หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4483

“เจ้าหนู เมื่อครู่นี้แกทำอะไร?” เหล่าซุนถามเฉินผิงด้วยความสับสน

เฉินผิงยิ้มเยาะ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ผมไม่ได้ทำอะไร คุณนั่นแหละที่ช้าจนผมแทบหลับ”

ใบหน้าของเหล่าซุนบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขาพุ่งเข้าหาเฉินผิงอีกครั้งด้วยเสียงคำราม ร่างกายของเขาทะลุผ่านมิติและปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงในพริบตา แต่ขณะที่เขากำลังจะปลดปล่อยหมัดอันทรงพลัง พลังประหลาดก็พุ่งเข้าใส่เขา ตรึงร่างของเขาเอาไว้ พลังประหลาดนั้นโอบล้อมตัวเขาทำให้การเคลื่อนไหวช้าลงอย่างมากจนเขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เหล่าซุนเบิกตากว้างและเห็นเฉินผิงที่ทำหน้าเย้ยหยัน เขาเดินหลบไปอีกด้านและหลุดพ้นการโจมตีของเหล่าซุนอย่างง่ายดาย

“บัดซบ! เป็นไปไม่ได้!”

เหล่าซุนเดือดดาล เขาหันหลังและปล่อยหมัดอีกครั้งโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว ทันใดนั้นร่างหลายร่างก็เริ่มปรากฏรอบตัวเขา และเฉินผิงก็ประหลาดใจที่เหล่าซุนดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้น เขาสร้างร่างเงานับไม่ถ้วนที่ล้อมรอบทุกทิศทาง ไม่ว่าเฉินผิงจะเคลื่อนไหวไปทางไหนก็รู้สึกเหมือนหมัดของเหล่าซุนจะอยู่ในระยะโจมตีเสมอ

เฉินผิงเช็ดเลือดที่มุมปาก พลังประหลาดภายในตัวเขาพุ่งพล่านอีกครั้ง และแทนที่จะถอย เขากลับเดินไปข้างหน้าและเคลื่อนไหวหลบการโจมตีของเหล่าซุนได้อีกครั้ง

ท่ามกลางร่างเงานับไม่ถ้วน ดวงตาเฉียบคมของเฉินผิงมองหาจุดบอดได้อย่างรวดเร็ว และเขาหลบการโจมตีของเหล่าซุนได้อย่างง่ายดายจนน่าประหลาด แต่ถึงแม้จะหลบได้ สีหน้าของเฉินผิงกลับซีดลง

สิ่งที่เขาเพิ่งใช้ไปคือจุติเวลา ซึ่งเป็นความสามารถอันทรงพลังที่ทำให้เขาควบคุมเวลาได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด อย่างไรก็ตาม แรงกดดันที่มันสร้างให้กับเขานั้นมหาศาล ทำให้เฉินผิงอ่อนแรงลงและไม่สามารถใช้มันได้อย่างต่อเนื่อง

“เหล่าซุน เขาใช้จุติเวลาได้ ระวังตัวด้วย!” เหล่าเฉาตะโกนด้วยน้ำเสียงร้อนรนขณะที่เขาเตือนเหล่าซุน

“จุติเวลา?” สีหน้าของเหล่าซุนเปลี่ยนเป็นเหลือเชื่อขณะที่เขามองเฉินผิง “แก... เป็นไปได้ยังไง แกที่เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดกลับสามารถใช้จุติเวลาได้ นี่มัน... เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”

สมองของเหล่าซุนพยายามประเมินสถานการณ์ ผู้บำเพ็ญเพียรอายุน้อยซึ่งอยู่แค่ขั้นผู้ทุกข์ยากสามารถใช้จุติเวลาได้ ซึ่งเป็นพลังที่แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานหลายคนยังไม่สามารถควบคุม นี่มันเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ

เฉินผิงไม่ได้ใช้จุติเวลาแค่ครั้งเดียว แต่ใช้ถึงสามครั้งติดต่อกัน ซึ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เขาไม่อยากจะเชื่อ

“อะไรกัน ต่อให้เขามีสายเลือดมังกร แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะแสดงพลังมังกรสองเผ่าออกมาได้!”

ผู้อาวุโสเทียนและเหล่าเฉาสบตากันด้วยความเหลือเชื่อ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

“อย่าบอกนะว่าเขาเกิดจากมังกรทองที่ได้กันกับมังกรคราม!” เทียนหลัวอุทานด้วยความประหลาดใจ

ทันทีที่เทียนหลัวพูดจบ คนอื่นๆ ก็หันไปมองเหมือนกับว่าเขาเป็นคนโง่

เมื่อรู้สึกถึงสายตาจ้องเขม็งของพวกเขา เทียนหลัวก็หน้าแดงทันที เขาก้มหน้าลงด้วยความอับอาย

“ถ้าแกจะไม่ใช้สมองก็เอาไปบริจาคเถอะ” ผู้อาวุโสเทียนดุด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “แกพูดอะไรโง่เขลาแบบนั้นออกมาได้ยังไง?”