หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 451

ทั้งไป๋จ่านถังและฉินเฟิงรวมทั้งคนอื่นๆต่างก็ไม่เห็นการตายของเจี่ยงเจิ้งเต๋อกับตา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นความจริงที่ว่าเฉินผิงฟาดเขาจนตายภายในเวลาอันรวดเร็ว ซึ่งนั่นพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเฉินผิงนั้นทรงพลังสูงส่งเพียงใด

“เราจะต้องมารวมพลังกันจัดการค่าไอ้เวรนั่นเสียก่อน แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องจี้หยกนั่นที่หลัง”

ฉินเฟิงรู้ว่าเจี่ยงเจิ้งเต๋อตายแล้ว เขาจึงหันมาเจรจาตกลงกลับไป๋จ่านถัง

เขาวางแผนที่จะให้ไป๋จ่านถังช่วยร่วมมือการฆ่าเฉินผิง

ใครจะคิดว่าไป๋จ่านถังจะถอนตัวถอยออกแทน? เขาโค้งคำนับเฉินผิงแล้วพูดว่า “ฉันต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งสำหรับสิ่งที่ทำลงไปก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายหรือทำให้เธอกลัว”

คำพูดของไป๋จ่านถังทำให้ฉินเฟิงตกอยู่ในฐานะลำบากทันที เห็นได้ชัดเลยว่าไป๋จ่านถังพยายามจะหลอกใช้ให้เฉินผิงฆ่าฉินเฟิง เพราะหากพวกเขาร่วมมือกันฆ่าเฉินผิงแล้วล่ะก็ พวกเขาก็จะต้องหันมาสู้กันเองเพื่อแย่งชิงจี้หยกนั้น แต่ในทางกลับกันหากว่าฉินเฟิงต้องสู้กับเฉินผิงเพียงลำพัง ก็จะทำให้พลังของเฉินผิงลดลงจนอาจหมดสิ้น

“ ไอ้สารเลวจอมเจ้าเล่ห์!” เขาสบถใส่ไป๋จ่านถังก่อนจะกวักมือเรียกลูกน้องของเขา “พวกเราจะต่อสู้กับเจ้านั่นด้วยกันแล้วชิงจี้หยกมา”

“อาต้า..นายจับตามองผู้หญิงคนนั้นไว้ให้ดี อย่าปล่อยให้หนีไปได้”

เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของเขากระตุ้นให้พรรคพวกพากันพุ่งใส่เฉินผิงพร้อมกัน โดยไม่แยแสต่อไป๋จ่านถังโดยสิ้นเชิง

“กู่หลิงเอ๋อร์ คอยปกป้องซูอวี่ฉีไว้นะ”

สิ่งแรกที่เขาทำคือ สั่งให้กู่หลิงเอ๋อร์คอยดูแลซูอวี่ฉีให้ปลอดภัย

เมื่ออาต้าเห็นว่าเฉินผิงปล่อยมือของซูอวี่ฉีแล้ว ดวงตาของเขาก็ฉายแววเจ้าเล่ห์แล้วเข้าประชิดที่ด้านข้างของเธอโดยไม่ทันรู้ตัว

“เธอเสร็จฉันแน่”

แววตาของเขาเย็นยะเยือกเมื่อหันกลับไปจ้องมองยังเอาเรื่อง

เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น

อาต้าไม่ต้องการจะประมือด้วย จึงเอี้ยวตัวหลบไปด้านข้างและพยายามจะหนี

เฉินผิงนั้นตัวคนเดียว ขณะที่พวกเราเป็นศิษย์ที่ร่วมสำนักปรมาจารย์เดียวกันทั้งหมดที่ต่างร่วมมือกัน สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือรอจนกว่าเขาจะเสียสมาธิ แล้วจึงจะเข้าแย่งตัวซูอวี่ฉีได้อย่างง่ายดาย

อาต้าเห็นลำแสงวาบไป เพราะรู้สึกตัว เฉินผิงก็หายไปแล้ว

ลำแสงที่น่าตื่นตระหนกวาบผ่านดวงตาของอาต้าหลังจากนั้น เขาถอยหลังกรูดอย่างรวดเร็วทันที แต่หลังของเขาก็ชนปะทะเข้ากับบางอย่าง

เขาถึงกับตกตะลึงเมื่อหันกลับมาเห็นว่า “เจ้าสิ่งนั้น” ที่เขาชนถูก ก็คือเฉินผิงนั่นเอง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขามาอยู่ที่ข้างหลังของฉันเสียแล้ว

พลั่ก!

เฉินผิงเหวี่ยงหมัดไปที่หัวของอาต้า แล้วเศษมันสมองก็กระจัดกระจายไปทั่วหลังจากนั้น

เฉินผิงไม่ได้หยุดแค่ที่อาต้าเท่านั้น เขายังคงตรงปรี่เข้าหาฉินเฟิงกับพวกลูกน้องของเขาทันที โดยไม่มีทีท่าอ่อนแรงลงแม้แต่น้อย

เฉินผิงเป็นเหมือนกระแสลมที่พัดกระโชกแรง จะแตกต่างก็เพียงแต่เมื่อเขาพัดกวาดผ่านฉินเฟิงกับพวก ก็จะมีเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดดังระงมไปทั่ว

คนของฉินเฟิงกลิ้งเกลื่อนอยู่บนพื้นและร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดเมื่อเฉินผิงหยุดลงในที่สุด สีหน้าของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ใบหน้าก็ปูดโปนบิดเบี้ยวจากการต่อสู้ที่ผ่านมา ซึ่งนั่นก็ไม่สำคัญหรอกเพราะพวกเขาคงจะรอดไปอีกไม่นาน

หลังจากนั้นมันก็เงียบสนิทลง ไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรอีก พวกเขาต่างก็เป็นปรมาจารย์ผู้ทรงพลัง แต่กลับกำลังจะตายลงไป