หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 446

เกาไป๋เชิ้งนั่งอยู่ท่ามกลางผู้เข้าชม สีหน้าของกระวนกระวายในขณะที่กำหมัดแน่น ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิด

“คุณเฉิน…” เขาเอ่ยเรียเฉินผิงแผ่วเบาทางด้านหลัง เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะให้เฉินผิงทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลืออู่ซี นั่นเป็นสิ่งที่เหมาะสมเพราะเฉินผิงนั้นอยู่ในเกณฑ์ที่จะเข้าร่วมได้แต่เขาทำไม่ได้

เฉินผิงไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้เขาเบาๆ เท่านั้น ถึงแม้ว่าเกาไป๋เชิ้งจะไม่เอ่ยปากขอร้อง เขาก็ไม่มีทางที่จะให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอู่ซี

พอเห็นเฉินผิงพยักหน้าเกาไป๋เชิ้งถึงกับพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ด้วยความแข็งแกร่งของเฉินผิง เจ้าโล้นคนนั้นอาจจะแข็งแกร่งมากกว่าเขาเป็นสองเท่าแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

ขณะนั้นอู่ซีกำลังถอยหลังจนถึงขอบสนามประลอง แขนทั้งสองข้างของเขาชาหนึบ เขาจึงทำได้แค่เพียงขยับร่างกายไปตามสัญชาตญาณเพื่อรับการโจมตี

“แก! สมควรลงไปได้แล้ว!” เจ้าโล้นแสยะยิ้มกว้างพร้อมกับเหวี่ยงหมัดเข้าใส่อู่ซีที่หน้าอก

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าเขาโดนหมัดนั้นเข้าไป เขาจะต้องร่วงตกจากสนามประลองและอาจตายหรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัส

ผู้ชมต่างก็ขมวดคิ้วทันทีที่เห็นแบบนั้น อู่ซีเป็นหนึ่งในผู้ฝึกยุทธ์ที่มีความสามารถมากที่สุดสำหรับรุ่นต่อไป เขามีฝีมือยอดเยี่ยมที่จะทำให้ชนะการแข่งขัน แต่ถึงเขาจะมีฝีมือแต่การโจมตีของเจ้าโล้นก็ทำให้เขาสาหัส

ทุกคนมองเห็นว่าหมัดของเจ้าโล้นกำลังจะกระแทกโดนหน้าอกของอู่ซีซึ่งเขาไม่มีทางที่จะหลบทัน ทันใดนั้นก็มีคนผู้หนึ่งพุ่งขึ้นไปบนเวทีคว้าข้อมือของเจ้าโล้นเอาไว้ ทำให้หมัดอันทรงพลังนั้นชะงักค้างอยู่กับที่

เจ้าโล้นมีสีหน้าประหลาดใจ เขาหันไปมองแล้วก็พบว่าคนที่หยุดการโจมตีของเขาคือชายหนุ่มที่มาจากโรงยิมปาจี๋

“ยังไงกัน? ตอนนี้นายสองคนจะร่วมมือกันสู้กับข้างั้นหรือ?”

เฉินผิงปล่อยมือของเขาออกแล้วเย้ยหยันกลับไปว่า “อู่ซีแพ้แล้ว เขาโยนผ้าสีขาวแล้วด้วย ตอนนี้ผมจะเป็นคู่ต่อสู้ของคุณเอง”