หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4514

“แย่แล้ว” ทันใดนั้น อวี่เหวินเฉียงก็ถอนหายใจและส่ายหัวช้าๆ

“ท่านสมุหนายก มีอะไรหรือ?” องค์ชายเซียวถาม

อวี่เหวินเฉียงยังคงนิ่งเงียบและทำหน้าเครียด

“ดูเหมือนว่าฝ่าบาทกำลังจะพ่ายแพ้” ทันใดนั้นหวู่เลี่ยงก็พูดขึ้น

“ท่านนักพรตหวู่เลี่ยง อย่าพูดอะไรไร้สาระ ท่านพ่อมีวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทหารหลายแสนนาย แล้วจะแพ้ได้ยังไง?” เสี่ยวเจียนพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“องค์ชายเสี่ยวเจียน แม้ว่าฝ่าบาทจะได้รับพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทหารหลายแสนนาย แต่โชคไม่ดีที่ชะตาของแคว้นเซียวกำลังตก ท่านไม่รู้สึกหรือ? เมื่อดวงชะตาของแคว้นเริ่มเสื่อม นั่นเป็นสัญญาณว่าความล่มสลายกำลังใกล้เข้ามา หากแคว้นเซียวพินาศ ฝ่าบาทจะยังมีชัยได้อย่างไร?” หวู่เลี่ยงอธิบายช้าๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ตกตะลึงชั่วขณะ พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะเชื่อคำพูดของหวู่เลี่ยงหรือไม่

หากมีคนอื่นพูดว่าแคว้นกำลังจะล่มสลาย เหล่ายอดฝีมือของแคว้นเซียวก็คงไม่พอใจ

อย่างไรก็ตาม หวู่เลี่ยงเป็นคนพูด และพวกเขาได้เห็นความสามารถของเขามาแล้ว

สีหน้าของชาวแคว้นเซียวซีดเผือก หากแคว้นเซียวล่มสลายจริงๆ ชะตากรรมของเราจะเป็นอย่างไร

พวกเขาเข้าใจดีว่ายามเมื่อแคว้นล่มสลาย ความสงบย่อมหาไม่ได้

ในขณะนั้น ชาวแคว้นเซียวทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ที่ใจกลางนครหลวง เซียวหยวนซานยังคงต่อสู้อย่างดุเดือดกับองค์ชายฉือ ไม่อาจบอกได้ว่าใครจะชนะหรือแพ้

องค์ชายเซียวและเสี่ยวเจียนกำหมัดแน่น ในขณะนั้นพวกเขากังวลเป็นอย่างมาก

ถ้าหากว่าแคว้นเซียวจบสิ้นจริงๆ พวกเขาก็คงไม่ได้เป็นองค์ชายอีกต่อไป

แม้ว่าเซียวหยวนซานจะได้รับชัยชนะ แต่แคว้นเซียวก็คงสูญเสียอย่างหนัก หลายฝ่ายที่อยู่รอบแคว้นจะจับตามองพวกเขาเหมือนเสือจับจ้องเหยื่อ

ในครั้งนี้ ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ ก็คงยากที่แคว้นเซียวที่จะกลับมารุ่งโรจน์เหมือนในอดีต

ยิ่งกว่านั้นผู้บุกรุกยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง เด็กที่แม้แต่สั่วเทียนเจิ้งแห่งสมาพันธ์ผนึกมารยังต้องก้มหัวให้

ทุกคนไม่รู้ว่าจะยังมีผู้ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้อยู่เบื้องหลังองค์ชายฉือหรือไม่

แม้แต่เฉินผิงเองก็ยังตกตะลึง เขาไม่นึกว่าจะมีกองกำลังขนาดมหึมาอยู่เบื้องหลังสมาพันธ์ผนึกมาร ไม่คิดเลยว่าจะมียอดฝีมือมากมายซ่อนตัวอยู่ในอาณาจักรชั้นล่างอย่างอาณาจักรนิรันดร์ อยากรู้ว่ามีชาวอาณาจักรแดนสรวงอีกกี่คนที่ถูกอาคมฟ้าดินขังไว้ที่นี่

ครืน!

องค์ชายฉือยังคงคาบอมยิ้มไว้ในปาก ในขณะที่ดาบยาวสีทองของเขาเริ่มมีรอยบิ่นหลายแห่ง

ในสายตาขององค์ชายฉือ ไฟสู้ของเขายังคงลุกโชน เขารู้สึกว่าการต่อสู้นี้ยังไม่สาแก่ใจ

ตรงกันข้ามกับเซียวหยวนซานที่ดูอ่อนล้า เขาไม่เหลือรัศมีอันน่าเกรงขามของราชาอีกต่อไป กลับดูเหมือนคนชราใกล้สิ้นชีพ

รัศมีของเขาเริ่มแผ่วลง และพลังของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทหารนับแสนก็หมดลงอย่างสิ้นเชิง

“โธ่” เซียวหยวนซานถอนหายใจอย่างจำนน อารมณ์หลากหลายฉายในดวงตาของเขา

จากนั้นร่างของเซียวหยวนซานก็ค่อยๆ ทรุดตัวลง เท้าของเขาเหยียบลงบนนครหลวงที่ยับเยิน น้ำตาไหลนองหน้าเซียวหยวนซาน

แม้ว่าจะกล่าวกันว่าลูกผู้ชายตัวจริงย่อมไม่ร้องไห้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงราชาอย่างเซียวหยวนซาน แต่ในขณะนั้น สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือหลั่งน้ำตาให้กับราษฎรและทหารที่ล้มตาย

เขาไร้พลังและทำอะไรไม่ได้แล้ว