หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4520

หากแม้แต่ฉีเต้าจางยังพ่ายแพ้ พวกเขาก็อาจจะตายกันหมด

พวกเขาจะรอดได้ก็ต่อเมื่อเขาได้รับชัยชนะเท่านั้น

แต่ฉีเต้าจางกลับไม่สังเกตเห็นปราณดาบสีแดงเข้มเหนือหัวเขา

หลังจากปัดป้องลำแสงดาบด้วยไม้เท้าในมือ เขาก็ย่ำเท้าเบาๆ แล้วกลายร่างเป็นลำแสงพุ่งตรงไปที่ปราณดาบสีแดงเข้ม

ในขณะนั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง สงสัยว่าเขาวางแผนจะทำอะไร

แม้แต่องค์ชายฉือก็ยังสับสน เขาไม่ได้หลบด้วยซ้ำ แต่เลือกที่จะเผชิญหน้าโดยตรง

ในขณะนั้นอู๋เหวยจ้องมองภาพตรงหน้าเขา เขาถอนหายใจเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา

“ฉีเต้าจางเอาอีกแล้ว...” เขารู้ว่าฉีเต้าจางกำลังแสดงฝีมือ

แม้ว่าปราณดาบสีแดงจะดูน่าเกรงขาม แต่ก็ไม่อาจทำอันตรายฉีเต้าจางได้

ฉีเต้าจางจงใจรับปราณดาบเพื่ออวดเก่งเท่านั้น ไม่มีจุดประสงค์อื่น

แม้ว่าอู๋เหวยจะดูออก แต่ก็ไม่มีใครรู้ พวกเขาถึงได้รู้สึกทึ่ง

ตูม!

ฉีเต้าจางปะทะกับปราณดาบสีแดงเข้มอย่างไม่เกรงกลัว ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น จากนั้นเศษเสี้ยวของปราณดาบนับไม่ถ้วนก็แตกกระจายและพุ่งออกไปทุกทิศทาง

ทั่วบริเวณถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน ชวนให้นึกถึงดอกไม้ไฟสีแดงสดใส ช่างเป็นภาพที่น่าดูชม

ทุกคนมองดูภาพที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขาด้วยความกังวล

โดยเฉพาะชาวแคว้นเซียวที่กำหมัดแน่น พวกเขาตัวสั่นด้วยความเครียด และฝ่ามือของพวกเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

การโจมตีครั้งนี้สามารถกำหนดชะตากรรมของพวกเขาได้

สั่วเทียนเจิ้งจ้องมองฉีเต้าจางก่อนจะหันกลับไป เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เตรียมลงมือ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าองค์ชายฉือจะต้านได้ไม่นาน”

“ประมุขสั่ว ถึงเราจะรวมพลังกัน ฉันเกรงว่า...” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งเริ่มพูด แต่เมื่อเขาเห็นแววคุกคามในดวงตาของสั่วเทียนเจิ้ง เขาก็กลืนคำพูดของตัวเองลงคอ ไม่กล้าท้าทายอำนาจของอีกฝ่าย

องค์ชายฉือเพ่งพินิจฉีเต้าจาง ท้ายที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับ “เจ้าแข็งแกร่งจริงๆ!”

“เช่นกัน แต่ข้าเป็นชายชราที่ต้องสู้กับเด็กอย่างเจ้า สำหรับข้ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจนัก...” ฉีเต้าจางโบกมือ

เมื่อได้ยินคำพูดของฉีเต้าจาง องค์ชายฉือก็กลอกตาทันที

เขาปลดปล่อยการโจมตีโดยไม่มีท่าทีว่าจะออมมือตอนนี้กลับบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจอย่างนั้นหรือ?

ทุกคนมองไปที่ฉีเต้าจางและพูดอะไรไม่ออก

“ข้าไม่ใช่เด็ก ถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะเป็นเช่นนี้ก็ตาม ข้าอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว” องค์ชายฉือกล่าว