่ผู้หญิงคนนี้กลับมองเห็นได้ทันทีเมื่อเข้าใกล้เขา

ใบหน้าของหญิงสาวเผยความตื่นเต้นขณะที่เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินผิง “ข้าคือเฉินปี่ชิงแห่งเผ่ามังกรคราม”

“คุณก็มีสายเลือดมังกรเหมือนกันเหรอ?” ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและยินดี

แม้ว่ามังกรทองจะมีศักดิ์สูงกว่ามังกรครามอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เฉินผิงก็ไม่สนใจที่จะทำตัวเหนือกว่าหรือให้เฉินปี่ชิงเรียกเขาว่านายท่าน

“คุณเฉิน พลังของข้าถูกผนึกไว้ และข้าติดอยู่ในหอคอยแห่งนี้ มีมนต์สะกดที่ข้าไม่สามารถทำลายได้” เฉินปี่ชิงอธิบาย

“ใครขังคุณไว้ในหอคอย? แล้วศพในชั้นแรกและชั้นที่สองล่ะ? เป็นฝีมือของคุณหรือเปล่า?” เฉินผิงถาม

“ไม่ใช่ ข้าไม่มีพลังที่จะฆ่าใครได้ และข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร อีกอย่างข้าไม่ใช่คนเดียวที่ถูกขังไว้ที่นี่” เฉินปี่ชิงตอบ

“อะไรนะ? ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?” เฉินผิงตกใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“ใช่ ยังมีอยู่อีก หอคอยนี้มีเก้าชั้น และแต่ละชั้นจะขังไว้หนึ่งคน ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนจับเรามาที่นี่ รู้แค่ว่าที่ชั้นบนถัดจากข้ามีชายชราคนหนึ่งที่ฝึกฝนมานานนับหมื่นปี ถึงแม้ว่าเราจะออกไปจากชั้นของตัวเองไม่ได้ แต่เราก็ยังสื่อสารกันได้ ข้ารู้เท่านี้ ข้าอยู่ที่นี่มานานมากจนลืมวันเวลาไปแล้ว” เธอกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ท่าทางเศร้าโศกของเธอทำให้เฉินผิงรู้สึกสงสาร