หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4476

เชื้อพระวงศ์และขุนนางหลายคนต่างตกตะลึงและไม่เชื่อสายตา ในอดีตแคว้นเซียวเคยแต่งตั้งรัชทายาทมาแล้ว แต่ทุกคนเข้าใจว่ามันเป็นเพียงขั้นตอนเตรียมความพร้อมสำหรับการครองราชย์ในอนาคตของราชา การที่รัชทายาทมีอำนาจมหาศาลเช่นนี้ตั้งแต่แรกนั้นไม่เคยมีมาก่อน

เสียงกระซิบกระจายไปทั่วท่ามกลางผู้เฝ้าดู บางคนสงสัยว่าเซียวหยวนซานไม่เกรงกลัวว่าลูกชายของเขาอาจรวบรวมกองทัพ ก่อกบฏและยึดบัลลังก์เป็นของตัวเองเลยหรือ

ในขณะนั้น แม้แต่องค์ชายเซียวก็ยืนนิ่งเงียบด้วยความตกตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อจึงมอบอำนาจมหาศาลให้เขากะทันหัน การประกาศว่าเขาเป็นรัชทายาทนั้นเป็นขั้นตอนที่ต้องทำอยู่แล้ว เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นบุตรชายคนเดียวของเซียวหยวนซาน และแคว้นเซียวก็ถูกกำหนดให้เป็นของเขา อย่างไรก็ตาม เซียวหยวนซานกลับมอบอำนาจให้เขาอย่างเร่งด่วนด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบแน่ชัด

ในฐานะคนนอก เฉินผิงไม่ค่อยสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา เขาสนแค่งานเลี้ยงต้อนรับของเซียวหยวนซาน โดยรู้ว่าอีกไม่กี่วันเขาจะต้องออกเดินทางไปยังสำนักหลอมเซียน ผ่านไปพักใหญ่แล้วที่เขาไม่ได้ยินข่าวจากจงหลี่ และเขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของเธออีก เขาจึงวางแผนที่จะนำกระบี่พิฆาตมังกรไปที่สำนัก โดยหวังว่าพวกเขาจะช่วยซ่อมให้สมบูรณ์ได้ เขาต้องการให้พวกเขาฟื้นฟูจงหลี่ให้เป็นเหมือนเดิม

ในขณะเดียวกัน ที่เมืองชายแดนห่างไกลอย่างเมืองชางหลง เสี่ยวเจียนยืนอยู่ที่หน้าต่าง สายตาของเขาจับจ้องพระราชวังที่อยู่ไกลออกไป เขาสวมชุดคลุมสีเหลืองอ่อน เขาปกครองเมืองที่เงียบสงบและโดดเดี่ยวแห่งนี้มาหลายปี กระนั้นรัศมีของสายเลือดราชารอบตัวเขาก็ยังปรากฎชัด

ด้านหลังเสี่ยวเจียนมีนักพรตชรายืนอยู่ สวมชุดคลุมเก่าๆ ถือลูกประคำไว้ในมือซ้าย ตาข้างหนึ่งถูกปิดไว้ ริมฝีปากของเขาขยับเมื่อสวดภาวนาเงียบๆ ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงสงบแต่แน่วแน่ “พวกเขามาแล้ว...”

ทันทีที่พูดจบ ทหารคนหนึ่งซึ่งสวมชุดเกราะเต็มยศก็รีบวิ่งเข้ามาและร้องว่า “ฝ่าบาท ผู้อาวุโสชูจากสมาพันธ์ผนึกมารมาถึงแล้ว!”

เสี่ยวเจียนพยักหน้ารับทราบและทำท่าให้นักพรตตามเขาไปที่นอกห้อง

ในห้องโถง ผู้อาวุโสชูรอเขาอยู่ โดยมีผู้บำเพ็ญเพียรสองคนจากสมาพันธ์ผนึกมารมาด้วย เมื่อเสี่ยวเจียนเข้ามา ผู้อาวุโสชูก็ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ฝ่าบาท ครั้งนี้ฉันมาเพื่อแสดงความยินดี”

“แสดงความยินดี?” เสี่ยวเจียนชะงักและดูสับสน

“ตกลง ฉันจะให้เวลาท่านไตร่ตรองหนึ่งวัน นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของท่าน หวังว่าท่านจะคิดให้รอบคอบ” พอพูดจบ ผู้อาวุโสชูก็หันหลังและพาผู้ติดตามออกจากห้อง ปล่อยให้เสี่ยวเจียนครุ่นคิดตัดสินใจอย่างเงียบๆ

เสี่ยวเจียนหันไปหานักพรตชราที่อยู่ข้างเขาแล้วถามว่า “นักพรตฉี ท่านคิดว่าข้าควรทำอย่างไร?”

นักพรตชรายิ้มจางๆ “ฝ่าบาท ท่านพบคำตอบในใจแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมยังถามข้าอีก?”

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเสี่ยวเจียน จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินออกจากห้องโถงใหญ่