หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4481

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับผู้บำเพ็ญเพียรระดับเหล่าซุน และถึงแม้จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่เฉินผิงก็ไม่แสดงความกลัวออกมาแม้แต่น้อย เขารู้ว่าเขาไม่ได้หมดทางเลือกเสียทีเดียว เขายังมีอสูรกลืนสวรรค์ กิเลนเพลิง ธนูศักดิ์สิทธิ์ ระฆังมังกร พร้อมกับจ้าวมารสีชาดที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา

เกิดเสียงดังสนั่น พลังทั้งหมดภายในตัวเฉินผิงปะทุขึ้นอย่างรุนแรงและแผ่กระจายออกไปเหมือนคลื่นยักษ์ ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้น รัศมีของเขาก็ระเบิดออกมา

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ เฉินผิงรู้ดีว่าจะประมาทคู่ต่อสู้ไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อศัตรูมีมากกว่าหนึ่งคน ขณะที่รัศมีของเขาพุ่งขึ้นถึงระดับที่รุนแรงจนน่าสะพรึงกลัว โครงสร้างมิติโดยรอบก็เริ่มบิดเบี้ยว ราวกับว่าแรงกดดันมหาศาลกำลังบิดเบือนมิติความเป็นจริง

เหล่าซุนหรี่ตามองเฉินผิง คิ้วขมวดเล็กน้อย “พลังนี่มัน... ไม่น่าจะเป็นของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด เจ้าเด็กนี่มีบางอย่างไม่ธรรมดา”

เหล่าซุนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล ความมั่นใจของเขาไม่สั่นคลอน แม้ความแข็งแกร่งระหว่างพวกเขาจะต่างชั้น เขาก็ชูมือขึ้นและส่งพลังกดดันลงไป แม้เฉินผิงจะแผ่พลังน่าสะพรึงกลัวออกมา เหล่าซุนก็ไม่สะทกสะท้าน

ตูม!

ทันใดนั้นมิติด้านบนเฉินผิงก็แตกออก และมือขนาดมหึมาก็ยื่นออกมาพร้อมพุ่งใส่เขา

การโจมตีนั้นรุนแรงมากจนเกือบจะฉีกมิติให้ขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เมื่อเผชิญกับพลังมหาศาล ดวงตาของเฉินผิงก็เผยแววดุดัน เขาฟาดกระบี่พิฆาตมังกรโดยไม่ลังเล ปลดปล่อยคลื่นจิตดาบที่ปรากฎออกมาในรูปของคมกระบี่พุ่งเข้าหามือขนาดมหึมา ลำแสงกระบี่ปะทะกับมือ เกิดการระเบิดรุนแรงที่ฉีกมือนั้นให้แหลกเป็นเสี่ยงทันที

เฉินผิงที่แม้จะตะลึงชั่วขณะก็ไม่อาจซ่อนความประหลาดใจของเขาได้ เขาไม่นึกว่าการโจมตีจากผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่จะสิ้นฤทธิ์ง่ายขนาดนี้

ขณะที่เฉินผิงจมอยู่ในภวังค์ ทันใดนั้นความรู้สึกอันตรายก็เข้ามาหาเขา ม่านตาของเขาหดตัวลงเมื่อร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาในทันใด

ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ หมัดหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่หน้าของเขา ไม่มีวิชาใดแฝงมากับหมัดนั้น มีแต่พลังทำลายล้วนๆ

สายตาของเฉินผิงจ้องเขม็ง ร่างกายของเขาเกร็ง เขาไม่ถอยหนี เขารู้ว่าการหลบเลี่ยงหมัดนี้เป็นไปไม่ได้ ทางเลือกเดียวคือต้องเผชิญหน้าโดยตรง

ผู้กล้าหาญที่สุดเท่านั้นจะได้รับชัย

เปรี้ยง!

ฉับ ฉับ ฉับ...

เคร้ง!

ร่างของเหล่าซุนสั่นเล็กน้อยเมื่อกระทบกระบี่ และรัศมีอันเย็นยะเยือกก็แผ่ออกไป ถึงแม้ว่ากระบี่จะแม่นยำและมีพลังมหาศาล แต่คมกระบี่ก็หยุดนิ่งโดยอยู่ห่างจากอกของเขาเพียงไม่กี่นิ้ว ไม่สามารถแทงเข้าไปได้อีก

คิ้วของเฉินผิงขมวดแน่นด้วยความหงุดหงิดขณะที่พลังในตัวเขาพุ่งพล่านอีกครั้ง เขากำกระบี่พิฆาตมังกรแน่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถแทงทะลุร่างของเหล่าซุนได้ ความหงุดหงิดบนใบหน้าของเฉินผิงยิ่งทวีมากขึ้นเมื่อความพยายามของเขาไร้ผล

เหล่าซุนยิ้มเย็นชาเมื่อเขาเห็นเฉินผิงกระเสือกกระสน “แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เขาเยาะเย้ย เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและลื่นไหล พร้อมชกหมัดอันทรงพลังใส่กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเฉินผิง

เมื่อเห็นอันตรายใกล้เข้ามา เฉินผิงก็รีบเก็บกระบี่พิฆาตมังกรเข้าฝักและถอยกลับ กระบี่ของเขายังมีข้อบกพร่อง และจงหลี่เองก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ หากเหล่าซุนทำลายกระบี่ เขาจะเสียจงหลี่ไปตลอดกาล

เฉินผิงรู้ว่าเขาจะเสี่ยงไม่ได้ เขาจึงจำใจถอยออกมาและเก็บกระบี่ไว้ ขณะที่เขามองเหล่าซุนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา คิ้วของเขาขมวดด้วยความกังวล ชายคนนี้ไม่ได้มีแค่พลังมหาศาลเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งทางกายของเขายังยากจะหาใครเทียบ ชัดเจนแล้วว่าร่างกายของเหล่าซุนผ่านการทดสอบมานับไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละครั้งก็ทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นจนแทบไร้คู่ต่อสู้

“มาดูกันว่าร่างกายของใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน ของคุณหรือของผม...” ทุกคนต่างประหลาดใจเมื่อเฉินผิงเก็บกระบี่เข้าฝักและใช้ร่างเกราะทองคำ เกล็ดสีทองกระจายไปทั่วผิวหนังของเขาอย่างรวดเร็ว กลายเป็นชุดเกราะสีทองแวววาวที่เปล่งประกายด้วยพลังมหาศาล