หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4477

ณ พระราชวังในแคว้นเซียว ผู้อาวุโสเทียนพร้อมด้วยเทียนหลัวและเทียนชามาถึง แต่เป็นองค์ชายเซียวที่ออกมาต้อนรับพวกเขา ขณะที่เซียวหยวนซานไม่มา

องค์ชายเซียวนั่งอย่างสง่าบนบัลลังก์มังกร สายตาของเขาแน่วแน่ขณะที่จ้องมองคนที่อยู่ด้านล่าง ตอนนี้เขาคือรัชทายาท ท่าทางของเขาจึงเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

แม้องค์ชายเซียวจะรู้อยู่แล้วว่าผู้อาวุโสเทียนเกี่ยวข้องกับสมาพันธ์ผนึกมาร แต่เขาก็ยังถามอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใคร? มาทำอะไรที่แคว้นเซียว?”

ผู้อาวุโสเทียนลังเลครู่หนึ่ง เขาประหลาดใจกับคำถามนั้น แต่ก็รีบตั้งสติ “องค์ชาย เรามาจากสมาพันธ์ผนึกมาร เรามาเพราะรู้ว่าเฉินผิงอยู่ที่นี่ และพวกเราตั้งใจจะพาตัวเขาไป องค์ชายคงทราบแล้วว่าสมาพันธ์ของเราตามล่าเฉินผิงมาอย่างไม่ลดละมานาน เราหวังว่าท่านจะเข้าใจและส่งตัวเขาให้กับพวกเรา”

“ได้สิ” องค์ชายเซียวพยักหน้าและส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างเขา

ผู้อาวุโสเทียนชะงักไปชั่วขณะเมื่อองค์ชายเซียวตอบตกลงอย่างรวดเร็ว เขารีบใช้ความคิดไตร่ตรองเหตุการณ์ที่พลิกผัน

ไม่นานเฉินผิงก็ถูกเรียกตัวมา เขาก้าวเข้ามาในห้องโถงช้าๆ และเมื่อสบตากับผู้อาวุโสเทียนก็ไม่มีวี่แววของความกลัวในสายตาเขา

“แกอยู่ที่นี่จริงๆ อย่างที่คาดไว้ คราวนี้ใครหน้าไหนจะช่วยแกได้อีก!” เทียนหลัวอุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อเขาเห็นเฉินผิง

เฉินผิงเพิกเฉยเทียนหลัว เขาเดินไปที่เก้าอี้ใกล้ๆ อย่างใจเย็นและนั่งลงด้วยความมั่นใจ

“เฉินผิงมาแล้ว” องค์ชายเซียวกล่าวและเรียกผู้อาวุโสชูอย่างใจเย็น “เจ้าจับตัวเขาได้เลย หากเจ้าต้องการ”

ผู้อาวุโสเทียนหยุดชะงัก สัมผัสได้ถึงบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงเรียบเฉยขององค์ชายเซียว เขาขมวดคิ้วและถามว่า “องค์ชาย ถ้าเราจับตัวเฉินผิงไป ท่านจะไม่ขัดขวางใช่ไหม?”

“ไม่อยู่แล้ว” องค์ชายเซียวตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“โล่งอกไปที!” ผู้อาวุโสเทียนอุทานด้วยความโล่งใจ

ผู้อาวุโสเทียน เทียนหลัว และเทียนชาต่างขมวดคิ้ว แต่เป็นผู้อาวุโสเทียนที่ใบหน้าเคร่งเครียดกว่าคนอื่น เขาตระหนักได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาขัดขวางไม่ใช่ศัตรูรรมดา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม พวกเขาแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

“เป็นแค่ลิ่วล้อสมาพันธ์ผนึกมาร แต่กลับทำเรื่องอุกอาจในแคว้นเซียว โอหังนัก” เซียวหยวนซานเดินช้าๆ เข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นเซียวหยวนซาน สีหน้าของผู้อาวุโสเทียนก็บึ้งตึง แต่เขารีบปกปิดความเครียดด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ฉันมาที่นี่ตามคำสั่งของประมุขสั่ว”

“เจ้ามาที่นี่เพื่อประกาศสงครามกับแคว้นเซียวอย่างนั้นหรือ?” เสียงของเซียวหยวนซานเย็นชาเมื่อเขาสบตากับผู้อาวุโสเทียน “ข้าจะพูดให้ชัดเจน เฉินผิงเป็นแขกผู้มีเกียรติของเรา และข้าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเขา หากสมาพันธ์ผนึกมารของเจ้ากล้าท้าทายเราก็เชิญเข้ามาได้เลย”

เขาหยุดชั่วครู่ สีหน้าของเขายิ่งบึ้งตึงกว่าเดิม “อย่างไรก็ตาม เจ้ากล้าสร้างความวุ่นวายในวังของข้า หวังว่าจะเจ้าจะมีคำอธิบายที่เหมาะสม”

รอยยิ้มของผู้อาวุโสเทียนสั่นคลอน แต่เขารีบตั้งตัวและพูดด้วยน้ำเสียงประณีประนอม “ฝ่าบาท ฉันมาที่นี่เพื่อนำคำสั่งของประมุขสั่วมาบอกเท่านั้น กล่าวกันว่าระหว่างสงครามไม่ควรทำร้ายผู้ส่งสาส์น ฝ่าบาทคงไม่คิดจะลงมือกับเราในถิ่นของท่านใช่หรือไม่?”