หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 455

“มีบางอย่างเข้ามาขัดจังหวะซะแล้ว ฉันจำเป็นต้องเลื่อนการเดินทางออกไปก่อน แต่ฉันต้องการให้เธอหาซื้อศิลาจากภูเขาเหิงชาน!” เฉินผิงบอกกับอู่ตง

“ได้สิ ฉันจะไปที่ภูเขาเหิงชานเอง แล้วตรวจสอบเรื่องของศิลา!”

หลังจากที่อู่ตงจากไป เฉินผิงก็บอกกับซูอวี่ฉีเรื่องงานแต่งงานของเฉินหยิงเซี่ย เธอก็รู้ว่าการเดินทางไปที่หมู่บ้านอาจจะไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนัก แต่ในฐานะคนรู้ใจของเฉินผิง เธอก็ตอบตกลงทันที

พวกเขาจึงเริ่มเดินทางกลับบ้านของเฉินผิง ด้วยการขับรถไปเอง

บ้านเกิดของเขาเป็นหมู่บ้านที่อยู่ในหงเฉิง มันเคยเป็นเพียงชุมชนเล็กๆ แต่ตอนนี้ได้ถูกพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงสองสามปี ทำให้ภูมิทัศน์เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

เฉินผิงเห็นว่าบ้านหลายหลังถูกปิดประกาศให้รื้อถอน เพื่อเปิดทางให้กับโครงการพัฒนาใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเฉินเป่าเฉียง จึงยืนกรานที่จะครอบครองบ้านของครอบครัว!

เด็กๆพากันวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้าน แต่เฉินผิงก็ไม่รู้จักใครเลย เพราะไม่ได้กลับมาหลายปีแล้ว

“สวัสดี เลิกงานกันแล้วหรอ” เขาลดกระจกรถลงเพื่อทักทายพวกผู้สูงอายุที่นั่งชุมนุมกันอยู่ริมถนน

เฉินผิงรู้จักว่าพวกเขาเป็นใคร เพราะเขาเติบโตในหมู่บ้านและอาศัยอยู่ที่นี่จนถึงชั้นมัธยมต้น แล้วย้ายออกไปเมื่อพ่อของเขาต้องย้ายไปทำงานในเมือง

มีผู้อาวุโสเดินเข้ามาดูใกล้ๆแล้วหญิงกลางคนคนหนึ่งก็จำเฉินผิงได้ทันที “นั่นเธอใช่ไหมเฉินผิง? ฉันคิดว่าเธอยังอยู่ในคุกเสียอีก? ถูกปล่อยออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนนี้ขับรถเมอร์เซเดส-เบนซ์เชียวเหรอ?”

เธอมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

เฉินผิงยิ้มตอบอย่างเจ้าเล่ห์ “ผมเพิ่งออกจากคุกมาได้ไม่งานนี้เองครับ”

“อ้อ เธอคงจะกลับมาร่วมงานแต่งงานใช่ไหม? สามีของเฉินหยิงเซี่ย ร่ำรวยมากเลยนะ และยังเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ซะด้วย! เขาอาจจะช่วยหางานให้เธอทำก็ได้นะ เอาล่ะ..ฉันจะไม่รบกวนเธอแล้ว” พูดแล้วหญิงคนนั้นก็โบกมือลา

เฉินผิงพยักหน้าแล้วก็เลื่อนกระจกรถขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปมองซูอวี่ฉีแล้วพูดอย่างเคอะเขินว่า “นั่นเป็นวิธีที่พวกผู้หญิงในหมู่บ้านคุยกันน่ะ พวกเธอมักจะพูดจาขวานผ่าซากแบบนี้แหละ แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายเลย ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กเธอเคยต้มไข่ให้ฉันกินด้วย”

ซูอวี่ฉียิ้มตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อาจเป็นเพราะเธอยังไม่คุ้นเคยกับการพูดจาของชาวบ้านก็ได้

ไม่นานนักเฉินผิงก็ขับรถมาถึงบ้านของครอบครัวเขา เมื่อจอดรถที่ลานบ้านเรียบร้อยแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นที่พัก ซึ่งประกอบไปด้วยอาคาร 5 หลังแยกกัน พ่อแม่ฉันคงจะทาสีบ้านให้ใหม่

“พ่อครับ! แม่ครับ!” เขาตะโกนเรียกจากลานบ้าน

การยืนร้องเรียกพ่อแม่อยู่ที่หน้าบ้าน ทำให้เขาหวนคิดถึงความทรงจำในวัยเด็ก

เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ร้องเรียกพ่อแม่ของเขาเมื่อกลับจากโรงเรียน แล้วเขาก็จะทิ้งกระเป๋าไว้ที่มุมของลานบ้าน แล้วรีบวิ่งออกไปเล่น

“แกกลับมาแล้ว!” ถังหงอิง ออกจากห้องมาแล้วเอ่ยทักทายลูกชาย