หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4461

เมื่อเห็นว่าบอดซ้ายยังคงไม่รู้ตัวว่าทำผิดพลาด บอดขวาก็ถอนหายใจและเดินจากไป

เขาช่างดื้อรั้นยากจะขัดเกลา แม้ว่าปากที่อยู่ไม่สุขของเขาจะก่อปัญหามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเรียนรู้อะไรเลย

เมื่อบอดขวาหายไปจากสายตา บอดซ้ายก็พึมพำกับตัวเอง “เขาอารมณ์เสียอีกแล้ว คราวนี้ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะ? ฉันพูดความจริงไม่ได้เหรอ?”

“แกไม่ได้พูดอะไรผิด บอดซ้าย ความจริงเป็นสิ่งที่ควรพูดออกมา”

ในขณะนั้น หลินเข่อต้งก็เข้ามาใกล้และได้ยินคำพูดของบอดซ้ายแว่วๆ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขาเมื่อตระหนักว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

การที่หลินเข่อติ้งมีความรู้สึกให้ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดและคิดจะแต่งงานด้วยนั้นช่างน่าขัน

หลินเข่อติ้ง องค์หญิงเพียงคนเดียวของนครจันทร์ตะวัน ผู้เป็นบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของราชา เธอกลับตกหลุมรักคนที่ต่ำต้อยกว่าเธอ ความคิดนั้นทำให้หลินเข่อต้งยิ้มเยาะ องค์ราชาต้องอยากรู้เรื่องนี้แน่

“ฮึ!” บอดซ้ายจ้องมองหลินเข่อต้งด้วยสายตาเหยียดหยาม เขาหันหลังแล้วจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกพร้อมย่ำเท้าด้วยความขุ่นเคือง

หลินเข่อต้งไม่รู้สึกอะไรกับท่าทีเย็นชา เขาเพียงแค่หัวเราะเบาๆ บอดซ้ายอาจจะโอหัง แต่เนื่องจากเป็นคนที่ฉีเต้าจางฝากฝังด้วยตัวเอง เขาจึงเป็นคนที่ไม่มีใครแตะต้องได้ ถึงอย่างนั้นหลินเข่อต้งก็ตั้งใจที่จะรายงานพฤติกรรมไม่คิดหน้าคิดหลังของหลินเข่อติ้งให้องค์ราชาทราบ

ในขณะเดียวกัน หลินเข่อติ้งไม่รู้เลยว่าเธอกำลังจะเดือดร้อน เธอเดินต่อไปที่พระราชวัง

“หลินเข่อติ้ง” หลินเข่อฟ่านเรียกเธอ ขณะที่เดินตามเธอไป ใบหน้าของเขามีทั้งความกังวลและความหงุดหงิดปะปนกัน “บอกความจริงมา เธอมีคู่บำเพ็ญเพียรแล้วใช่ไหม? เฉินผิงคนนั้นเหรอ? เขาเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากนะ”

หลินเข่อติ้งกะพริบตาด้วยความประหลาดใจและขมวดคิ้ว “ใครหลุดปากบอกพี่? ต้องเป็นบอดซ้ายแน่ๆ! เจ้าหมอนั่น ฉันต้องสั่งสอนหน่อยแล้ว...”

เธอนึกถึงบอดซ้ายทันที แทบไม่มีใครรู้จักเฉินผิง และถ้าจะมีใครเปิดเผยความจริงก็ต้องเป็นเขาเท่านั้น นิสัยปากพล่อยของบอดซ้ายทำให้เขาไม่ต่างจากหญิงชราพูดมาก

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าใครบอก บอกฉันมาสิว่าจริงหรือไม่จริง” หลินเข่อฟ่านกดดันด้วยเสียงหนักแน่น

หลินเข่อต้งฮัมเพลงร่าเริงแล้วเดินจากไป ทิ้งให้หลินเข่อติ้งโกรธจัด

หลินเข่อฟ่านถอนหายใจยาว “หลินเข่อติ้ง เธอออกจากนครจันทร์ตะวันและเข้าไปในอาณาจักรนิรันดร์โดยไม่ได้รับอนุญาต เธอหาเรื่องใส่ตัวแล้ว เมื่อท่านพ่อได้ยินเรื่องนี้จะต้องโกรธมากแน่ๆ”

หลินเข่อฟ่านมองเธอด้วยความรู้สึกทั้งหงุดหงิดและจำยอม “พี่จะทำทุกวิถีทางแก้ต่างให้เธอ ส่วนเธอควรพยายามโน้มน้าวท่านนักพรตฉีเต้าจางให้ช่วยเธอด้วย ถ้าเราโชคดีอาจจะผ่อนหนักเป็นเบาได้”

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอก” หลินเข่อติ้งพูดอย่างหนักแน่น “ฉันไม่อยากให้ท่านพ่อโมโหพี่เพราะฉัน ก็แค่โทษสำนึกผิดสิบปี ฉันรับได้”

หลินเข่อติ้งถูกประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก เธอจึงไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อยเมื่อเผชิญกับการลงโทษ

ความมั่นใจของเธอทำให้หลินเข่อฟ่านส่ายหัว “ไปกันเถอะ เราจะหาทางจัดการเรื่องนี้” เมื่อพูดจบ สองพี่น้องก็เข้าไปในพระราชวัง