หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4557

เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรและแทงลงพื้นอย่างแรง

เนื่องจากมีคนตั้งใจจะขังเขาด้วยวงแหวนลวงตา เฉินผิงจึงตัดสินใจที่จะทำลายมันด้วยพลังมหาศาล เขาต้องการให้ผู้สร้างวงแหวนลวงตาได้เห็นว่าไม่มีวงแหวนลวงตาใดที่จะขังเขาได้

กระบี่พิฆาตมังกรแทงลงไปในดิน และเมื่อออกแรงสะบัดกระบี่ เฉินผิงก็สร้างร่องลึกขึ้นบนพื้น

เขาอยากเห็นว่าวงแหวนลวงตาจะสามารถลบร่องลึกได้หรือไม่

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฉินผิงถือกระบี่พิฆาตมังกร จู่ๆ ก็มีของเหลวพุ่งออกมาจากพื้น

เขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว หลบของเหลวนั้นได้อย่างหวุดหวิด

เมื่อของเหลวตกลงพื้น เฉินผิงก็ตกใจเมื่อเห็นว่ามันคือเลือด เลือดสีแดงสดในพื้นที่มืดมิด ส่งกลิ่นคาวฟุ้งไปในอากาศ

เหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงทำให้เฉินผิงตกตะลึงชั่วขณะ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแค่แทงพื้นเพียงครั้งเดียวจึงทำให้มีเลือดไหลออกมา

หรือว่า...

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อความคิดประหลาดผุดขึ้นมาในหัว เฉินผิงคิดว่าเขาอาจไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นดิน แต่อาจอยู่บนร่างของสัตว์อสูรขนาดมหึมา

กระบี่ที่เขาแทงไปก่อนหน้านี้อาจจะเจาะผิวหนังของสัตว์อสูรจนเลือดไหลออกมา

เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉินผิงก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ ไม่ยอมเหยียบเท้าลงบนพื้นอีก

หากเขายืนอยู่บนสัตว์อสูรตัวใหญ่จริงๆ เฉินผิงก็คงจินตนาการไม่ออกว่าตัวมันจะมหึมาแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศ ความอ่อนล้าก็พัดผ่านตัวเขา ทำให้เขารู้สึกอ่อนแอและไร้พลัง

“เกิดอะไรขึ้น ฉันเพิ่งฟื้นพลังไปนะ!” เฉินผิงอุทานด้วยความงุนงงเมื่อพลังวิญญาณของเขาถูกดูดออกไปอย่างรวดเร็ว

เขารีบใช้จิตตวิสุทธิเพื่อฟื้นพลัง เขามั่นใจว่าตัวเองมีทรัพยากรมากพอ

เขาเคลื่อนไหวแต่ละครั้งอย่างรอบคอบ เพราะเฉินผิงกลัวว่าจะรบกวนอะไรก็ตามที่อยู่ใต้เท้าเขา

หากสัตว์อสูรที่อยู่ด้านล่างตื่นขึ้น เขาก็คงไม่รอด

“เจ้าหนู ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น เจ้าไม่ได้กำลังยืนอยู่บนตัวสัตว์อสูร” เสียงของจ้าวมารสีชาดดังขึ้นในทันใด

เฉินผิงไม่สนใจเขา ทำราวกับว่าจ้าวมารสีชาดไม่มีอยู่จริงหรือไม่ได้พูด

“ไอ้เด็กเวร! เจ้ากล้าเมินข้าได้ยังไง? ก็ได้ ข้าจะไม่กวนใจเจ้าอีกแล้ว!” จ้าวมารสีชาดพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด

เฉินผิงยังไม่สนใจและเดินต่อไปด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า

หลังจากเดินไปไกลขึ้น บริเวณโดยรอบยังคงมืดมิดเช่นเคย แต่ข้างหน้าเขามีแสงสลัวปรากฏขึ้น ดูราวกับแสงเทียนในความมืดที่มอบความหวังให้

เฉินผิงยิ้มและเร่งฝีเท้าไปยังแสงนั้นอย่างกระตือรือร้น