หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4566

“ทำไมพวกเขาถึงต้องคอยตรวจตราคนที่เข้าไปในเมือง?” เฉินผิงถาม

“ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เผ่าพันธุ์อื่นเข้าไปในนครอสูร ในอดีต มนุษย์หรือมารที่กล้าเข้าไปในนครอสูร จะถูกขังไว้ในคุกใต้ดิน และยังมีพวกหัวรุนแรงที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในนครอสูรเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย มีกฎมากมายในนครอสูร ในเมื่อคุณไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ คุณก็ควรจะระวังให้มากเป็นพิเศษ” เหยาเม่ยเตือนเฉินผิง

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็พยักหน้า

ภายในนครอสูร ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดเป็นเผ่าอสูร และในพื้นที่กว้างใหญ่ภายนอกเมือง คนส่วนใหญ่ก็เป็นคนของเผ่าพันธุ์อสูรเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ยังมีผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์และผู้ใช้วิชามารปะปนอยู่ด้วย

เป็นเพราะตอนที่เมืองถูกสร้างขึ้นเมื่อหลายปีก่อน มีผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์และผู้ใช้วิชามารจำนวนหนึ่งอยู่ในพื้นที่แถบนี้ด้วย

ทั่วพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยวงแหวนลวงตาที่กักทุกคนไว้ข้างใน ไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์หรือผู้ใช้วิชามารก็ไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้

“เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่มนุษย์ ฉันจะเป็นมนุษย์ได้ยังไง ดูรูปร่างหน้าตากับรัศมีของเผ่าพันธุ์อสูรที่แผ่ออกมาจากตัวฉันสิ ฉันเหมือนมนุษย์ตรงไหน?” ในขณะนั้นเอง เสียงโต้เถียงอย่างดุเดือดก็ดังขึ้นที่ประตูเมือง

ชายร่างใหญ่โตคนหนึ่งกำลังเถียงกับทหารยามของนครอสูร

ทหารยามรีบรุดล้อมรอบชายร่างใหญ่ผู้ซึ่งยังคงโต้เถียงอย่างไม่ลดละ

“ถึงตัวคุณจะมีรัศมีของเผ่าพันธุ์อสูร แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดรัศมีมนุษย์ที่แฝงอยู่ภายใน อย่าได้หวังว่าจะแอบเข้าไปได้ ยอมจำนนดีกว่า” หัวหน้าทหารยามกล่าวอย่างเย็นชา

เฉินผิงเหลือบมองชายร่างใหญ่ซึ่งเป็นผู้ทุกข์ยากระดับแปด

“ในเมื่อกล่าวหาว่าฉันเป็นมนุษย์ งั้นถ้าฉันไม่เข้าเมืองก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม?” ชายร่างใหญ่พูดพร้อมหันหลังกลับและจากไป ไม่คิดจะเข้าเมืองอีก

“ขอโทษด้วย แต่คุณต้องไปกับเรา” หัวหน้าทหารยามกล่าว

“ทำไมฉันต้องไปกับพวกคุณ? ถ้าฉันไม่ไปแล้วไงล่ะ? พวกทหารยามมีแต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับห้า คิดเหรอว่าจะหยุดฉันได้” ชายร่างใหญ่หัวเราะลั่น รัศมีของเขาปะทุขึ้นรอบตัวในทันที

ตูม!

ท้ายที่สุดแล้ว การโค่นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับแปดในพริบตานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลังจากชายร่างใหญ่ตาย ผู้บำเพ็ญเพียรที่สวมชุดสีขาวก็ลอยลงมาจากหอคอยของเมือง จากนั้นเขาก็ค้นถุงใส่ของของชายคนนั้น พอโบกมือเบาๆ ศพของชายร่างใหญ่ก็หายไปในอากาศทันที

“ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย...” ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดสีขาวส่ายหัวช้าๆ จากนั้นเขาก็กระโจนอย่างรวดเร็วและขึ้นไปบนหอคอยของเมืองอีกครั้ง

มีกฎห้ามเหาะภายในรัศมีห้าสิบกิโลเมตรรอบนครอสูร แต่สุภาพบุรุษในชุดสีขาวคนนั้นกลับเหาะขึ้นลงได้อย่างอิสระ

“นั่นใคร? ทำไมเขาถึงเหาะได้?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

เหยาเม่ยพูดว่า “เขาคือแม่ทัพประจำทางเข้านครอสูร เขาก็เลยเหาะได้ กฎของนครอสูรนั้นมีเอาไว้สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไป กฎเหล่านี้ไม่ได้บังคับใช้กับทหารของจวนเจ้าเมือง”

“แบบนี้เอง กฎห้ามคนทั่วไป แต่ไม่ห้ามพวกทหารสินะ” เฉินผิงอึ้งไปชั่วขณะ