หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4482

เหล่าซุนเห็นเฉินผิงเก็บกระบี่ จึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายคิดจะประลองพลังกายกับเขา เสียงเย้ยหยันหลุดออกมาจากปากของเขา “เจ้าหนู ฉันผ่านการทดสอบมานับไม่ถ้วน การที่แกคิดจะสู้กับฉันด้วยพลังกายเพียงอย่างเดียวก็เหมือนว่ายน้ำแข่งกับปลา”

เหล่าซุนมีสีหน้าเหยียดหยาม เขาขยับไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียว และพื้นดินด้านล่างของเขาดูเหมือนจะสั่นสะเทือน

“หมัดอุกกาบาต!” เหล่าซุนคำรามขณะที่เขาปลดปล่อยหมัดอันรุนแรงอีกครั้ง ครั้งนี้หมัดของเขาไม่เหมือนครั้งก่อน เกิดเงาของหมัดมากมาย แต่ละเงาสะท้อนแสงอุกกาบาตที่พุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างรวดเร็ว

เฉินผิงกัดฟันแน่น เขาเหยียบพื้นอย่างมั่นคงด้วยความมุ่งมั่น

ตูม!

หมัดแล้วหมัดเล่าพุ่งลงมาที่เขาดั่งพายุคลั่ง พลังมหาศาลผลักเฉินผิงถอยกรูด ร่างกายของเขาไถลไปและทิ้งร่องลึกสองแห่งไว้บนพื้นในขณะที่เขาพยายามทรงตัว

ทันใดนั้นเหล่าซุนก็หายวับไปจากตำแหน่งเดิม และปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าเฉินผิงในพริบตา

เขาชกอีกหมัด หมัดนี้มีพลังดุจพายุโหมกระหน่ำ พลังนั้นมหาศาลมากราวจะฉีกมิติให้เป็นหลุมดำ

แต่ดวงตาของเฉินผิงไม่แสดงความกลัว มีเพียงเจตจำนงอันแรงกล้าที่จะสู้

เขากำหมัดขวาไว้แน่นด้วยความมุ่งมั่น แสงสีทองเปล่งประกายพุ่งออกมาจากหมัดนั้น เขาชกหมัดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนว่า “หมัดเซิ่งกวง!”

เปรี้ยง!

ขณะที่หมัดทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ แรงกระแทกก็ปลดปล่อยพายุรุนแรง พลังของการปะทะสร้างรอยแยกปั่นป่วนกลางอากาศ แม้จะชั่วคราวแต่ก็ทรงพลังพอที่จะทำให้ทั่วบริเวณสั่นสะเทือนด้วยพลังที่ไม่อาจหยุดยั้ง

ร่างของเหล่าซุนกระเด็นไปข้างหลังด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ และหยุดลงในที่สุดหลังจากผ่านไปหลายร้อยเมตร อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเองก็ลอยลิ่วออกไป เขากระแทกพื้นเสียงดังสนั่นจนเกิดหลุมลึกกว้างหลายเมตร

เหล่าซุนขมวดคิ้วเล็กน้อย และสายตาของเขาที่มองเฉินผิงเริ่มไม่มีแววดูแคลน

ในขณะเดียวกัน ผู้อาวุโสเทียน เหล่าเฉาและคนอื่นๆ ที่ขวางทางเฉินผิงไม่ให้หนีก็มองดูอย่างเงียบงัน สีหน้าของพวกเขามีความตกใจ

เฉินผิงรู้สึกถึงพลังปริศนาที่ปะทุขึ้นภายในตัวเขา

เหล่าซุนเคลื่อนไหวเร็วจนมองไม่ทัน ความเร็วของเขาก้าวข้ามขีดจำกัดของความเป็นไปได้ ราวกับว่ากำลังบิดเบือนมิติเวลา เขาพุ่งตรงเข้าหาเฉินผิงด้วยพลังที่ไม่อาจหยุดยั้ง

ด้วยความเร็วระดับนี้ ต่อให้มีพลังขั้นมหายานระดับสี่ก็ไม่รับรองว่าจะหลบหรือป้องกันได้

ดวงตาของเฉินผิงเบิกกว้าง สมาธิของเขาจับจ้องที่เหล่าซุนคนเดียว ขณะที่ริมฝีปากของเขาขยับ พึมพำเสียงเบา ชั่วพริบตานั้นก็เกิดลำแสงพุ่งทะลุความว่างเปล่า มันตัดผ่านอากาศราวกับสายฟ้า

พลังประหลาดปรากฏขึ้นและปกคลุมพื้นที่ในรัศมีหลายไมล์ เหล่าซุนที่เร็วดั่งสายฟ้ารู้สึกราวกับว่ามีโซ่ที่มองไม่เห็นกำลังล่ามเขาอยู่ การเคลื่อนไหวของเขาช้าลง ความเร็วที่เคยมองไม่ทันด้วยตาเปล่าตอนนี้มองเห็นได้ชัดเจนแล้ว

เหล่าซุนขมวดคิ้วด้วยความเหลือเชื่อขณะที่เขาหันไปเผชิญหน้ากับเฉินผิง ทันใดนั้นเฉินผิงก็หลบไปที่อีกด้าน เขาหลบการโจมตีของเหล่าซุนที่เกือบจะถึงตัวได้อย่างหวุดหวิด

ไม่น่าเชื่อว่าเฉินผิงจะหลบการโจมตีได้