หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4480

ผู้อาวุโสเทียนขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “ฉันก็นึกไม่ออกเหมือนกัน เขาวางแผนอะไรอยู่กันแน่? เขาจงใจล่อให้เราโจมตีเขาหรือเปล่า?”

เทียนชาพูดด้วยความงุนงงเช่นกัน “แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น? ไม่มีทางที่เขาจะรับมือกับเราสามคนได้หรอก ใช่ไหม?”

เทียนหลัวหรี่ตาลง “ยังชัดเจนไม่พออีกหรือ? ชายคนนี้คงมีแคว้นเซียวหนุนหลังอยู่ ถ้าเราโจมตีเขา พวกนั้นจะใช้เป็นข้ออ้างตอบโต้”

สีหน้าของผู้อาวุโสเทียนมืดมน เขาไม่อาจล่วงรู้เจตนาที่แท้จริงของเฉินผิงได้ และความไม่แน่นอนทำให้เขาหวาดระแวง “ก็เป็นไปได้ ตอนนี้เราจะตามเขาไปก่อน มาดูกันว่าเขาจะไปที่ไหนและคิดจะทำอะไรกันแน่”

หลังจากนั้น ทั้งสามก็ตามเฉินผิงไป

ขณะที่ผู้อาวุโสเทียนและคนอื่นๆ กำลังสะกดรอยเฉินผิง ห้วงอากาศรอบตัวพวกเขาก็สั่นสะเทือนกะทันหัน มีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นพัดเข้ามา ผู้อาวุโสสองคนปรากฏตัวขึ้นข้างๆ พวกเขาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

ความรำคาญแวบหนึ่งผุดขึ้นบนสีหน้าของผู้อาวุโสเทียนเมื่อเห็นผู้มาเยือน แต่เขารีบปิดบังมันไว้

“ผู้อาวุโสเทียน ประมุขสั่วเป็นห่วงว่างานนี้อาจเกินความสามารถของคุณ เขาจึงส่งพวกเรามาช่วย” ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าว ชายในชุดคลุมสีดำที่มีคิ้วยาวโดดเด่น น้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงความดูถูก

ผู้อาวุโสเทียนไม่พอใจ “เหล่าเฉา เขาเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ทำไมเราจะจัดการเขาไม่ได้?”

ริมฝีปากของเหล่าเฉาโค้งเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย “ถ้าคุณทำได้ คุณคงไม่ปล่อยให้เฉินผิงหลุดมือไปและคอยสะกดรอยตามเขาแบบนี้”

ผู้อาวุโสคนที่สองหรือเหล่าซุนก็หัวเราะเย้ยเช่นกัน “ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ดูเหมือนว่าท่านประมุขคิดถูกแล้วที่ส่งพวกเรามาที่นี่”

“เหล่าซุน อย่ามาปากเก่งกับฉัน” ผู้อาวุโสเทียนโต้ตอบด้วยความโกรธที่แทบจะปกปิดไม่อยู่ “ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้น ทำไมไม่ไปจับตัวเฉินผิงเองเลยล่ะ?”

ในฐานะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ซึ่งรับใช้สมาพันธ์ผนึกมาร ความขัดแย้งและการแข่งขันระหว่างพวกเขานั้นเป็นเรื่องธรรมดา ในอาณาจักรนิรันดร์ ไม่ว่าใครต่างก็หยิ่งในศักดิ์ศรีและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“ได้เลย ฉันจะแสดงให้คุณดู” เหล่าซุนพูดพร้อมกับยิ้มเยาะและก้าวไปข้างหน้า มือของเขาเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหล และพื้นที่เบื้องหน้าเขาก็สั่นเป็นคลื่นราวกับว่าถูกรบกวนโดยพลังที่มองไม่เห็น

ตูม!

เปรี้ยง!

เขาแทบเอาตัวไม่รอดจากการลอบโจมตีของคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

เฉินผิงมองไปทางเหล่าซุนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ความแข็งแกร่งของศัตรูนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ อีกฝ่ายคือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ และที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือพวกเขาร่วมกันโจมตี โอกาสชนะของเขาน้อยนิด

ทันทีที่เฉินผิงเตรียมตัวที่จะหนี เขาก็รู้ว่าทางหนีของเขาถูกตัดขาดไปแล้ว ร่างเงาปรากฏขึ้นจากทุกทิศทางและเข้าล้อมรอบเขา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน และเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องคิดหาวิธีอื่น

“ถ้าหนีไม่ได้ ฉันก็จะสู้...” เขากัดฟันแน่น ความมุ่งมั่นของเขาแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างไม่ยอมแพ้ จิตวิญญาณต่อสู้ในตัวเขาลุกโชน และเมื่อมันพุ่งทะยาน จิตดาบก็ตื่นขึ้นมา กระบี่พิฆาตมังกรปลดปล่อยคลื่นเสียงอันทรงพลังที่สะท้อนไปในอากาศ เสียงของมันราวกับเสียงคำรามนักรบที่ดังก้องทั่วสนามรบ

ดวงตาของเหล่าซุนหรี่ลงขณะที่มองเฉินผิง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “แกไม่ใช่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดธรรมดาแน่นอน ถึงได้ทำลายฝ่ามือยักษ์ของฉันด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว... ความแข็งแกร่งของแกคงไปถึงขั้นมหายานไม่ผิดแน่”

เฉินผิงเช็ดเลือดที่หน้าของเขาแล้วพุ่งไปข้างหน้า “หยุดพล่ามได้แล้ว เตรียมรับความพ่ายแพ้ซะ!”