หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4479

“รับทราบ” องค์ชายเซียวตอบพร้อมพยักหน้าก่อนจะบอกให้เฉินผิงตามไป

เมื่อเฉินผิงและองค์ชายเซียวออกจากห้องโถงแล้ว อวี่เหวินเฉียงก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเซียวหยวนซาน “ฝ่าบาท ฉันคิดว่าสมาพันธ์ผนึกมารน่าจะเริ่มโจมตีในเร็วๆ นี้ เราต้องเตรียมรับมือ”

สีหน้าของเซียวหยวนซานหนักแน่น ความมุ่งมั่นของเขาปรากฎชัด “เจ้าพูดถูก จงออกคำสั่งเรียกผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดในแคว้นเซียวที่ระดับสูงกว่าขั้นผู้ทุกข์ยากระดับแปดให้มารวมตัวกันที่พระราชวัง”

เมื่อแคว้นเซียวประกาศสงครามกับสมาพันธ์ผนึกมาร พวกเขาย่อมไม่สามารถสู้ตามลำพังได้ ความแข็งแกร่งของสมาพันธ์นั้นไม่ธรรมดา และเซียวหยวนซานก็เข้าใจดีว่าผลลัพธ์อาจเลวร้าย เป็นเหตุผลที่เขาสั่งให้ผู้ทุกข์ยากระดับแปดขึ้นไปทุกคนมารวมตัวกัน

ส่วนผู้บำเพ็ญเพียรที่อ่อนแอกว่านั้น ไม่ว่าจะมีมากเพียงใดก็ตาม ก็คงเป็นได้แค่โล่เนื้อรับการโจมตี ซึ่งจะทำให้มีผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็น

“ฝ่าบาท เราควรแจ้งเมืองชางหลงด้วยหรือไม่?” อวี่เหวินเฉียงถามอย่างระมัดระวังพร้อมพูดเสียงเบา เขารู้ว่าเสี่ยวเจียนอยู่ที่เมืองนั้น

เซียวหยวนซานเงียบไป เขาพิจารณาอย่างรอบคอบ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้าอย่างเด็ดขาด “ใช่ แจ้งให้พวกเขารู้ ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนในเมืองชางหลงที่ผ่านขั้นผู้ทุกข์ยากระดับแปดต้องมารายงานตัวที่พระราชวัง”

อวี่เหวินเฉียงลังเล จากนั้นจึงพูดด้วยความกังวล “แต่ฝ่าบาท หากเราทำเช่นนี้ องค์ชายเซียวและองค์ชายเสี่ยวเจียนจะต้องพบกันอย่างแน่นอน ฉันเกรงว่า...”

อวี่เหวินเฉียงเงียบไป ไม่กล้าพูดต่อ เขาตระหนักว่าการพบกันอาจทำทุกอย่างเกินควบคุม องค์ชายเซียวเชื่อมาตลอดว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของเซียวหยวนซาน เขาไม่รู้เลยว่าเสี่ยวเจียนมีตัวตน

“ถึงยังไงความจริงก็จะปรากฏ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง” เซียวหยวนซานพูด น้ำเสียงของเขามั่นคงแต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า “ข้าแต่งตั้งองค์ชายเซียวให้เป็นรัชทายาทแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว แคว้นเซียวก็จะตกเป็นของเขา ส่วนเสี่ยวเจียนนั้นข้าจะคุยกับเขาอย่างจริงจัง ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เคียดแค้นผู้เป็นพ่อ”

คิ้วของอวี่เหวินเฉียงขมวดแน่น แววตาของเขาแสดงออกถึงความกังวล “ฝ่าบาท ฉันขอร้องให้ท่านพิจารณาใหม่อีกครั้ง ในประวัติศาสตร์เต็มไปด้วยราชวงศ์ที่ล่มสลายเนื่องจากความขัดแย้งระหว่างองค์ชายที่แย่งชิงอำนาจกัน หากองค์ชายเสี่ยวเจียนได้รับอนุญาตให้กลับมาในตอนนี้ ความไม่พอใจของเขาอาจจุดชนวนให้เกิดวิกฤตทั้งภายในและภายนอกแคว้นของเรา เมื่อสมาพันธ์ผนึกมารคุกคามเราจากภายนอก ความขัดแย้งภายในก็อาจนำไปสู่หายนะได้ หากองค์ชายเสี่ยวเจียนสร้างความแตกแยก ฉันก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเซียวจะรักษาความสงบได้หรือไม่”

คำพูดของอวี่เหวินเฉียงแฝงด้วยปัญญา การแต่งตั้งให้เขาเป็นสมุหนายกนับว่าสมเหตุผล ประสาทสัมผัสของเขาไวต่อสิ่งที่อาจเป็นอันตรายต่อความปลอดภัยและความมั่นคงของแคว้นเซียว ที่เขาทักท้วงใช่ว่าไม่ภักดี แต่เป็นการระมัดระวังอย่างรอบคอบ

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน เฉินผิงก็ตัดสินใจที่จะจากไป

อย่างไรก็ตาม เขาตั้งใจที่จะไม่พาจี้อวิ๋นไปด้วย เขาเลือกที่จะทิ้งคำสั่งให้จี้อวิ๋นอยู่ในแคว้นเซียวและใช้ประโยชน์จากทรัพยากรบำเพ็ญเพียรที่มีอยู่มากมาย ซึ่งทำให้จี้อวิ๋นสามารถฝึกฝนต่อไปโดยไม่ถูกรบกวน และเฉินผิงก็จะได้เดินทางโดยไม่ต้องมีภาระ ทำให้หลบเลี่ยงการไล่ล่าของสมาพันธ์ผนึกมารได้ง่ายขึ้นมาบ้าง

เฉินผิงออกไปจากแคว้นเซียวอย่างเงียบๆ โดยไม่แจ้งให้องค์ชายเซียวทราบ เขาแน่ใจว่าองค์ชายเซียวผู้ซื่อสัตย์และเป็นห่วงเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อห้ามไม่ให้เขาไป

ทันทีที่เฉินผิงออกจากแคว้นเซียว ผู้อาวุโสเทียน เทียนชาและเทียนหลัวก็เห็นเข้า ทั้งสามคนไม่ได้ออกนอกแคว้นไปไกลนัก พวกเขาคอยจับตามองที่ชายแดนแคว้นเซียวมาตลอด

“ผู้อาวุโสเทียน เฉินผิงคิดอะไรอยู่ถึงออกจากแคว้นเซียวคนเดียวในเวลาแบบนี้? เขาอยากตายหรือยังไง?” เทียนหลัวถามด้วยความสับสน