หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4459

ในที่สุดทั้งสองคนก็กลายเป็นองครักษ์ของหลินเข่อติ้ง

ในนครจันทร์ตะวัน มีผู้ใช้วิชามารจำนวนมากที่ได้รับการช่วยเหลือจากฉีเต้าจาง

“คุณหนูหลิน เรามาถึงนครหลวงแล้ว โปรดจำไว้ว่าอย่าโต้เถียงกับพ่อของคุณ” บอดขวาเตือนหลินเข่อติ้งเสียงเบา

เมื่อพวกเขาเดินทางไปยังสมรภูมิแห่งทวยเทพ พวกเขาไม่ได้ขออนุญาตจากพ่อของหลินเข่อติ้ง

แม้ว่าฉีเต้าจางจะรู้เรื่องนั้น แต่หลินเข่อติ้งยังคงเป็นองค์หญิง หากเกิดบางอย่างขึ้นระหว่างที่เธอออกมาเที่ยวเล่นในอาณาจักรนิรันดร์โดยไม่ได้รับอนุญาต ก็คงไม่มีใครกล้ารับผิดชอบ

“เข้าใจแล้ว” หลินเข่อติ้งพยักหน้าตอบรับ

กลุ่มคนจำนวนหนึ่งพร้อมด้วยองครักษ์หลายสิบนายเดินขบวนไปยังประตูเมือง

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของหลินเข่อติ้ง แม้จะรู้ว่าเธอทำผิด แต่เธอก็ไม่กลัว

เธอรู้ว่าพ่อรักเธอยิ่งกว่าอะไร จึงแทบไม่มีทางที่พ่อจะลงโทษเธอ

อย่างไรก็ตาม บอดซ้ายและบอดขวากลับมีสีหน้าเคร่งขรึม แม้จะรู้ว่าองค์ราชาจะไม่คาดโทษพวกเขาตามที่ฉีเต้าจางแนะนำ พวกเขาก็ยังมั่นใจว่าจะถูกตำหนิอย่างรุนแรง

ขณะที่พวกหลินเข่อติ้งมาถึงประตูเมือง พวกเขาก็ถูกใครบางคนหยุดไว้กะทันหัน

ชายหนุ่มคนนั้นสวมชุดคลุมสีเหลืองยาวและสวมมงกุฎทองคำ เขามีท่าทีเย่อหยิ่งขณะที่กล่าวว่า “หลินเข่อติ้ง คำสั่งของท่านพ่อนั้นชัดเจน เมื่อกลับมาแล้วเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในนครหลวง แต่เธอจะต้องตรงไปที่เขาหลิงหยุนเพื่อสำนึกในการกระทำของเธอเป็นเวลาสิบปี”

คนผู้0นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินเข่อต้ง พี่ชายของหลินเข่อติ้ง ซึ่งเป็นรัชทายาทแห่งนครจันทร์ตะวัน

“อย่าบิดเบือนคำสั่งของท่านพ่อ พี่หลินเข่อต้ง ฉันไม่เชื่อว่าพ่อจะให้ฉันรับโทษสำนึกผิดเป็นเวลาสิบปี ฉันต้องไปพบท่านพ่อเพื่อพูดให้เข้าใจกัน”

หลินเข่อติ้งไม่สนใจคำคัดค้านของหลินเข่อต้ง และตั้งใจที่จะรีบเข้าไปในเมือง

หลินเข่อต้งขวางทางของหลินเข่อติ้ง และพูดว่า “หลินเข่อติ้ง ฉันรับรองว่าฉันไม่ได้บิดเบือนคำสั่งของท่านพ่อ ท่านพูดแบบนั้นจริง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินเข่อติ้งก็ชะงักไป ฉันไปที่สมรภูมิแห่งทวยเทพเพราะท่านอาจารย์อนุญาต เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

หลังจากหลินเข่อต้งพูดจบ เขาก็ชี้ไปทางองครักษ์ที่ประตูเมืองพร้อมพูดว่า “พาตัวองค์หญิงไป”

ในขณะที่องครักษ์กำลังจะลงมือ จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามา

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

ชายคนหนึ่งซึ่งสวมชุดคลุมยาวสีเหลืองและถือดาบยาววิ่งเข้ามา “หลินเข่อต้ง พ่อสั่งให้หลินเข่อติ้งเข้ามาในเมือง”

คนผู้นี้คือองค์ชายลำดับที่สี่ หลินเข่อฟ่าน

เมื่อเห็นหลินเข่อฟ่านมาถึง หลินเข่อติ้งก็ยิ้มทันที เธอเดินไปข้างหน้าพร้อมคว้าแขนหลินเข่อฟ่าน “ไปกันเถอะ พี่หลินเข่อฟ่าน”

“รอเดี๋ยว” คิ้วของหลินเข่อต้งขมวดเล็กน้อยขณะที่เขาพูดต่อ “หลินเข่อฟ่าน นายไม่ได้กำลังบิดเบือนคำสั่งของท่านพ่อใช่ไหม? ท่านพ่อบอกฉันว่าหลินเข่อติ้งต้องรับโทษสำนึกผิดเป็นเวลาสิบปี”