หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4457

หลินเข่อติ้งจ้องเฉินผิงขณะที่เธอถามเขา “ฉันช่วยชีวิตคุณไว้นะ คุณไม่มีอะไรจะบอกฉันเหรอ? อีกอย่างตอนนี้คุณเป็นของฉันแล้ว ผู้หญิงของคุณกำลังจะไป คุณไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?”

“คุณมาจากนครหลวงแห่งไหน?” เฉินผิงถาม

หลินเข่อติ้งทำปากยื่น “คุณจะพูดแค่นี้เองเหรอ? ฉันไม่มีสิทธิ์เปิดเผยตัวตน ท่านพ่อห้ามไม่ให้ฉันบอกใคร”

“แต่ผมเป็นของคุณนะ คุณบอกผมไม่ได้เหรอ?”

เฉินผิงไม่เข้าใจ

“ไม่ ฉันบอกไม่ได้ เรายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ด้วยซ้ำ อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณเป็นของฉัน? ถ้าคุณอยากเป็นจริงๆ ก็ต้องไปขอฉันกับพ่อ มีแต่ต้องให้ท่านพ่อยินยอมเท่านั้น”

หลังจากที่หลินเข่อติ้งพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและพร้อมที่จะจากไป

“ผมจะไปหาคุณได้ที่ไหน? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณอยู่ที่ไหน!” เฉินผิงถามอย่างร้อนรน

“ฉันจะบอกคุณทีหลัง” หลินเข่อติ้งพูดก่อนจะจากไปพร้อมกับองครักษ์

ทั้งบอดซ้ายและบอดขวาหันไปทางเฉินผิง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“นี่เจ้าหนู ฝีมือมีเพียงเท่านี้ แกคงฝันหวานถ้าคิดว่าตัวเองจะได้คบกับคุณหนูหลิน แกคงไม่มีโอกาสได้พบเธออีก คิดเสียว่าเหตุการณ์ในวันนี้เป็นเพียงความฝัน”

หลังจากที่บอดซ้ายพูดจบ เขาก็หันหลังและหายวับไปในอากาศ

บอดขวาหัวเราะเย็นชาด้วยความดูถูก ก่อนที่เขาจะหายไปเช่นกัน

จนกระทั่งหลินเข่อติ้งและผู้ติดตามหายไปจนหมด เฉินผิงจึงตระหนักว่าเขาไม่มีทางรู้เลยว่าหลินเข่อติ้งเป็นองค์หญิงของนครหลวงใด

คนเหล่านี้เป็นใครกันแน่ พวกเขาลึกลับเกินไปแล้ว!

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังคงจ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่า จูชิงซิ่วจึงแสดงความไม่พอใจและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ พวกเขาหายไปหมดแล้ว”

“ดะ-ได้สิ...” เฉินผิงพูดด้วยความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เดิมทีเขามาตามหาหญ้าเส้นใยเซียนกับจูชิงซิ่ว แต่กลับล่าช้าเนื่องจากสมรภูมิแห่งทวยเทพปรากฏขึ้นกะทันหัน

เฉินผิงและเพื่อนร่วมทางกลับไปที่เขาเจ้อลู่เพื่อค้นหาหญ้าเส้นใยเซียน

จูชิงซิ่วค้นหาอย่างขมักขะเม้น เพราะมีเพียงหญ้าเส้นใยเซียนเท่านั้นที่สามารถฟื้นคืนความงามให้เธอได้

แต่ฉันได้ยินเสียงของหลินเข่อติ้งไม่ผิดแน่

“ฉันกำลังกลับบ้าน!” หลินเข่อติ้งอุทาน

เฉินผิงยิ่งสับสน เขาไม่เข้าใจว่าเขาได้ยินเสียงของหลินเข่อติ้งได้อย่างไร

แต่ฉันไม่ได้ให้หยกสื่อสารกับเธอนะ

“คุณติดต่อทางจิตได้ยังไงในเมื่อคุณกำลังเดินทางกลับบ้าน?” เฉินผิงถาม

“ฉันไม่บอกคุณหรอก!” หลินเข่อติ้งพูดพร้อมหัวเราะ

ในขณะนั้น ที่ด้านหลังคอของเฉินผิงก็มีคำว่า “หลิน” ส่องประกายอย่างเบาบาง

นี่คือรอยประทับที่หลินเข่อติ้งทิ้งไว้บนตัวเฉินผิงขณะที่พวกเขาอยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ

มันไม่ได้เป็นอันตรายต่อร่างกายของเฉินผิง มันเอาไว้ใช้สื่อสารเท่านั้น

หลินเข่อติ้งรู้ดีว่าเธอและเฉินผิงจะต้องแยกทางกันในไม่ช้า ดังนั้นเธอจึงใช้วิธีนี้เพื่อที่จะติดต่อกันได้ทุกเมื่อ นอกจากนี้เธอยังรู้ตำแหน่งเฉินผิงเสมอไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน

อย่างไรก็ตาม ตัวเฉินผิงเองกลับไม่รู้เรื่องเลย