หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4521

“เช่นกัน ข้าอายุเกือบหมื่นปีแล้ว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะเรียกเจ้าว่าเด็ก หากไม่มีเรื่องดีกว่านี้ให้ทำ เจ้าก็ควรกลับบ้านไปเถิด หยุดต่อสู้ฆ่าฟันเหมือนผู้ใหญ่ได้แล้ว!” ฉีเต้าจางแนะนำองค์ชายฉือ

อย่างไรก็ตาม คำแนะนำของเขาฟังดูเหมือนล้อเลียนมากกว่า

“นี่เจ้าด่าข้าเหรอ?” ดวงตาขององค์ชายฉือหรี่ลงเล็กน้อย

“ใช่แล้ว เจ้าพูดถูก!” ฉีเต้าจางพยักหน้า

ทุกคนในแคว้นเซียวพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาดูน่านับถือและมากด้วยคุณธรรม แล้วทำไมเวลาพูดถึงฟังดูน่าขำ?

“ไอ้แก่ ไม่ใช่แค่ดูหมิ่นข้า เจ้ากำลังดูหมิ่นตำหนักทวยเทพ เจ้าจะต้องเสียใจแน่!” ขณะที่องค์ชายฉือพูด เขาก็ฟาดฟันดาบในมือใส่ฉีเต้าจางราวกับสายฟ้าแลบ

เพียงฟันดาบครั้งเดียวก็สะเทือนไปถึงสวรรค์ พลังมหาศาลของมันสะท้อนไปทั่วผืนดิน แม้แต่ผู้ที่อยู่ห่างไกลก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

ใบหน้าของเฉินผิงดูตกตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดสมาพันธ์ผนึกมารจึงมีพลังระดับนี้หนุนหลัง

ตำหนักทวยเทพคืออะไร?ทำไมกลไกของพลังในอาณาจักรนิรันดร์ถึงไม่ต่างกับองค์กรในโลกมนุษย์เหมือนกับว่าพวกเขามีบริษัทแม่ที่แตกออกเป็นบริษัทลูกหลายแห่ง... ทั้งหมดนี้มันอะไรกัน?อย่าบอกนะว่ามียังมีกลุ่มอำนาจอื่นอยู่เบื้องหลังตำหนักทวยเทพอีก?นี่ฉันยังสู้กับสมาพันธ์ผนึกมารอยู่ใช่ไหม?

เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก

“ประมุขสั่ว พวกเราควรไปช่วยสู้ไหม?” ผู้บำเพ็ญเพียรที่ถูกขัดก่อนหน้านี้เอนตัวเข้าไปพูดกับสั่วเทียนเจิ้ง

สั่วเทียนเจิ้งรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอับอาย

เขาอยากจะพาคนเข้าไปช่วย แต่แรงกดดันนั้นรุนแรงมากจนทำให้พวกเขาขยับตัวไม่ได้เลย

แม้ว่าจะพยายามทำเช่นนั้น พวกเขาก็อาจจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านก่อนที่จะเข้าใกล้ได้มากกว่านี้

เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นเห็นสั่วเทียนเจิ้งดูอึกอักก็อดหัวเราะไม่ได้ ที่ฉันถามก็เพื่อให้เขารู้สึกอับอาย เขาไม่รู้ความสามารถของตัวเองหรือไง คิดจะเข้าไปสู้ในสถานการณ์แบบนี้เหรอ? โง่จริงๆ!

ฉีเต้าจางพ่นลมหายใจ พร้อมกับฟาดไม้เท้าของเขาด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว

ตูม!

เมื่อเห็นอันตรายที่กำลังเข้ามา ทุกคนก็รีบถอยหนี อย่างไรก็ตาม ความเร็วและความรุนแรงของปราณดาบทำให้หลายคนไม่อาจหนีได้ทันเวลา

เซียวหยวนซานตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาสร้างเกราะป้องกันทุกคน แต่เกราะนั้นก็พังทลายลงทันทีภายใต้พลังอันมหาศาลของปราณดาบ มันต้านการโจมตีไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ความอ่อนล้าจากการต่อสู้ครั้งก่อนทำให้พลังของเขาหมดไปมาก

ในขณะเดียวกัน ทั้งหวู่เลี่ยงและอู๋เหวยต่างก็ไม่สามารถรับมือปราณดาบที่พุ่งทะยานไม่หยุดยั้งได้

“ชาวแคว้นเซียว ช่วยกันรับมือ!” เหล่าเฉิงเซี่ยสั่งการและก้าวไปข้างหน้า

เขาสร้างโล่ขึ้นหลายครั้ง วิชาป้องกันหลายชั้นถูกใช้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งที่เขาทำ ยอดฝีมือคนอื่นๆ ของแคว้นเซียวจึงทำตามและรีบสร้างโล่ขึ้นมาเพื่อปกป้องทุกคน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับปราณดาบพลังมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกมา โล่ของพวกเขากลับเปราะบางราวกับกระดาษและแตกสลายแทบจะในทันที

สีหน้าเคร่งเครียดของยอดฝีมือทุกคนแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง

“ผมจัดการเอง” เฉินผิงก้าวไปข้างหน้า