หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4443

จี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ไม่กล้าขยับ พวกเขาได้แต่รอเฉินผิงเท่านั้น

ในขณะนั้น เฉินผิงพยายามทำลายอาคมสะกดอย่างสุดความสามารถ หน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เมื่อเห็นเฉินผิงพยายามอย่างหนัก เฉินปี่ชิงจึงพูดว่า “คุณเฉิน ถ้าทำไม่ได้ก็พอเถอะ ถึงยังไงข้าก็อยู่ที่นี่มาหลายปีและชินกับมันแล้ว”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะทำลายมันให้ได้...”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ ดวงตาก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขาทันที

ทันใดนั้นเนตรส่องนภาก็ทำงาน เผยให้เห็นอาคมสะกดที่อยู่ตรงหน้าเฉินผิง

มีอักขระบางส่วนในอาคมที่เฉินผิงไม่เคยเห็นมาก่อน ดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเคยเรียนด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงรู้ว่าวิชาที่ต่างกันแต่ละวิชายังคงมีความคล้ายคลึงกัน แม้จะเป็นอาคมและอักขระที่ซับซ้อนเป็นที่สุดก็ตาม ไม่ว่าจะแตกแขนงเป็นกี่วิชาก็ยังคงเหลือรากเหง้าอยู่ มันจะต้องมีจุดสำคัญที่ใช้ควบคุมอาคมได้

ยิ่งไปกว่านั้น มันจะต้องมีการส่งพลังให้วงแหวนอาคมแน่นอน ไม่อย่างนั้นวงแหวนอาคมจะไม่สามารถทำงานได้ด้วยตัวเอง

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินผิงก็มองไปรอบๆ

เมื่อเฉินผิงมองไปที่บันได แววตาของเขาก็สว่างวาบทันที

บันไดที่เนตรส่องนภาของเฉินผิงมองเห็นกลับมีสีน้ำตาลแดงอย่างน่าประหลาด

แปลว่าจะต้องมีพลังภายในบันไดแน่นอน

เฉินผิงจ้องมองรอบๆ ด้วยเนตรส่องนภาของเขา ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากพื้นที่สีเทาขุ่นมัว การที่จู่ๆ ก็เห็นสีน้ำตาลแดงบ่งบอกว่าบันไดนี้ไม่ใช่ของธรรมดา

อาคมสะกดทำงานได้เพราะพลังที่ส่งผ่านขั้นบันไดเหล่านี้

“คุณเฉินปี่ชิง คุณช่วยถอยออกมาหน่อยได้ไหม?” เฉินผิงร้องขอ

เฉินปี่ชิงพยักหน้าแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว เธอไม่รู้ว่าเฉินผิงจะทำอะไร

จากนั้นเฉินผิงก็ชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา ตามมาด้วยแสงสีทองเจิดจ้า

ลำแสงพุ่งออกไปตัดบันไดขาดทันที สิ่งที่ดูเหมือนบันไดธรรมดาพังทลายลงมา

ร่างของเฉินผิงก็ร่วงลงบันไดเช่นกัน

“อะไรนะ?” เฉินผิงชะงัก

อสูรสายฟ้าไปถึงขั้นมหายานแล้ว พลังที่ทำลายผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวจะต้องน่ากลัวขนาดไหน?

ในขณะนั้น สายตาของเฉินผิงก็ถูกดึงดูดด้วยของวิเศษภายในชั้นที่สี่ ของวิเศษเหล่านี้เปล่งแสงออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของธรรมดา

“คุณเฉินปี่ชิง นี่มันอะไรกัน... เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?” เฉินผิงถาม

เฉินปี่ชิงก็ส่ายหัวเช่นกัน “ข้าไม่แน่ใจ ข้าไม่เคยขึ้นมาที่นี่ เดี๋ยวข้าจะถามคนอื่นให้!”

หลังจากที่เธอพูดจบ เฉินปี่ชิงก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จากนั้นเธอก็ตะโกนไปทางห้องโถงในชั้นสี่อันกว้างใหญ่ “เสวียนเฟิง เฮยเสวียนเฟิง...”

หลังจากตะโกนสองครั้ง ชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างใหญ่โตและสูงตระหง่านเหมือนเสาเหล็ก ผิวของเขามีสีเข้มและดูแข็งแรง เขาสวมชุดเกราะสีดำที่พื้นผิวดูคล้ายเกล็ด

เมื่อเห็นเฉินปี่ชิง ชายร่างใหญ่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “เจ้า... เจ้าคือเฉินปี่ชิงจากชั้นสามใช่ไหม?”

“ใช่ ข้าเอง!” เฉินปี่ชิงพยักหน้ายืนยัน

แม้จะไม่เคยพบกันมาก่อน แต่พวกเขาก็ยังจำเสียงของกันและกันได้