หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4516

“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่จำเป็นต้องขอบคุณกันขนาดนั้น”

ในขณะนั้น นักพรตชราที่ถือไม้เท้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจากระยะไกล

เมื่อเห็นนักพรตชราปรากฏตัวขึ้น เซียวหยวนซานและคนอื่นๆ ก็แทบจะระงับความตื่นเต้นไว้ไม่ได้ พวกเขาคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นฝีมือของนักพรตชราคนนี้

“เขาเป็นคนทำเหรอ?”

เมื่อเห็นผู้มาเยือน เฉินผิงก็ดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีเต้าจาง อาจารย์ของหลินเข่อติ้ง

เมื่อเห็นฉีเต้าจางปรากฏตัวขึ้น สั่วเทียนเจิ้งและคนอื่นๆ ต่างก็ขมวดคิ้ว

พวกเขาไม่นึกว่าพลังของฉีเต้าจางจะน่าสะพรึงกลัวขนาดนี้

ทั้งที่วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทหารหลายแสนนายหายไปแล้ว แต่เขาก็ยังพากลับมาได้

ช่างน่าเหลือเชื่อ

แม้แต่เซียนก็ไม่น่าจะมีความสามารถแบบนั้น

“ท่านนักพรตฉีเต้าจาง...” เมื่อเห็นฉีเต้าจาง เฉินผิงก็รีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมทักทาย

ท้ายที่สุดแล้ว ฉีเต้าจางช่วยเขาไว้หลายครั้ง

ฉีเต้าจางมองดูสภาพอ่อนแอของเฉินผิงและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “คนรักของศิษย์ฉันตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ช่างน่าละอาย...”

หลังจากที่พูดจบ ฉีเต้าจางก็เอื้อมมือเข้าไปในเสื้อคลุมของเขาและโยนยาเม็ดหลากสีให้เฉินผิง

“กินเข้าไปซะ!” ฉีเต้าจางพูด

เฉินผิงไม่ลังเลแม้แต่น้อยและหยิบยาเม็ดนั้นเข้าปาก

ทันทีที่ยาเม็ดละลายในปากของเฉินผิง เขาก็รู้สึกถึงรัศมีที่พวยพุ่งขึ้นภายในตัวเขา

เมื่อเซียวหยวนซานและคนอื่นๆ เห็นว่าฉีเต้าจางมาช่วยเฉินผิง ก็ได้รู้ว่าเฉินผิงเป็นศิษย์ของเขา

ดูเหมือนว่าแคว้นเซียวจะรอดแล้ว และเฉินผิงคือผู้กอบกู้แคว้นเซียว

“ท่านนักพรตฉีเต้าจาง ท่านตั้งใจมาช่วยผมเหรอ?” เฉินผิงถามพร้อมมองฉีเต้าจางด้วยความขอบคุณ

“เปล่า”

ฉีเต้าจางส่ายหัว จากนั้นเขาก็ฟาดไม้เท้า ร่างเงาที่เลื่อนลอยและดูเหมือนวิญญาณก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น

“นักพรตอู๋เหวย?” เฉินผิงชะงักเมื่อเห็นร่างเงานั้น

“ไม่นึกเลยว่าหลังจากผ่านไปหลายปี เจ้าจะอ่อนแอลงมากขนาดนี้” ฉีเต้าจางกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

“ฉีเต้าจาง ทั้งที่ผ่านไปหลายปี พลังของเจ้าแทบจะไม่ลดลงเลย ดูเหมือนว่าอาคมฟ้าดินจะไม่มีผลต่อเจ้ามากนัก” เมื่อเห็นฉีเต้าจางปรากฏตัวขึ้น อู๋เหวยก็อุทานด้วยความประหลาดใจ

ฟุ่บ!

ตูม!

เมื่อเห็นอย่างนั้น ชาวแคว้นเซียวก็เปี่ยมด้วยความยินดี

พวกเขาคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแล้ว แต่จู่ๆ ความช่วยเหลือก็มาถึง

เพราะรอดจากความตายมาได้ ชาวแคว้นเซียวทุกคนจึงดีใจเป็นล้นพ้น

บางคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

แค่เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย องค์ชายฉือที่ไร้คู่ต่อสู้ก็ปลิวไปไกล

เขามีพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัว

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทั้งอู๋เหวยและฉีเต้าจางก็ถอนหายใจเบาๆ พร้อมกัน

“ท่านนักพรตหวู่เลี่ยง มีอะไรหรือ?”

เสี่ยวเจียนถามหวู่เลี่ยง

“อา ถ้าไม่ได้ถูกขังไว้นานขนาดนี้ ฉันคงตบเจ้าเด็กนี่ปลิวได้สบาย” หวู่เลี่ยงกล่าว

ก่อนศึกแห่งทวยเทพ พวกเขาล้วนเป็นเซียนจากอาณาจักรแดนสรวง

แค่ผู้บำเพ็ญเพียรเพียงคนเดียวย่อมไม่อยู่ในสายตาของพวกเขา ต่อให้จะเป็นเทพก็ตาม

เทพอาจจะมองว่าตัวเองสูงส่ง แต่สำหรับคนอื่น พวกเขาเป็นเพียงพวกเย่อหยิ่งจองหอง