หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4560

“แต่... แต่รัศมีในตัวแก... มันเป็นรัศมีของเผ่าพันธุ์อสูรที่น่าสะพรึงกลัว...” ผู้อาวุโสชางถามด้วยความสับสน

“งั้นดูนี่”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็ปลดปล่อยเพลิงปีศาจซึ่งลุกโชนรอบตัวทั้งสาม

ชายในชุดคลุมสีเขียวอุทานด้วยความตกใจ “รัศมีของผู้ใช้วิชามาร แกเป็นพวกมันเหรอ?”

ในขณะนั้นทั้งสามคนมึนงงไปหมด พวกเขาไม่เคยเจอคนที่มีรัศมีของเผ่าพันธุ์ทั้งสามมาก่อน

นี่มันเหลือเชื่อมาก ตอนนี้พวกเขาไม่แน่ใจว่าเฉินผิงเป็นมนุษย์หรือเปล่า

“จะตอบผมได้หรือยัง?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชา

“คือ... วงแหวนลวงตานี้คือ...”

ชายในชุดคลุมเขียวเริ่มพูด

ขณะที่เขากำลังจะพูด ผู้อาวุโสชางก็เตือนเขาด้วยสายตาและพูดว่า “เงียบซะ แกอยากให้พวกเราตายกันหมดหรือไง?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ชายชุดเขียวก็หยุดพูดทันที

เฉินผิงตอบโต้ด้วยการใช้เพลิงปีศาจเผาผู้อาวุโสชาง

เมื่อไฟลุกโชน ความร้อนรุนแรงทำให้ผู้อาวุโสชางร้องออกมาด้วยความทรมาน

เสียงกรีดร้องนั้นฟังดูเจ็บปวดมากจนทำให้ผู้ได้ยินสั่นสะท้าน

เมื่อเห็นอย่างนั้น ชายชุดเขียวก็หวาดกลัวจนเหงื่อแตกพลั่ก ร่างกายสั่นไม่หยุด

“บอกมา ไม่อย่างนั้นจะเจอเหมือนเขา!” เฉินผิงตะคอก

ลู่เซียงกัดฟัน เขาส่ายหัวและร้องตะโกนออกมา “เราจะไม่บอกแก แกฆ่าเราเลยดีกว่า!”

ฟุ่บ!

เปลวเพลิงรุนแรงลุกไหม้บนร่างของลู่เซียง เขาคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

เมื่อได้ยินคำพูดของชายชุดเขียว เฉินผิงก็แทบจะหัวเราะออกมา

การมีแม่อายุแปดพันปีไม่ถึงกับแปลก สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรนิรันดร์ที่อาจมีชีวิตอยู่ถึงหลายหมื่นปีเป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตาม เขางงไปหมดเมื่อได้ยินคำว่าว่าเด็กอายุสามร้อยขวบ

“ก็ได้ ผมจะไม่ถามคุณแล้วว่านครอสูรอยู่ที่ไหน แต่อย่างน้อยก็บอกผมหน่อยว่านครอสูรที่ว่ามันเป็นยังไง ผมอยากรู้จริงๆ ผมมาที่เขาเทียนโหมวหลายสิบรอบแล้ว แต่ไม่เคยเห็นเมืองแถวนี้เลย”

เฉินผิงไม่กล้ายิงคำถามใส่ชายในชุดคลุมเขียวอีก

“หลังจากศึกแห่งทวยเทพ นครอสูรก็หลบซ่อนตัว พลเมืองของนครอสูรทุกคนถูกห้ามไม่ให้ออกไปโดยไม่มีเหตุผล เจ้าเมืองยังสร้างวงแหวนลวงตาไว้ด้วยเพื่อป้องกันไม่ให้คนหลงเข้ามาในนครอสูรโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเราสามคนใช้วงแหวนลวงตาล่ามนุษย์อย่างลับๆ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อการกลั่นโอสถหมื่นดวงใจ”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเริ่มเป็นมิตร ชายชุดเขียวก็รู้สึกสบายใจขึ้นและระวังตัวน้อยลง

“หรือว่านครอสูรแห่งนี้จะมีแต่เผ่าพันธุ์อสูร ไม่มีเผ่าพันธุ์อื่นอยู่เลย” เฉินผิงยังคงถามต่อไป

ชายชุดเขียวส่ายหัว “เปล่า...”