หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4453

เฉินผิงรู้สึกว่าภาระหน้าที่ของเขายิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามสุดความสามารถ

“เฉินผิง ไม่ต้องคิดจริงจังกับคำพูดของท่านอาจารย์ ถือเสียว่าเป็นเรื่องตลกก็แล้วกัน” หลินเข่อติ้งพูดกับเฉินผิง

“คุณหนูหลิน ผมรับปากไว้แล้ว ไม่ได้พูดพล่อยๆ ถ้าสัญญาไว้ผมก็ต้องทำให้ได้ ผมเป็นของคุณแล้ว และผมพร้อมเสมอถ้าคุณต้องการผม วางใจได้เลย ผมจะสนองความต้องการของคุณเอง” เฉินผิงพูดด้วยท่าทีจริงจัง

จี้อวิ๋นและจูชิงซิ่วมองเฉินผิงที่พูดอย่างสง่าผ่าเผย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันช่างน่าขัน การที่เฉินผิงกล้าพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยแสดงให้เห็นว่าเขาไร้ยางอายแค่ไหน นี่เขาคาดหวังให้ฝ่ายหญิงรุกเข้าหาเขาก่อนจริงเหรอ?

หลินเข่อติ้งก็รู้สึกขบขันกับท่าทางตลกๆ ของเฉินผิงเช่นกัน หลังจากมองเขาด้วยสายตาซุกซน เธอก็หันหลังแล้วเดินจากไป

อย่างไรก็ตาม ระหว่างเวลาที่พวกเขาใช้ร่วมกัน หลินเข่อติ้งก็เริ่มรู้สึกชอบเฉินผิง

ถ้าไม่ได้ชอบเขา คำพูดของเฉินผิงคงทำให้หลินเข่อติ้งด่าเขายกใหญ่ไปแล้ว

ถ้าผู้ชายที่เธอไม่ชอบพูดกับเธอแบบนั้น เธอคงรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม

แต่ถ้าเป็นคนที่เธอชอบ เธอก็คงรู้สึกเหมือนเขาจีบเธอ

ตอนนี้เฉินผิงคืออย่างหลัง

พูดอีกอย่างก็คือหลินเข่อติ้งเริ่มมีความรู้สึกให้เฉินผิง

ที่ด้านนอกสมรภูมิแห่งทวยเทพ บอดซ้ายและบอดขวายังคงต่อสู้กับเทียนหลัวและเทียนชาอย่างดุเดือด

เทียนหลัวและเทียนชาโจมตีรุนแรงขณะพยายามหลบหนีในเวลาเดียวกัน ในขณะนั้นบอดซ้ายไล่ตามพวกเขาไม่ลดละ เขาต้องการระบายความโกรธที่เก็บเอาไว้

แม้บอดขวาจะพยายามห้ามก็ไม่เป็นผล

พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าตนออกห่างจากเขาเจ้อลู่มาไกลแล้ว

หลังจากที่หลินเข่อติ้งและเพื่อนร่วมทางออกมาจากสมรภูมิแห่งทวยเทพ พวกเขาก็ไม่พบร่องรอยของบอดซ้ายและบอดขวาเลย

มีเพียงร่างขององครักษ์ที่ถือดาบนอนกระจัดกระจายอยู่ไปทั่ว

ใบหน้าของหลินเข่อติ้งซีดลง เธอดูเคร่งเครียดไม่น้อย

เธอรู้ดีว่าบอดซ้ายและบอดขวาแกร่งแค่ไหน

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินเข่อติ้งถามพร้อมหันไปทางบอดซ้าย

ท้ายที่สุดแล้ว บอดซ้ายก็เฝ้าอยู่ที่ข้างนอกตั้งแต่ต้น ดังนั้นเขาจึงน่าจะรู้สาเหตุของเหตุการณ์นี้

“คุณหลิน สองคนนี้ต้องการเข้าไปโดยไม่ยอมให้ศิลาวิญญาณ ฉันจึงไม่ให้เข้า เราก็เลยสู้กัน” บอดซ้ายกล่าว

หลินเข่อติ้งรู้ว่าอารมณ์ฉุนเฉียวของบอดซ้ายทำให้เขาเดือดร้อนอีกครั้งเพราะความปากจัดของเขา

“ทำไมพวกคุณผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองถึงขัดแย้งกับคนของฉัน? ถึงขั้นฆ่าองครักษ์ของฉันด้วยซ้ำ” หลินเข่อติ้งถามเทียนหลัวและเทียนชา

“สมาพันธ์ผนึกมารไม่ต้องการเหตุผลในการฆ่า ฉันจะบอกอะไรให้ฟัง หัวหน้าของเราจะมาถึงในไม่ช้า คุกเข่าลงและขอโทษซะ แล้วฉันจะปล่อยให้แกหนีไป ไม่อย่างนั้นแกไม่ตายดีแน่!” เทียนหลัวพูดกับหลินเข่อติ้ง

สีหน้าของหลินเข่อติ้งเปลี่ยนเป็นเย็นชา “พวกคุณมาจากสมาพันธ์ผนึกมารใช่ไหม?”

“ใช่ เรามาจากสมาพันธ์ผนึกมาร ในเมื่อรู้จักสมาพันธ์ผนึกมารอยู่แล้ว แกก็น่าจะรู้ว่าอิทธิพลของเรากว้างใหญ่เพียงใด”

เทียนหลัวพูดด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

“ฆ่าพวกมัน ฉันจะไม่ปราณีพวกสมาพันธ์ผนึกมาร!” ดวงตาของหลินเข่อติ้งเปล่งประกายเจตจำนงสังหาร