หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 447

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เจ้าโล้นตอบกลับ หลังจากนั้นเขาก็ส่งเสียงคำรามออกมา ผิวของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้ม หน้าผากเริ่มมีเส้นเลือดปูดโปน ทันใดนั้นเขาก็โจมตีด้วยการเหวี่ยงหมัดที่มีความรุนแรงเหมือนกับคลื่นซึนามิซัดเข้าใส่เฉินผิง

อู่ซีที่นั่งดูอยู่ด้านข้างเวทีสีหน้าซีดเผือด ถ้าหากเขาโดนหมัดนี้ตั้งแต่ยกแรกๆ ที่เริ่มต่อสู้กัน เขาก็คงไม่สามารถยื้อได้นานขนาดนั้นเป็นแน่

เฉินผิงยิ้มเยาะทันทีที่เห็นเจ้าโล้นปล่อยหมัด เขารอจนกระทั่งเจ้าโล้นเข้ามาใกล้จนถึงตรงหน้าเขาก่อนที่จะปล่อยหมัดตอบโต้กลับไปด้วยทางท่างปกติ ทุกคนมองเห็นเพียงหมัดที่ไร้พลังของเฉินผิงทำให้ดูเหมือนทั้งสองคนนั้นห่างชั้นกันมาก

ทันทีที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกันมันก็สร้างพลังมหาศาลออกมา แม้แต่ผู้อาวุโสสองสามคนที่อยู่บนเวทีก็ยังต้องใช้กำลังภายในเพื่อต้านแรงปะทะนี้ พลังนี้เกือบกวาดผู้ชมด้านล่างให้ลอยขึ้นจากพื้น โต๊ะและเก้าอี้ก็ล้มระเนระนาด

แครก! มันเป็นเสียงแตกหักที่คมชัด

พอทุกคนกลับมายืนได้อย่างมั่นคง พวกเขาก็มองเห็นแขนของเจ้าโล้นหักงอในลักษณะที่แปลกประหลาด เขายืนแน่นิ่งอยู่กับที่สีหน้าดูซีดเซียวน่าสยดสยอง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขามองไปที่เฉินผิง

“ข้า…ข้ายอม…”

ตอนนี้เจ้าโล้นรู้แล้วว่าเฉินผิงแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก เขาจึงตัดสินใจยอมแพ้อย่างเร็ว แต่น่าเสียดายที่เฉินผิงตบหน้าเขาเพื่อตัดบท

เพี้ยะ! ใบหน้าครึ่งซีกของเจ้าโล้นกลายเป็นสีแดงและบวมเป่งทันที ฟันทั้งหมดในปากของเขาหลุดออกมา ความเจ็บนั้นรุนแรงจนเขาต้องกรีดร้องออกมาด้วยความปวดร้าว

“ผมรู้ว่าคุณต้องการยอมแพ้ แต่ผมคงจะอนุญาตให้คุณทำแบบนั้นไม่ได้” หลังจากพูดจบ เฉินผิงก็ปล่อยหมัดพุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง

เจ้าโล้นคำรามลั่น เขาใช้มืออีกข้างที่ยังใช้การได้ปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้คือการหนี แต่ขาของเขาตอนนี้จมลงบนสนามประลอง ทำให้ก้าวขยับไปไหนไม่ได้