หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4452

“ผม..” เฉินผิงอ้ำอึ้ง เขาพูดถูก ทำไมเขาต้องบอกฉันด้วยในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน? ทำไมเขาต้องช่วยฉันพาสองคนนั้นออกมาด้วย?

“ละ-แล้วถ้าผมยอมเป็นศิษย์ของคุณล่ะ คุณจะช่วยผมไหม?” เฉินผิงมองเฉินปี่ชิงและเฮยเสวียนเฟิงในหอคอยและกัดฟันแน่น คงต้องยอมทำแบบนี้เพื่อช่วยเฉินปี่ชิงและเฮยเสวียนเฟิง! แถมหลินเข่อติ้งยังเป็นคนสวยด้วย ฉันไม่มีอะไรต้องเสีย!

“เจ้าหนุ่ม คุณพูดเองนะ ถอนคำพูดไม่ได้แล้ว...” นักพรตชราหัวเราะออกมาทันที

“ท่านอาจารย์ ท่านพูดอะไรน่ะ? ฉัน...”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเข่อติ้งก็เริ่มกังวล นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทั้งที่เพิ่งมาถึงแต่อาจารย์กลับคิดจะหาผู้ชายให้ฉัน! นี่มันน่าอายมาก แถมอาจารย์ยังพูดต่อหน้าคนอื่นอีก!

“เสี่ยวติ้ง เงียบและฟัง...”

นักพรตชราบอกให้หลินเข่อติ้งเงียบ

“ท่านนักพรต ผมจะไม่ถอนคำพูด โปรดช่วยสองคนนั้นด้วย!” เฉินผิงวิงวอน

นักพรตชรามองเฉินผิงแล้วพูดว่า “ฉันช่วยพวกเขาไม่ได้ ชะตากรรมของพวกเขาถูกลิขิตไว้แล้ว ถ้าไม่ใช่มังกรทองก็ไม่มีใครช่วยพวกเขาจากหอคอยได้ คนเดียวที่จะช่วยได้คือคุณ แต่ตอนนี้คุณแกร่งไม่พอ”

เฉินผิงชะงักไป เขาไม่คาดคิดว่านักพรตชราคนนี้จะรู้ตัวตนของเขาตั้งแต่แรกเห็น

“ท่านนักพรต แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะช่วยพวกเขาได้? หอคอยนี้ใกล้จะหายไปแล้ว ผมจะไปหาหอคอยผนึกมารได้จากที่ไหน?”

เฉินผิงจ้องหอคอยผนึกมารตรงหน้าเขา ซึ่งค่อยๆ จางลงราวกับว่ามันอาจหายไปได้ทุกเมื่อ

“หอคอยผนึกมารไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่แน่นอน มันย้ายไปเรื่อยๆ ทั่วจักรวาลอันไร้ขอบเขต เมื่อหอคอยผนึกมารไปจากที่นี่แล้ว ไม่มีใครรู้ว่าหอคอยผนึกมารจะไปที่ไหนต่อ การค้นหาหอคอยผนึกมารและช่วยพวกเขาขึ้นอยู่กับคุณ ฉันไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้! อย่าลืมสิ่งที่คุณสัญญาไว้ คุณคือศิษย์ของฉันแล้ว!”

หลังจากที่นักพรตชรากล่าวจบ ร่างของเขาก็ค่อยๆ หายไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกอยากสบถทันที แล้วฉันยอมเป็นศิษย์ไปเพื่ออะไร? นี่มันบ้าอะไรกัน?

นักพรตชราดูเหมือนจะสังเกตเห็นความไม่พอใจของเฉินผิง เขาจึงหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เจ้าหนุ่ม ถือว่าเราเป็นสหายเก่ากันแล้วนะ...”

เฉินผิงยังคงงุนงง สหายเก่าเหรอ? ฉันไม่รู้จักนักพรตชราคนนี้ด้วยซ้ำ!

อย่างไรก็ตาม เมื่อแสงสีขาวส่องลงมาที่ตัวเขา เฉินผิงก็จำได้ทันที แสงสีขาวนวลนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก! ตอนอยู่ที่หมู่บ้านหิน ฉันเคยสัมผัสแสงสีขาวแบบนี้...

“คุณเฉิน ข้าเชื่อใจเจ้า ข้ามั่นใจว่าเจ้าจะช่วยพวกเราได้ อนาคตของเหล่ามังกรอยู่บนบ่าของเจ้าแล้ว!” เฉินปี่ชิงตะโกน

เฉินผิงรับแก่นมังกรจากเฉินปี่ชิง ขณะที่เขากำลังจะพูดบางอย่าง หอคอยผนึกมารก็ค่อยๆ เลือนหายไป โดยที่จุดหมายต่อไปของมันไม่มีใครรู้

ในขณะที่ถือแก่นมังกรของเฉินปี่ชิง เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกประหลาด

เขารู้สึกไร้พลัง ถ้าเพียงแต่เขาแข็งแกร่งกว่านี้ บางทีเขาอาจช่วยเฉินปี่ชิงและคนอื่นๆ ได้

จากนั้นหอคอยผนึกมารก็หายไป และเฉินผิงยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าหอคอยนั้นคืออะไรกันแน่

ความรู้สึกสิ้นหวังผุดขึ้นมาในใจของเฉินผิง

“ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยพวกคุณทุกคนให้ได้!”

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นที่สยบความรู้สึกสิ้นหวัง