หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4460

“หลินเข่อต้ง ถ้าไม่เชื่อฉันก็ไปถามท่านพ่อสิ แล้วจะได้รู้ว่าฉันบิดเบือนคำสั่งของท่านพ่อหรือเปล่า” หลินเข่อฟ่านเอ่ยอย่างมั่นใจ

หลินเข่อต้งมองเขาด้วยความสงสัยก่อนจะหลีกทาง “ก็ได้ ฉันคิดว่านายคงไม่กล้าโกหกหรอก ไปเถอะ”

ขณะที่พวกเขาเดินเข้าประตูเมือง หลินเข่อติ้งเอนตัวเข้าไปใกล้หลินเข่อฟ่านและกระซิบว่า “พี่หลินเข่อฟ่าน ท่านพ่อโกรธจริงเหรอ”

“โกรธสิ” หลินเข่อฟ่านตอบพร้อมถอนหายใจ “ใช้เวลานานมากกว่าจะโน้มน้าวให้ท่านพ่อยอมให้เธอเข้าเมือง และท่านนักพรตฉีเต้าจางก็อยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นคราวนี้เธอไม่มีทางรอดพ้นจากการลงโทษ แต่ไม่ต้องกังวล พี่ชายของเธอจะช่วยเอง” เขาเอื้อมมือลูบหัวเธอเบาๆ

“พี่เก่งที่สุดเลย พี่หลินเข่อฟ่าน” หลินเข่อติ้งพึมพำพลางพิงหัวบนไหล่ของเขา

หลินเข่อฟ่านส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ก็ยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไป คนรักในอนาคตของเธอของหึงแย่”

หลินเข่อติ้งตอบโดยไม่ลังเล “ไม่หึงหรอก”

เธอแน่ใจว่าเฉินผิงจะไม่หึงหวงเพียงเพราะเธอออดอ้อนพี่ชายของเธอ

ความมั่นใจของเธอทำให้หลินเข่อฟ่านนึกสงสัย เขามองเธอครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เดี๋ยวก่อน หลินเข่อติ้ง เธอมีคู่บำเพ็ญเพียรแล้วเหรอ?”

“เปล่า! มีที่ไหนกันล่ะ!” หลินเข่อติ้งพูดติดขัด รีบบ่ายเบี่ยงเมื่อเธอพลั้งปาก

หลินเข่อฟ่านหรี่ตา “อย่าโกหกฉัน เธอไม่เคยหลอกฉันได้ ไม่เคยเลยตั้งแต่เรายังเป็นเด็ก ระหว่างที่ออกจากนครจันทร์ตะวันไปยังอาณาจักรนิรันดร์ เธอเจอคนที่ชอบแล้วใช่ไหม?”

“ไม่! เลิกกล่าวหาสักที ฉันไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น!” ใบหน้าของหลินเข่อติ้งแดงก่ำขณะที่เธอหันหลังแล้ววิ่งออกไป

ดวงตาของหลินเข่อฟ่านเป็นประกายด้วยความสนใจ “บอดซ้าย เฉินผิงคนนี้เป็นใคร? เขาแข็งแกร่งขนาดไหน?”

“องค์ชาย ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก” บอดซ้ายยอมรับ “แต่เขาเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเท่านั้น ไม่ได้เก่งกาจอะไร เขาเข้าไปในสมรภูมิแห่งทวยเทพกับองค์หญิง และพอพวกเขาออกมาก็มีบางอย่างเปลี่ยนไป ต่อมาองค์หญิงก็ประกาศว่าเฉินผิงเป็นของเธอ พวกเขายังไม่ได้ถึงขั้นแต่งงานกัน แต่ดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิด”

“ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดหรือ?” คิ้วของหลินเข่อฟ่านขมวดเข้าหากัน “ไม่ได้หรอก จะให้น้องสาวของฉันคบกับคนที่... ธรรมดาเช่นนั้นไม่ได้ ฉันต้องคุยกับเธอสักหน่อย”

หลินเข่อฟ่านเดินออกไปตามหาหลินเข่อติ้งโดยไม่พูดอะไรอีก

บอดขวาหันมาหาบอดซ้ายพร้อมส่ายหัว “บอดซ้าย เรื่องนี้แกเป็นคนผิด แกต้องหัดคิดเสียบ้างว่าเมื่อไหร่ควรหุบปาก”

“อะไร? ฉันทำอะไรผิด? ฉันแค่พูดความจริง!” บอดซ้ายตอบโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองก่อปัญหาไว้